Column Anna: Helden

Foto: Bouwe Bekking

“Róze?” zeg ik geïrriteerd. “Zeker omdat er een vrouwenteam op vaart?”. Wietze grinnikt. “Ach, maakt niet uit” plaagt hij. “Zeilmeisjes, maken toch geen kans”.  Oei, open zenuw. Ik jen terug met een opmerking over opgepompte mannenlijven aan de koffiemolen. Het plagen gaat nog even door. Kwinkslagen over en weer. Het is een leuk spelletje om te doen of Wietze in de volgende VOR voor Brunel is en ik voor SCA. Terwijl de ochtend verstrijkt, zitten we op een zondoorstoofd muurtje de kwaliteiten van onze zeilhelden te bespreken terwijl het walteam van SCA de wedstrijdboot in het water legt.

Lanzarote voelt nu even aan als het VOR-epicentrum. SCA heeft haar trainingsbasis ingericht in Puerto Calero en Brunel in Marina Rubicon. Wij liggen in Puerto Calero en kijken onze ogen uit. Soms verschijnen de grote zeilen van Brunel aan de horizon en kunnen we de twee kanshebbers in één blik vangen. We besluiten om een auto te huren en het eiland te gaan bekijken. Een bezoekje aan Marina Rubicon hoort daar natuurlijk ook bij.

Tot onze verrassing is er een groot verschil tussen de beide trainingsbases: aanpak en omvang zijn totaal verschillend. Zal wel met geld te maken hebben, concluderen we. Ook hier kunnen we uitgebreid de boot bewonderen en zien we zelfs een veiligheidshandigheidje dat we ook op onze eigen boot toe kunnen passen. Terwijl we staan te kijken, komt Bouwe Bekking aangelopen. Eén van Neerlands grootste zeilhelden! Dat maakt verlegen. Maar toch spreken we hem aan om hem succes te wensen. Tot onze verrassing krijgen we een allerhartelijkste ontvangst en mogen we zelfs even aan boord kijken. Met bonkend hart staan we daar op een nu al legendarische plek. Onvoorstelbaar!

Ze staan op het punt om te gaan varen, dus gaan we er snel vandoor. Als ze wegvaren, steek ik mijn hand op en zwaai. Bouwe kijkt toevallig om en zwaait terug. Smelt. Mijn voorkeur voor de vrouwenboot slinkt. Wietze ziet het met een twinkel in zijn ogen. De smiecht!

Later op de dag zijn we nog steeds onder de indruk van de openheid en ontspannenheid van onze korte ontmoeting. Dat is waarschijnlijk het voordeel van het varen met precies dezelfde boten. Terug aan boord lezen we een onderweg gekocht Nederlands krantje. Wietze barst in lachen uit: “Hier, lees maar eens. Ben benieuwd wat jij hier als vrouw nou van vindt”. Hij heeft een passage onderstreept. Als ik dat lees, staan mijn nekharen recht overeind. Inlegkruisjes! Echt, het gaat over inlegkruisjes in dat artikel. Ik snap dat Wietze plat ligt van het lachen, ik erger me alleen maar. Mogelijk dat het een product is van de sponsor, bedenk ik later.

We lopen de volgende ochtend nog even naar het SCA-kamp om een foto van de boot te maken. En ineens durf ik de stoute schoenen aan te trekken om aan een campagne-medewerkster te vragen of we Carolijn Brouwer óók even succes mogen wensen. Dat mag. We worden door een communicatiemedewerker meegenomen en staan even met haar te praten op het terrein. Wat me opvalt, is dat ze het steeds over ‘the girls’ hebben. In de tien minuten dat we daar staan, is de hele fine fleur van de het mondiale vrouwenzeilen voorbij gelopen. Geen ‘girls’ maar topfitte vrouwen met een vastberaden blik in de ogen. En ineens is daar Carolijn. Enthousiast over het project, de sponsor en vooral over de kwaliteit van de voorbereiding. Ineens merk ik dat we als zeilers onder elkaar staan te praten. Grappig is dat. Wij gaan ook een ‘potje rond de wereld zeilen’ doen. Maar dan anders. Met een lach en een kwinkslag nemen we afscheid en sprint zij weer naar het volgende onderdeel van haar drukke dagprogramma. Wijselijk hou ik de rest van de dag mijn mond als Wietze er maar niet over uitgepraat raakt.

Als we de volgende dag vertrekken, vaart ook de SCA-boot uit. Ik geloof dat ik Wietze nog nooit zo snel het grootzeil heb zien hijsen. Showoff! Als we uitgelachen zijn om elkaar, blikken we terug op de twee hele bijzondere ontmoetingen. En we concluderen dat we gewoon hopen dat er podiumplekken voor onze helden inzitten. Dat is goed voor het zeilen in Nederland. En voor ons, als we straks in een kroeg aan de andere kant van de wereld met andere zeilers naar de race zitten te kijken.

Lanzarote, april 2014

Tekst en foto’s: Wietze van der Laan en Janneke Kuysters