Reisverhalen

Column Anna: Onze man in Honolulu

08:12

Languit liggen we in grote stoelen in het planetarium van het prachtige Bishopmuseum in Honolulu. We hebben urenlang in het museum rondgedwaald en geleerd over de historie van Hawaii en over de relaties met andere Polynesische eilanden. Het beste hebben we tot het laatst bewaard: de film in het planetarium. Op het holle plafond van het planetarium kijken we naar de sterrenhemel en leren over de manier waarop de Polynesische zeezeilers in hun zeilkano’s de weg vonden naar Hawaii. De ster Arcturus was daarbij hun gids. De kennis van deze oude navigators was bijna verloren gegaan. In de tweede helft van de vorige eeuw werd een groepje mensen zich daarvan bewust. Ze vroegen aan één van de laatste navigators of hij zijn kennis wilde delen met jonge mensen. Daarmee blijven deze oude vaardigheden bewaard voor de toekomst. Maar om te oefenen heb je een boot nodig. Zo kwam het dat de oude zeilkano’s weer gebouwd werden voor lange reizen. Het zijn catamarans met twee masten waarop een omgekeerde driehoek als zeil staat. Het sturen gaat met een soort grote peddel die achteruit steekt en alleen bij grotere koerswijzigingen in het water gaat.

De grootste van deze kano’s heet Hōkūleʻa, het Polynesische woord voor Arcturus. De Polynesian Voyaging Society onderneemt grote reizen met dit schip. Het doel is om mensen bij elkaar te brengen en respect voor oude culturen te stimuleren. Dit lezen we als we weer thuis zijn en op internet gaan zoeken. We zien een Nederlands klinkende naam op de bemanningslijst. Henk Rogers. Als we verder googlen komen we er achter dat Henk inderdaad een Nederlander is die op Hawaii woont. Hij heeft een duizelingwekkend interessant leven achter de rug als topondernemer in de wereld van computergames. Als gefortuneerd zakenman richt hij zich nu op hele andere doelen. Eén daarvan is het ontwikkelen van bruikbare alternatieven voor het gebruik van fossiele brandstoffen. Zijn enorme ‘farm’ is helemaal ‘off the grid’ zoals ze dat hier noemen. Die term zijn wij hier vaker tegengekomen. Men bedoelt dan dat je helemaal leeft van zelfgegenereerde energie. De puristen sluiten ook niet aan op de waterleiding en vangen zelf regenwater op. Omdat wij natuurlijk een 230 volt systeem hebben, kunnen wij hier niet inpluggen in de jachthaven. Onze zonnepanelen proppen de accu’s vol, dus we hebben er ook geen behoefte aan. Mensen maken er grapjes over dat we ‘off the grid’ zijn. Maar voor Henk geen grapjes hierover, lezen we. Hij investeert enorme bedragen in de ontwikkeling van technologie en heeft ook een stichting opgezet die inmiddels mooie resultaten geboekt heeft. Mede door hun lobby heeft de staat Hawaii besloten dat alle eilanden in 2045 geheel overgeschakeld zullen zijn naar duurzame energie. Nu zitten ze al op 13% zonne-energie.

Henks wieg stond in Nederland en hij is honorair consul in Honolulu. We pakken de telefoon en bellen op. Of we hem kunnen spreken? De secretaresse belt later terug: “hij komt zaterdagmiddag naar jullie boot”. We slaan steil achterover, want we hadden een hoop moeilijk gedoe verwacht van zo’n succesvolle man. Als hij op zaterdag uit zijn elektrische bolide stapt, is al snel duidelijk waarom het zo loopt. Hij houdt van de zee, van zeezeilen. Met glinsterende ogen vertelt hij over zijn reizen met de Hōkūleʻa. Het is hard werken, zeker als je roerganger bent. Maar de sterrenhemel, de beweging van de zee, het spel met de zware zeilen: hij geniet ervan. De Hōkūleʻa vaart in veel gevallen naar een strand van een eiland. De bemanning vraagt, staand in het water, op traditionele wijze aan de oorspronkelijke bewoners van het eiland toestemming om aan land te gaan. Als Henk vertelt over hun aankomst op Bali, springen de tranen je bijna in de ogen. Voor hem met zijn Indonesisch/Nederlandse roots was dat een groots moment.

We stappen in de auto (“dit moet je meemaken!”) en flitsen fluisterstil en razendsnel naar de Waikiki Yacht Club. Urenlang praten we over van alles en nog wat door. De nieuwste ontwikkelingen op het gebied van energieopwekking en -opslag. Nederland. Japan, waar hij jarenlang gewoond heeft. Wereldvrede. En zo nog een aantal onderwerpen. Als ik vraag waar zijn achternaam Rogers vandaan komt, antwoordt hij: “dat is de naam van mijn stiefvader. Mijn biologische vader heette anders. Een vrij zeldzame naam”. Als hij die naam noemt, verslikt Wietze zich in zijn cola. Het blijkt dat Henk en hij aangetrouwde familie zijn. De wereld is weer griezelig klein.

“Hebben jullie honger?” vraagt hij even later. We bestellen ‘pupus’, borrelhapjes en kletsen vrolijk verder. Henk bestelt nog een portie friet. “Heeft u daar ook mayonaise bij?” vraagt Henk met een schuine grijns naar ons. Wij liggen plat van het lachen. Je kunt Henk wel uit Nederland halen, maar je haalt Nederland niet uit Henk.

Honolulu, Oahu, juni 2016

Polynesian Voyaging Society

Home

Lees hier meer columns van Wietze van der Laan en Janneke Kuysters

Tags: , Last modified: 17 maart 2021
Sluiten