Eerlijk is eerlijk: ik ben niet zo’n fanatieke poetser. Maar nu ligt er toch wel zoveel stof en zand op het dek, dat ik er met de slang, poetslap en bezem tegenaan ga. Als ik voorzichtig over de zonnepanelen op het achterdek veeg, is mijn goede humeur meteen weg. “Wietze, kom even kijken” zeg ik benepen. “Ja?” staat hij een paar tellen later naast me. Ik wijs op de strips die in het stuurboord zonnepaneel naar het verbindingskastje lopen. Groen. Ik hoor Wietze grommen, dan kijkt hij nog iets beter. “Kijk, aan de andere kant van het kastje zijn ze ook al groen”. We leggen snel twee kussentjes op het zonnepaneel en kijken binnen naar de laadstroom. Geen verschil. Het paneel doet niks meer. Geen probleem nu we lekker aan de walstroom liggen. Maar wel als we over een paar weken weer verder gaan. Peinzend kijken we elkaar aan.
Wat je niet hebt, gaat niet kapot
Twee keer 60 watt is voldoende voor ons
Onze filosofie is om de boot zo simpel mogelijk te houden, zodat we zo min mogelijk gedoe hebben met dingen die kapot gaan. Tot nu toe heeft dat naar tevredenheid gewerkt. Doordat we weinig energieverbruikers hebben, kunnen we met 25 ampère-uur per dag de zaak draaiende houden. Op het achterdek hebben we twee 60 watt zonnepanelen geplakt, die de accu’s fijn optoppen. We zijn nu een jaar in tamelijk warme gebieden waar het zeewater ook nog eens erg warm is en dan merken we dat de koelkast een energievreter wordt. Daarom hebben we twee uitklapbare panelen gekocht die we optuigen als we voor anker liggen. Samen zijn die goed voor 180 watt, dus dat gaat lekker. Eens in de zoveel tijd is er te weinig zon op de ankerplaats; dan komt er een kleine draagbare generator aan te pas om stroom te maken. Zeilend gaat het eigenlijk altijd goed met de twee panelen achterop; ze zijn inmiddels bijna acht jaar oud, maar omdat we er niet over lopen, hebben ze weinig te lijden.
De laatste
Het kleine stukje groen gecorrodeerd koper legt het paneel lam
In Maleisië zagen we tot onze schrik dat de strips naar het verbindingskastje van het bakboordpaneel gecorrodeerd waren. Na flink telefoneren met het Nederlandse bedrijf waar we ze gekocht hadden, bleek dat deze maat niet meer gemaakt wordt. Er bleek er ergens nog eentje op voorraad te liggen. Met veel moeite en de fantastische hulp van Wietzes oud-collega’s lukte het om dat paneel naar Maleisië te krijgen. “Ik ga je broodmes slopen” zei Wietze daarna met een grijns. Zucht. Het is niet het eerste stuk bestek dat sneuvelt bij klussen, dus ik verheug me dan maar op het winkelen in kookwinkels voor een nieuw mes. Heel voorzichtig steekt hij met het mes het zonnepaneel los van het dek. Bij het plakken was hij niet te royaal met kit geweest en dat betaalt zich nu terug. Na een uurtje steken rollen we het paneel als een knisperige burrito van het dek. “Hier is de aceton” zeg ik en begin de achter gebleven kit van het dek te halen. Nog geen half uur later drukken we allebei het nieuwe paneel voorzichtig vast in een bescheiden kit-bedje. De aansluiting zit helaas aan de verkeerde kant. “Ik ga geen nieuw gat in het dek boren” zegt Wietze beslist. Hij knutselt uiteindelijk een soort goot langs het paneel waardoor de draad goed beschermd wordt.
“Hier gaat ook nog wat extra kit omheen” zegt Wietze daarna en pakt het verbindingskastje van het stuurboordpaneel nog eens lekker in.
Te verwachten
“Het was te verwachten” zeg ik nog vergoelijkend. Maar we weten dat we nu een probleem hebben: we kunnen niet aan een vervanger van dit paneel komen. Een groter paneel past niet op de plek die we hebben. Er zijn wel kleinere panelen, maar het kost handenvol geld en tijd om die naar de Seychellen te laten komen. Eerdere ervaringen met een pakketdienst waren hopeloos. “Kunnen jullie ons helpen?” vraag ik met de moed der wanhoop in een telefoongesprek met de Duitse fabrikant. Ik sla steil achterover als Olaf vriendelijk mee begin te denken. “Stuur eerst maar wat foto’s op”. Zo gezegd, zo gedaan. “Tsja, dat is lastig. We zouden in Zuid-Afrika een kleiner paneel naar jullie kunnen sturen, maar dan moet je wel de komende maanden overbruggen” denkt hij mee. Een dag later stuurt zijn baas Jürgen een mailtje met instructies om de zaak uit elkaar te slopen, te solderen en opnieuw in elkaar te zetten. “Het kan een maand werken en het kan een jaar werken. Probeer het gewoon” zegt hij bemoedigend. Wietze slikt: “Dit heb ik nog nooit gedaan. Maar ja, we hebben niks te verliezen”. Ik knik.
Het solderen is priegelwerk
Vol goede moed gaat hij aan de slag. “Kijk” zegt hij even later en houdt een verpulverd stukje neopreen omhoog. “Dit zit als een soort matje onder het verbindingskastje. Helemaal vergaan, dus daardoor is het niet waterdicht meer”. Hij krabt de harde deklaag van het paneel met een scherp mesje weg, het wordt een soort gootje boven de gecorrodeerde strip. Hij gaat net zo lang door tot er koper tevoorschijn komt. Ik noteer en fotografeer alle onderdelen. “De rode draad aan de linkerkant hè?” Wietze gromt wat, want hij is druk met de soldeerbout in de weer. De elektriciteitsdraad gaat met een flinke dot soldeertin op een gezond stuk strip. Na een half uurtje priegelen zitten alle draden vast.
Badkamer
Met een dekseltje maken we een nieuwe beschermkap
Ik grijp de kussentjes weer en we doen opnieuw de test. Nu is er echt een verschil te zien tussen de opbrengst als de kussentjes erop liggen en als ze eraf zijn. Het stuurboord zonnepaneel werkt weer alsof er niks gebeurd is. Opgetogen staan we er naar te kijken. “Hoe pakken we dit zo waterdicht mogelijk in?” vraagt Wietze zich hardop af. Ik stiefel al naar de badkamer. Om de één of andere reden zijn daar altijd wel kleine dekseltjes of dopjes te vinden voor dit soort klusjes. “Zou dit passen?” hou ik het dekseltje van een pot Vaseline omhoog. “Ja!” grijnst Wietze. Hij snijdt er een klein gootje in voor de elektriciteitsdraad; dan komt de kitspuit eraan de pas. Dekseltje vol, dikke dot op de draden. En dan drukt hij het hele zaakje er langzaam op. Er komt een fraaie ribbel kit onder vandaan. Dat lijkt wel vast te zitten en dicht te zijn.
Ik zie Wietze langzaam ontspannen nu deze provisorische reparatie zo goed gelukt is. Dus ik sla mijn arm om hem heen en zeg: “Gefeliciteerd. Ik ben hartstikke trots op je”. Hij ziet een grapje in mij opborrelen en grijnst: “Nee, je gaat het niet zeggen”. Ik barst in lachen uit en doe het toch: “Nu ben je weer het zonnetje in huis”.
Victoria, Seychellen, september 2020
Bekijk HIER de vorige columns
Tags: column Anna, Column Janneke Kuysters Last modified: 17 maart 2021
