Column Anna: In de groef

“Heb je alles?” vraagt Wietze. Onwennig loop ik alles nog eens na: vergaderstukken, leesbril, pen, rijbewijs, autosleutel. En niet te vergeten: lippenstift. Ik geef hem een rode lippenstiftzoen op zijn wang en knik. Gaat lukken! Een paar tellen later slaat de autodeur naast me dicht. Aktentas op de stoel naast me. Hup, naar de vergadering. Er staan leuke onderwerpen op de agenda. Ik heb er zin in.

Voor twee weken zijn we in Nederland. Huis verkocht, dus alles verhuist nu definitief naar de opslag. Na de eerste selectie die we afgelopen zomer maakten, volgt nu de tweede. Langzaam maar zeker nemen we verder afstand van alle materiele zaken. Een verrassend klein aantal verhuisdozen staat klaar om naar de opslag te gaan. Heerlijk om zo’n tweede kans te krijgen! Dingen die we misten kunnen alsnog mee naar de boot en zaken die écht niet nodig bleken, kunnen in Nederland blijven.

We lopen door de buurt waar we zo’n 20 jaar gewoond hebben. Oude bekenden maken een praatje. Steeds weer dezelfde vragen: “Hoe is het nou om onderweg te zijn? Missen jullie Nederland niet? Is het niet krap, met z’n tweeën op een boot?”. Opgetogen vertellen we over onze reis tot nu toe. En over onze fantastische plannen voor volgend jaar. Het enthousiasme slaat over en we merken dat het mensen aan het denken zet over het maken van keuzes in het leven.

We leken het Nederlandse leven ontwend. Maar toch zitten we binnen een dag alweer in de oude groef. We lopen naar de vertrouwde supermarkt om dezelfde dingen te kopen die we altijd aten in Nederland. We hebben ons oude dagritme weer te pakken. De mobiele telefoon rinkelt weer onophoudelijk: familie en vrienden weten ons makkelijker te vinden. En we kijken zelfs weer naar het achtuurjournaal.

Een belangrijke reden voor ons bezoek aan Nederland is een vergadering die ik als toezichthouder bij moet wonen. Weer op hakken en in mantelpak; dat is wel even wennen.  Eenmaal in de vergadering geniet ik weer van het spel en de knikkers. Totdat ik in mijn ooghoek iets bekends zie. Een zeilboot maakt een winterse tocht over het naastgelegen water. Een scherper contrast tussen twee werelden is niet denkbaar.

De laatste dagen in het huis gaan in een flits voorbij. Nauwelijks tijd voor emotie. Tot het moment dat we met een kopje thee even uitblazen tussen de verhuisdozen. Wietze slaat zijn arm om me heen. “Hoe gaat het met je?” In alle eerlijkheid antwoord ik dat ik zin heb om weer naar Spanje te gaan. Naar huis.

Tekst en foto’s: Wietze van der Laan en Janneke Kuysters