Reisverhalen

Column Anna: Knooppunt Horta

08:00

Column Anna
Voor anker op de bomvolle ankerplaats

“Jemig wat ligt het hier vol!” brul ik naar Wietze. De wind loeit in de baai van Horta op het eiland Faial. Ankeren is de eerste stap om binnen te komen. Dan testen, wachten op de uitslag, inklaren en duimen dat ze een plekje voor je hebben in de jachthaven. Op een passende plek mik ik het anker erin terwijl de regen horizontaal voorbijvliegt. Al snel blijkt dat het klopt wat in de vaargids staat: waardeloze ankergrond en we krabben er vrolijk vandoor. De volgende poging gaat iets beter, maar dan blijkt de boot die voor ons ligt te krabben en moeten we er bliksemsnel vandoor. Wietze is het zat en vaart een flink stuk terug naar de haveningang. Het ijzerwerk gaat er voor de derde keer in en terwijl ik de natte slierten haar voor mijn ogen wegveeg, voel ik met m’n voet op de ketting dat het deze keer goed zit. Als Wietze achteruitslaat staat de ketting snaarstrak vooruit. Niks meer aan doen. We zijn er!

Column Anna

Henk op de Romlea

Meteen horen we de marifoon: “Anna Caroline, dit is Romlea”. We kijken elkaar aan: Romlea? Er gaat geen belletje rinkelen. We reageren en zijn verbaasd als we aangesproken worden met onze voornamen. We gaan nieuwsgierig naar een werkkanaal: iemand kent ons goed en wij hebben geen flauw idee wie het is. Henk Dijk blijkt een gezellige prater en hij legt uit dat hij onze columns graag leest. “Ik heb steeds het gevoel dat ik bij jullie aan boord zit” zegt hij. Met rode wangen nemen we het compliment in ontvangst.

Halsoverkop

Drie dagen later hebben we toestemming om aan land te komen. Dat vieren we met Henk in het beroemde Peter Café Sport. “Hoeveel last heb jij van Covid19 gehad?” vraag ik hem. “Wij hebben een jaar vastgezeten op de Falklands” zegt hij met Friese nuchterheid. We slaan steil achterover. “En toen we eenmaal naar Ushuaia in het zuiden van Argentinië konden, bleken daar toch nog maar weinig opties open te zijn. Mijn persoonlijke omstandigheden veranderden erg snel, dus ik moest halsoverkop besluiten om op pad te gaan”. “Terug naar de Falklands?” vraagt Wietze. “Nee. Ik ben in m’n eentje in veertig dagen van Ushuaia naar Saint Helena gevaren. Daar mocht ik niet aan land, ze waren toen nog dicht. Niks kon daar: geen voedsel, water of diesel en geen tandarts voor mijn gebroken kies. Ik ben doorgevaren naar Ascension waar ik alle mogelijke hulp heb gekregen, mits ik maar binnen 24 uur weer weg was”. Ademloos zitten we te luisteren. “En toen dus ruim 3000 mijl hier naar toe, net als jullie” sluit hij z’n relaas af. “Ben je daarom zo mager?” vraag ik voorzichtig. Hij knikt: “ik eet me een versuffing om weer wat aan te komen”. Z’n zoon komt over een paar dagen aan boord om hem te helpen de boot weer terug naar Nederland te krijgen.

Champagne

Column Anna

Een tapijt van eendenmossels

De volgende dag liggen we riant in de jachthaven en beginnen met de kluslijst. Allereerst moeten de eendenmossels van de romp. Een tapijt van die rare beestjes zit aan bakboord: de lijzijde tijdens het aandewindse stuk. We poetsen en boenen, vullen waszakken tot de rand en schakelen over van de ‘zee-stand’ naar de ‘wal-stand’. Na een paar uur ploeteren gaan we lekker over de bontbeschilderde kades lopen. Een breed grijnzende vlotte man komt ons tegemoet. “Jullie zijn toch van de Anna Caroline?” We knikken nieuwsgierig naar hem. “Ik ben Frans van de Wings die daar ligt. Onze gezamenlijke vriend Wouter heeft ons gevraagd om met champagne jullie aankomst te vieren. Tot later vanmiddag!” We grijnzen om die leuke actie van Wouter en kijken om ons heen naar de tientallen jachten die hier liggen. Horta is zo’n fantastisch knooppunt in de Atlantische Oceaan. We zien bevriende boten die we al sinds Nieuw-Zeeland kennen, maar ook boten die we in Zuid-Afrika ontmoet hebben.

Column Anna

Frans, Aemelie, Milou en Robien en Wings

Frans en Aemelie staan een paar uur later met de bubbels bij de boot. Hun dochtertjes Milou en Robien scheuren in de rondte op de les-Optimisten van de jachtclub van Horta. “Jullie lijken al aardig ingeburgerd hier?” vragen we voorzichtig. “Ja, we zijn nu weer herintredende vertrekkers” grijnst Frans. Aemelie vertelt het verhaal: “we vertrokken vorig jaar uit Nederland met leuke plannen voor een mooie reis. Al op de Kaap Verden ging het mis: we kwamen daar een paar maanden in lockdown vast te zitten. Doorvaren naar het Caraïbisch gebied was geen optie. We besloten om naar de Azoren te zeilen waardoor we meer mogelijkheden kregen om vervolgplannen te maken. Toen we hier aankwamen, bleek na een paar maanden dat het allemaal langer ging duren dan we in eerste instantie verwachten. We hebben de boot op Terceira op de kant gezet en zijn naar Nederland terug gegaan. Sinds januari hebben we hier een huurhuis en zijn we langzaam de boot weer klaar aan het maken voor onze tweede start als vertrekkers”. Frans wijst naar z’n zeilende meiden: “ze hebben hier zeilles, rijden paard en hebben het heerlijk. De Azoren zijn geweldig”.

Doen we

Column Anna

Marcel en Sandy

Met een flinke boodschappenlijst zoeken we een watersportzaak op. Daar hoef je hier in Horta niet lang naar te zoeken. En wéér lopen we tegen leuke Nederlanders aan: Sandy en Marcel zijn drijvende krachten in een levendig bedrijf dat helemaal ingericht is op het oplossen van allerlei problemen waar zeilers mee aankomen. We nemen ons lijstje door en zij zetten de radertjes in werking. “Erg handig” zegt Wietze enthousiast. “Hoe zijn jullie hier terecht gekomen?” vraag ik, hopend op weer zo’n interessant verhaal. “We waren toe aan een ommezwaai en zijn jaren geleden aan de Algarve een B&B begonnen, maar tijdens een vakantie naar de Azoren werden we verliefd op Faial en wilden hier wonen. En toen kwamen deze banen vrij. We zijn met onze neus in de boter gevallen en gaan hier nooit meer weg” zegt Sandy enthousiast.

Wilde zwaan

Column Anna

Wylde Swan tussen de jachten aan de kade

De volgende ochtend is het smullen geblazen. We hadden de masten al gezien van de Wylde Swan: een mooie klassieker die buitengaats voor anker lag. De formaliteiten zijn kennelijk afgewikkeld en ze komen op een prachtplaats aan de kade te liggen. “Kijk, zo doe je dat” zegt Wietze vol bewondering als het 52 meter lange gevaarte met een loeiende dwarswind perfect langs de kade komt te liggen. Op het achterdek zien we de roerganger als een topsporter tientallen omwentelingen aan het roer geven terwijl de rest van de bemanning als een geoliede machine de zaak goed vastlegt. Een enorme Nederlandse vlag wappert achterop.

We staan ons lekker te vergapen aan het mooie schip. Kapitein Richard Slootweg komt langs en we grappen: “mooi bootje”. Hij lacht en we raken aan de praat. De Wylde Swan blijkt een schoolschip te zijn: een groep kinderen vaart er een half jaar op en krijgt ondertussen les. “Het is hartstikke leuk om te doen” legt Richard uit. “Deze kinderen hebben enorm veel moeite moeten doen om een plek aan boord te kunnen krijgen. Ze zijn gemotiveerd, leergierig en enthousiast. Ik vaar nog steeds elke oceaan over met m’n sextant en het is erg leuk om die kennis te delen”. Ik blijf maar denken ‘waar ken ik hem van’ als het muntje valt. “Stad Amsterdam?” probeer ik. “Ja, daar ben ik bijna twaalf jaar kapitein geweest” zegt hij. “Een absolute topbaan in dit wereldje, ik heb het met veel plezier gedaan. Maar ik wilde weer wat anders en wat vaker gewoon weer aan een touwtje trekken. Dus nu ben ik kapitein op veel verschillende schepen en geniet enorm van de afwisseling”.

Column Anna

Kapitein Richard Slootweg

“Wat is voor jou nu een perfecte dag op zee?” vraagt Wietze. Richard lacht: “Mooie stabiele wind, goede balans in de boot. Zodat de boot het zelf doet en je alleen maar hoeft te voelen dat alles klopt. Heerlijk”. We vallen alle drie stil met dat perfecte plaatje in ons hoofd. Wat een geluksvogels zijn we toch.
Horta, Faial, Azoren, juni 2021

Bekijk HIER de vorige columns

Wil je meer verhalen over en van wereldzeilers? Word dan abonnee van ons maandelijkse magazine!

Tags: , Last modified: 15 juni 2021
Sluiten