Reisverhalen

Column Anna: Herkansing

11:36

Peinzend staat Wietze aan de waterkant. Zachtjes sla ik mijn armen om hem heen. Voor ons ligt de Golfo de Corcovado, het brede vaarwater tussen het eiland Chiloé en het vasteland van Chili. Chiloé, het mystieke, ruige eiland ten noorden van Patagonië. Voor velen het sluitstuk van hun Chileense Scheren-avontuur. Voor ons niet. Terwijl we samen staan te kijken, gaan onze herinneringen ruim een half jaar terug. We joegen in het donker langs het eiland. Elke snipper zeildoek die onze Anna Caroline kon dragen. Motor erbij voor extra hoogte. Grimmig wachtlopen om maar zo snel mogelijk in Puerto Montt te zijn om de uitvaart van Wietzes vader in Nederland te kunnen halen.

Het bleef knagen dat we Chiloé gemist hadden, dus we wilden terug. Met de boot? Kan, maar 200 mijl terug naar het zuiden varen naar een gebied met een enorm getijdenverschil? We wegen de zeiltocht en de ankermogelijkheden af tegen de toeristische bezienswaardigheden die wat verder van de kust liggen. Ook Chileense medezeilers doen een duit in het zakje. De instabiliteit van het weer voor de komende weken maakt de beslissing makkelijk. Over land is in deze tijd eenvoudiger en veiliger. Daarbij geeft het ons meer tijd om ook het ‘binnenland’ van Chiloé te verkennen. Dus we huren een maf backpackers-kampeerbusje en rijden erheen. Het is een prachtig eiland waarvan het landschap ons vertelt dat de route over de weg in dit geval de juiste keuze was. Toch kruipt het bloed waar het niet gaan kan en staan we al na een dag bij Marina Quinshed. Bootjes kijken. De Nederlandse Lyra ligt vredig achter haar meerboei te wachten op haar eigenaars en op een nieuw avontuur in de Pacific.
Wij rijden door naar de kust. De lentestormen zorgen voor een spectaculaire branding die met donderend geweld kapot slaat op het strand. We lopen uren over het strand en snuiven de zoute lucht in onze longen. Ik spreid mijn armen en zou willen brullen: “we komen eraan Pacific, nog even wachten!”

Onze beslissing om een seizoen over te slaan was voor ons nog steeds de juiste. Maar het kriebelt volop. We zijn fris, opgeladen en hebben zin in de volgende stap. Wietze kijkt peinzend over het water. “8500 mijl is een hoop”, zegt hij. We lachen en halen herinneringen op aan eerdere jaren dat we nog veel meer gevaren hebben. Het tintelt en bruist. Kwekkend van enthousiasme lopen we terug naar ons campertje in de duinen. Even verplaatsen voor een nog mooier zeezicht. Mis, Een uur, veel vloeken en graven later is hij los. Minder makkelijk dan het lijkt. Net zeezeilen.

Chiloé, Chili, november 2015

 

Lees hier meer columns van Wietze van der Laan en Janneke Kuysters

Tags: , Last modified: 17 maart 2021
Sluiten