Reisverhalen

Column Anna: En dat is drie

08:00

Column Anna
Zonsopkomst met zicht op de Tafelberg

Ik snuit m’n neus nog maar een keer en lach erom: het is lang geleden dat we snotneuzen van de kou hadden. Sinds ons vertrek uit Mosselbaai is het gestaag kouder geworden. Maar wat zijn we aan het genieten van dit stuk! Gisteren hadden we spathelder weer, stralende zon en een perfect windje achterop. De Aghulhas stroom en bijbehorende stress hebben we achter ons gelaten, dus het is heerlijk om zo relaxed te varen. De hemel kleurt langzaam roze en oranje: voorbode van weer een nieuwe dag die ook weer zo mooi belooft te worden. In de verte zie ik de lichten van de enorme tankers en containerschepen die als een voorspelbare trein ten zuiden van ons trekken. Een paar vissers varen dichterbij de kust met hun felle lampen. ‘Mooier kan het niet worden’ denk ik tevreden terwijl ik m’n handen diep in de fleecezakken van m’n zeiljas steek.

Column Anna

Zeeleeuwen spelen rond de boot

Als een uur later de zon op is, maakt mijn hart een sprongetje. Daar, in de verte, ligt Kaap Agulhas! Het meest zuidelijke puntje van het Afrikaanse continent. Iedereen denkt dat het Kaap Goede Hoop is, maar dit is de echte kaap waar het om gaat. Een half uurtje later maak ik Wietze wakker en kijken we samen naar de bruine kaap met allemaal witte huisjes naast de grote vuurtoren. “Ik kan er nog niet helemaal bij dat we ze alle drie gepasseerd zijn” zegt Wietze zachtjes. Ik knik. Onze gedachten buitelen over de afgelopen jaren heen: Kaap Hoorn in Zuid-Amerika, Kaap Leeuwin in Australië en nu Kaap Agulhas. De drie grote kapen van de zuidelijke oceaan. Dat zijn plekken waar atletische zeilers in snelle foilende boten langs scheuren. En die gaan de goede kant op: wij moesten tegen de wind in, maar hadden de tijd om mooie weergaten uit te zoeken. “Wat gaaf dat het ons gelukt is” vat ik het zo’n beetje samen.

Goede Hoop

Column Anna

Bij daglicht gaan we de kaap bekijken

We zitten er de hele ochtend over te praten en ons te koesteren in dit mooie moment. Ik haal een nieuw weerkaartje op en dat zet ons met beide benen op de grond. De mooie oostenwind gaat rond Kaap Goede Hoop nog flink aantrekken in de komende uren; het normale patroon is dit keer wat sterker dan verwacht. “We gaan rond Kaap de Goede Hoop in de nacht, dus laten we goed voorbereiden, zodat we in het donker geen kapriolen op het dek uit hoeven te halen” zegt Wietze. In de loop van de dag neemt de wind gestaag toe. Het is schitterend in de felle zon met de witte koppen om ons heen. De golven bouwen gestaag op en we besluiten om het grootzeil weg te halen en alleen op de uitgeboomde kluiver het laatste stuk te doen. Hijgend zitten we een kwartier later in de kuip: het is altijd een klusje om het zeil weg te halen, ondanks de drie reven die er al in zaten. We denderen met zes knopen door de golven en tellen de mijlen tot Kaapstad.

De nacht is onstuimig met brullende golftoppen om ons heen en wind die in het want huilt. De vuurtoren van Kaap de Goede Hoop zwaait z’n armen van licht over de woeste zee. Als we de wacht wisselen, zegt Wietze: “ondanks het geweld kan ik daar toch zo blij van worden”. Ik ben het met hem eens. Een paar uur later heb ik het geluk om de zon op te zien komen achter de Tafelberg van Kaapstad. De wind neemt af en we sukkelen ondertuigd lekker langs de fraaie kust. Langzaam maar zeker komen we aan de lijzijde van het schiereiland waar Kaap de Goede Hoop op ligt en wordt de zee vrijwel vlak. Alle rust en tijd om te genieten van het uitzicht tijdens ons ontbijtje. “Weer terug in de Atlantische Oceaan” zegt Wietze met een grijns.

Column Anna

Aankomst in Kaapstad

Dan gaan we aan de slag en maken de boot klaar voor de haven. De haven van Kaapstad is een grote zeehaven waar veel vrachtschepen en tankers doorheen gaan. Het is oppassen geblazen tussen die zeereuzen die net als wij graag naar binnen willen. De havendienst is alert en hulpvaardig en al snel vergapen we ons aan de gerestaureerde gebouwen van het Victoria & Alfred Waterfront, lachen we om de zeeleeuwen die om de boot spelen en zwaaien naar bevriende zeilers die al eerder aangekomen waren. De jachthaven in het Waterfront zit op een perfecte plek ten opzichte van alle bezienswaardigheden. Doordat er dit jaar veel minder jachten om Zuid-Afrika varen en er geen grote rallies zijn, is er ruimschoots plaats voor ons. Breed grijnzend knopen we vast. De jachthaven-mannen zijn vriendelijk en kundig, het kan allemaal niet beter.

Dansje

“Welkom in V&A” zegt marinamanager Joshio even later. Hij wil de gebruikelijke papieren zien en kopiëren. Dan wijst hij op een grote plattegrond aan de muur. “Maak hier even een foto van met je telefoon” zegt hij resoluut. Vervolgens krijgen we van hem een brief waarin staat dat we in deze jachthaven liggen. “Hiermee ga je naar de andere jachtclub”. Zo gezegd, zo gedaan. Met een taxi gaan we naar de Royal Capetown Yacht Club, die een stukje verder op het haventerrein ligt. Daar krijgen we van manager Elliot een brief dat ze daar geen plaats voor ons hebben. We snappen er geen barst van, want daar hebben we nooit om gevraagd. Hij lacht een beetje, kennelijk is hij het beu om het voor de zoveelste keer uit te leggen. Volgende halte is het kantoor van de havenautoriteiten. Daar laten we de twee brieven zien en krijgen een derde waarin staat dat er geen faciliteiten voor jachten zijn om veilig aan een overheidskade te liggen om in te klaren. “Ah” gaat Wietze een lampje branden. “Dus jullie hebben geen faciliteiten en daarom zouden we naar de RCYC moeten. Die is vol en dus liggen we in de V&A”. De dame knikt. Wij onderdrukken een giechel vanwege deze papiermolen en wandelen naar het kantoor van Immigratie. Daar wordt alles van stempels voorzien en wordt er een dossier over ons geopend. De Douane zwaait ons weg: “terugkomen als jullie gaan vertrekken”.

“En dat gaan we voorlopig niet doen” zegt Wietze met een grijns als we terugwandelen naar de boot. Ik sla mijn armen om hem heen. “Heerlijk dat we hier een dikke maand hebben”. Hand in hand lopen we door. Dit is weer eens zo’n dag die je eigenlijk in moet lijsten.

Kaapstad, Zuid-Afrika, januari 2021

 

Wil je meer verhalen over en van wereldzeilers? Wordt dan hier abonnee van ons maandelijkse blad!

Bekijk HIER de vorige columns

Tags: , Last modified: 17 maart 2021
Sluiten