Column Anna: Lef

Toen we hier in Piriapolis het papierwerk invulden, werd ons al de vraag gesteld: “Waarom beginnen alle Nederlandse achternamen met ‘van’?” Het punt werd duidelijk gemaakt met een vingerwijzing naar Wietze’s achternaam en vervolgens een rijtje bekende voetbalpersonen. “Hier heten ook alle Nederlanders ‘van’”, werd ons verzekerd. Wat leuk, andere Nederlanders. Nieuwsgierig liepen we het kantoortje uit. De jachthaven van Piriapolis is gesloten, dus alle boten die er zijn, staan op de kant. Dit kleine dorpje van boten op palen gonst van de activiteit. Ineens zien we op de boeg van een catamaran de niet te missen Nederlandse naam Maaike Maria staan. Bij het havenkantoor staan drie mensen met de laptop op de vensterbank zaken te regelen. Ik herken het betaalapparaatje van de Rabobank. Dit wekt de indruk dat hier iets belangrijks gebeurt.

Als we elkaar later op de dag ontmoeten, blijkt dat Willem en Reina zojuist officieel eigenaar geworden zijn van de Maaike Maria. Met open mond luisteren we naar hun verhaal. Willem: “Tsja, eigenlijk zochten we helemaal geen boot. Een paar jaar geleden waren we hier op vakantie en liepen uit interesse dit haventerrein op. En toen zagen we deze catamaran. Eenmaal thuis ging het kriebelen en gingen we eens op zoek naar informatie”. Reina vult aan: “Op het eerste gezicht lijkt het raar om hier een boot te kopen. Maar als je er wat langer over nadenkt, biedt het zoveel mogelijkheden. En Uruguay is een leuk land”. Wat volgde was het bekende snuffelen tussen verkoper en geïnteresseerde potentiele koper. Dat hele proces nam twee jaar in beslag. Toen de deal rond was, volgde het papierwerk. Met een zucht zegt Willem “Het is nogal een ingewikkelde klus om het papierwerk in orde te krijgen, met Nieuw-Zeelandse verkopers, Nederlandse kopers en een Franse productieboot. In Uruguay.” Zeker omdat de verkoopster van de boot nogal een opgewonden standje is. We hebben haar in een kantoor tekeer zien gaan en kunnen ons daar alles bij voorstellen. Na een paar weken trekken en duwen was alles echter piekfijn in orde en waren wij zomaar in de buurt op de dag van de overdracht. Met een kop thee proosten we op vele veilige mijlen.

Het zal nog even duren voordat het zover is. Reina vertelt dat de vorige eigenaren in anderhalf jaar van de Middellandse Zee naar Piriapolis zijn gevaren. Ze waren het kennelijk zó zat dat ze gewoon van boord gelopen zijn en de boot te koop hebben gezet. Op een plek als deze duurt het lang voordat je een geschikte koper hebt. Het jarenlange verblijf op de kant in weer en wind heeft zijn tol geëist. Er is ingebroken, dus ook een hoop apparatuur ontbreekt of is vernield. Willem zegt nuchter: “We hebben nog een hoop werk te verzetten voordat het avontuur begint. Maar eigenlijk is het avontuur al begonnen, want een boot weer vaarklaar maken in een vreemd land waar alles anders werkt dan je verwacht is een leuke uitdaging.” Ik realiseer me dat wij het maar makkelijk hadden toen we in Nederland alles konden voorbereiden.

In de dagen die volgen proberen we mee te denken en mee te zoeken naar oplossingen. Wat is een reële prijs voor een nieuwe bimini? Welke kabel in deze hele brij is de NMEA kabel? Is het restant van de apparatuur nog bruikbaar? Het is een zoekplaatje, waar ze zich met aanstekelijk enthousiasme doorheen slaan. We zien de glinstering in hun ogen als ze naar de havenuitgang kijken. “Ik ben nou wel klaar met dat geklus”, zegt Reina bij een glas wijn in de ondergaande zon. “Het wordt tijd om eens te gaan varen”.

Het zeilavontuur begint immers meteen voor hun deur. Voor ons is de Río de la Plata een stopplek voor onderhoud en voor wat snuffelen aan Uruguay en Buenos Aires. Onze ogen zijn echter gericht op de volgende grote stap: zuid! Het spannende stuk naar Ushuaia. We weten dat we daarmee een prachtig zeilgebied overslaan, dat zeker voor een schip met weinig diepgang heel veel mogelijkheden biedt. Sommige rivieren hier zijn voor een jacht wel tot 1000 mijl het binnenland in bevaarbaar. Voor Reina en Willem met hun Maaike Maria een garantie voor jarenlang vaarplezier met hun nieuwe aanwinst.

Wietze vraagt: “Hoe komen jullie bij deze naam? Die is ongewoon voor een catamaran.” Willem lacht: “Heel simpel: onze klipper heette vroeger ook zo.” Van klipper naar catamaran: een grotere stap kunnen we ons niet voorstellen. Vooralsnog zien we ze keihard werken. De gekste dingen komen boven water. Nog even te gaan voordat alles 100 procent werkt, maar het perspectief is er en ze kijken er reikhalzend naar uit. Wát een lef om op deze plek een boot te kopen, maar wát een vooruitzicht voor hen beiden.

Piriapolis, Uruguay, oktober 2014

Tekst en foto’s: Wietze van der Laan en Janneke Kuysters