Column Anna: Maatjes

“En hoe lang laat jij het dan rijzen?” vraagt Jack nieuwsgierig. “Nou, een uurtje is meestal wel voldoende” antwoord ik serieus. Peinzend haalt hij het deksel van zijn beslagkom en frummelt een beetje met zijn brooddeeg. “Ik laat het een hele nacht rijzen” bekent hij. “Dan hoef ik ’s ochtends niet zo vroeg op te staan voor het ontbijtbrood”. “Goed plan” grijns ik. Terwijl we nog even een laatste blik op onze brooddeegjes werpen, hoor ik Wietze geërgerd grommen. Tijdens onze ‘breadmaking session’ doen we ook nog een ‘vier-op-een-rij’ toernooi. De 10- en 12-jarige broers Jack en Porter maken ons genadeloos in.

Anderhalf uur later zijn beide broden klaar en kan het proeven beginnen. Jack en ik zien in rap tempo de baksels verdwijnen en kijken elkaar tevreden aan. Als ook de havermoutmuffins die we tussendoor gemaakt hebben als sneeuw voor de zon verdwenen zijn, kijk ik nog eens rustig naar het viertal dat op deze verwaai-dag onze buurtjes is. Ik peins over de boten met kinderen die we in de loop der jaren tegengekomen zijn. Wij hebben geen kinderen en hebben dus geen ervaring. Wij bewonderen of verwonderen alleen maar.

Veel mensen hebben er een uitgesproken mening over. De voorstanders roemen de brede ontwikkeling van de kinderen en de luxe van de nabijheid van de ouders 24/7. De tegenstanders noemen het gemis van andere kinderen en de vorming die dat oplevert. Wij zijn geen voor- of tegenstander van zeilen met kinderen. We realiseren ons wel dat een kind er niet om vraagt om op een zeilreis te gaan en dat dat dus de zware plicht op de schouders van de ouders legt om heel goed voor de kinderen te zorgen. Dat vraagt heel veel tijd en regelmatig moeten er offers gebracht worden.

We hebben wel het gevoel dat er een groot verschil is tussen boten die met één kind of met meerdere kinderen varen. Ooit heb ik eens met zo’n solo-kind van acht jaar een bijna volwassen gesprek over antifouling gevoerd. Dat vond ik eng. Ook lijkt de leeftijd wel wat uit te maken. Heel kleine kinderen lijken het makkelijk te hebben, omdat ze nog volledig van de ouders afhankelijk zijn. Ook kinderen in de 10+-leeftijden doen het goed: die kunnen er al vrij zelfstandig op uit. Ook zien we dat het kinderen soms extra ervaringen oplevert als het gezin ergens wat langer verblijft en ze een tijdje naar een lokale school kunnen. We kwamen een Duits gezin tegen dat al 17 jaar onderweg is. De kinderen van 10 en 13 zijn geboren in Nieuw-Zeeland. Tijdens een werk-stop van pa en ma zijn ze een jaar in Nieuw-Caledonië naar school gegaan. Met stralende ogen konden ze daar over vertellen, desgewenst in vloeiend Frans. De overwintering op de Falklands was minder succesvol. De dochter van 13 kon met de andere pubermeisjes geen vriendschappen sluiten. Op zich begrijpelijk, maar voor haar erg sneu.

Sila is een prachtige Boreal die we in Noord-Spanje in 2013 tegenkwamen. Amerikaanse ouders die de American Dream voor hun gezin waar willen maken. Uit elke dag wordt het maximale gehaald. De broertjes Jack en Porter zijn maatjes. Ze hebben, zo jong als ze zijn, eigen verantwoordelijkheden aan boord. Samen lopen ze wacht tijdens lange oversteken en leren zelf beslissingen te nemen. Papa wakker maken of niet? Binnen de gegeven regels moeten ze zelf beslissen. Eten aan boord? Jack is verantwoordelijk voor de broodvoorziening. Aanmeren, touwen, knopen? Porter’s klus. Schoolwerk? Pa en ma zijn beiden docent geweest, dus de regels zijn wat dat betreft glashelder. Ze mogen alleen zelf de tijd bepalen waarop ze het werk doen.

Papa is er eentje van ‘bergbeklimmen, fikkie stoken en dan nog een flink stuk wandelen’, dus aan buitenlucht geen gebrek voor de mannen. Ze genieten van de scheren en het avontuur. Hierna? South Georgia en daarna via tussenstops naar Noorwegen. Toe maar.
De volgende dag zwaaien we ze uit. We vragen en krijgen een mooie foto van ze bij een gletsjer. Zo bijzonder om elkaar nu weer aan de andere kant van de wereld ontmoet te hebben. Joost mag weten waar we elkaar de volgende keer gaan zien.

Caleta Parda, Chili, februari 2015