Column Anna: Linksaf en rechtsaf

“Ja, het is inderdaad verstandiger om dat wat ondiepere deel met een ruime bocht te nemen”, wijst Wietze op de zeekaart aan. De zeekaart met onze route naar Madeira ligt op de kaartentafel en ingespannen bespreken beiden de ideale route. Met één verschil: Arnd vertrekt over een paar weken en wij gaan de andere kant op. De route op de kaart is degene die wij veertien jaar geleden voeren. Een hele groep zeilers ligt te wachten op goed weer om naar Madeira te zeilen. De windrichting is voor ons iets minder ongunstig, dus we besluiten om de volgende dag in één keer van Cascais naar Portimão te varen. ’s Avonds nemen we afscheid van al die leuke mensen waar we de laatste maanden mee opgetrokken hebben. Iedere keer kruisten onze koersen elkaar weer en waren de gesprekken goed.

Na alle handen, zoenen en omhelzingen lopen we samen met een brok in onze keel terug naar de boot. Een onrustige nacht later varen we in alle vroegte de nog doodstille haven uit. Dag lieve vrienden, geniet van jullie reis!

We hebben het al die tijd geweten, maar nu komt de werkelijkheid keihard aan. Onze plannen en verplichtingen zijn nu eenmaal anders dan die van hen. Wij gaan dus linksaf op het punt waar iedereen rechtsaf gaat. We verlaten het gezellige varende dorp waar we de afgelopen maanden onderdeel van waren. We wisten dat afscheid nemen en weer nieuwe mensen ontmoeten onderdeel is van deze levensstijl. Maar wennen doet het nooit.

Eenmaal in Portimão zie ik een kaartje op de kaartentafel liggen. Dat is waar ook! Tijdens een toevallige ontmoeting in een koffietentje in Cascais had een vriendelijke Duitse heer zijn kaartje gegeven en met klem gevraagd of we hem wilden bellen als we in Portimão waren. Met een groep vrienden maakte hij een motortocht en belandde zo in Cascais. Ons gesprek ging over de verkiezingsuitslag in Duitsland en de verschillen tussen onze beide landen. Hij was daarnaast ook zeiler en woonde in de buurt van Portimão. Enfin, al snel zat Günter bij ons aan boord in Portimão aan de koffie. Dezelfde avond belde hij op: morgen om twee uur komt hij ons halen voor een kopje koffie bij hem thuis.

Wat volgt is een onvergetelijke middag in een prachtig huis op een rotsklip. Onvoorstelbare gastvrijheid, een overdosis aan lekkere dingen en genoeg verhalen om nog een jaar door te praten.  Verschillen in leeftijd, taal en achtergrond verdwijnen. We raken elkaar en hopen wederzijds op een spoedig weerzien.

Weer terug aan boord zitten we bij te komen van deze bijzondere ervaring. Hechten en onthechten: het gaat maar door. Iedere ontmoeting is anders en iedere keer leren we iets nieuws. Vaak zijn het niet eens zeilers, maar juist ook mensen die op een andere manier ons pad kruisen. We voelen ons bevoorrecht dat we dit mogen en kunnen meemaken. Al doet het soms een beetje zeer.

Tekst en foto’s: Wietze van der Laan en Janneke Kuysters

Wietze van der Laan (50) en Janneke Kuysters (49) zijn herintredende vertrekkers. Na een rondje Atlantic in ’99  zijn ze nu vertrokken voor een langere reis rond de wereld. In deze blogs nemen ze ons mee naar bijzondere momenten die ze onderweg meemaken. Ze varen op een Bruce Roberts 44 met de bijzondere naam: Anna Caroline van Staeten Landt. ”Zeg maar Anna Caroline”.