Column Anna: Glow in the dark

Ik kan niet slapen. Krampachtig lig ik met mijn ogen dicht en probeer weg te doezelen. Lukt niet. Eigenlijk heb ik de pest aan korte stukken op zee. Die ‘overnighters’ zijn knalvermoeiend omdat je niet lekker in een ritme komt. Slecht slapen en dus helemaal gaar aankomen. Ik draai me maar weer eens om. De zon is inmiddels onder, Wietze zit buiten uitkijk te houden. Hij verveelt zich ook, ik hoor hem stommelen in de kuip.

Ineens staat hij binnen. Mijn intuïtie vertelt me dat hij geïrriteerd is. “Is er wat?” mompel ik vanuit de kussens. “Ja, dat stomme zeilpak” moppert hij. Glimlachend blijf ik met mijn ogen dicht liggen. Onze vorige zeilpakken waren vrijwel tot op de draad versleten. Ons bliksembezoek aan Nederland hebben we dus ook gebruikt om ‘even’ nieuwe zeilpakken aan te schaffen. Zes jaar na de vorige aankoop viel ons op dat de pakken weer lichter geworden zijn. In de winkel letten we vooral op pasvorm en bewegingsgemak. Nu, eenmaal weer in Chili, ga je wat gedetailleerder kijken en merk je allerlei handige klepjes, zakjes en ritsjes op. Het is de eerste keer dat we ze dragen, dus alles kraakt nog van de nieuwigheid.

“Ik zie geen klap meer” moppert Wietze verder. Nu word ik toch nieuwsgierig en doe mijn ogen open. Als ik over het randje van de bank heenkijk, valt mijn mond open. De reflecterende strepen op het pak zijn niet alleen reflecterend als er licht op schijnt. Het is ook ‘glow in the dark’! Ik zie Wietze’s ongelukkige gezicht en schiet in de lach. Hij ziet er eerlijk gezegd uit als een nautische kermisattractie. “Maar jongen toch” lig ik hikkend van de lach in bed “is dat de hele tijd al zo?” Het blijkt dat het gegloei in het donker begon toen de zon onder ging. Inmiddels is het zo heftig, dat het Wietze’s nachtzicht wegneemt. Zeker de strepen op zijn armen zijn niet fijn. Dan maar tape eroverheen plakken? Dat kan de bedoeling toch niet zijn?!

Mopperend besluit hij weer buiten te gaan zitten en het even aan te kijken. Ik sukkel in slaap en bij de wachtswissel lijkt hij zich er voorlopig bij neergelegd te hebben dat hij als een vuurvliegje door het leven gaat. Ik blijf er om grinniken. We zitten samen nog even lekker buiten van de sterrenhemel te genieten. Het is koud. “Je moet die kraag van je nieuwe jas eens proberen” zegt Wietze. Ik kan hem amper horen, zo diep zit hij weggedoken in een rechtopstaande tunnel van zachte fleece en waterdichte stof. Knisperend tevreden vertrekt hij naar binnen en duikt het bed in.

Ik bekijk onze donkere horizon. Paar lichtjes in de verte, zullen wel vissers zijn. Ik neurie wat voor me uit en eet een mueslireep. Weinig wind, we motorzeilen met een rustig gangetje naar het noorden. Als het zo doorgaat, komen we mooi met daglicht in Valdivia aan. Koers en vaart gaan goed, alles is vredig. Om een beetje bij het motorgeluid vandaan te gaan, ga ik op de kuiprand zitten. Dolfijnen spelen bij de boeg, altijd weer leuk om hun spoor te volgen in de nacht. De wind voelt hier wat kouder aan, dus ik besluit om die fantastische kraag van het zeilpak nu maar eens te gaan proberen. Rits dicht, kraag omhoogklappen en alles met de klitband flappen vastzetten. Een lachkriebel begint omhoog te kruipen. De kraag is zó hoog en comfortabel gemaakt dat mijn hele hoofd ingepakt zit. Hoe ik mijn nek ook rek en strek, ik kan er met geen mogelijkheid bovenuit kijken. In mijn eentje lig ik plat van het lachen om zoiets stoms. Voorzichtig vouw ik een randje naar beneden. Wel niet helemaal volgens de regels der kunst, maar ik zie in elk geval iets.

Drie uur later komt Wietze me aflossen. Ik klap de hele handel weer omhoog en doe alsof ik hem aankijk. Hij is nog te druk met het aantrekken van zijn vuurvliegjes-outfit, maar als hij eenmaal zit, heeft hij het door.

Terwijl onze Anna Caroline haar schuimspoor door de zee trekt en de dolfijnen ons de weg wijzen, zitten we allebei te schateren in de kuip. Twee nieuwe puntjes voor de actielijst.
Stille Ocean, onderweg naar Valdivia, Chili, april 2015

Tekst en foto’s: Wietze van der Laan en Janneke Kuysters