Reisverhalen

Column Anna: Een hapje Nederland

14:45

In gedachten verzonken loop ik een nieuw pad in de supermarkt in. We zijn net aangekomen in Victoria, onze laatste stop in British Columbia. Het avontuur in de Inside Passage komt na ruim 8 weken tot een einde. De voorraden moeten aangevuld en dus duw ik een volle kar voor me uit. Als ik opkijk, ben ik even in de war. Hagelslag? Wietze botst tegen me aan en staat een tel later ook verbaasd te kijken. Dan vliegt hij langs het schap. “Moet je zien! Speculaasjes! En hier: wel tien soorten drop”. Dromerig heb ik inmiddels een ontbijtkoek in mijn handen. Het water loopt in mijn mond. Onze ogen glijden langs schappen vol pannenkoekmeel, appelstroop, stroopwafels, gevulde koeken en Weesper moppen. Er hangt ook een bordje: ‘frozen Dutch kroket’. Wat oogde als een lokaal supermarktje, blijkt een schatkist van Europese specialiteiten te zijn. Want naast de Nederlandse schappen zijn er ook Duitse, Engelse, Franse, Hongaarse en Italiaanse. Kennelijk wonen er hier veel Canadezen wiens wiegje ergens anders stond.

 

Maakt niet uit. Begerig stapelt het lekkers zich op in onze kar. Totdat we goed naar de prijzen kijken. Streng kijken we elkaar aan en besluiten we elk één product uit te kiezen. De rest verhuist vanuit de kar weer terug naar het schap. Wietze houdt een zak drop omhoog: “deze?” We liggen midden in de winkel allebei plat van het lachen. Geen drop. In gedachten zitten we weer in Honolulu, nu al bijna vier maanden geleden. Goede vriend Jos moest voor zaken in Honolulu zijn. Naast wat broodnodige reserveonderdelen vroegen we hem ook om een zakje drop mee te nemen. Jos is de beroerdste niet, dus die bracht een draagtas vol drop mee. column-anna-dropEn een paar nummers van Zeilen. Na zijn vertrek brachten we heel wat uren lezend en snaaiend door. Totdat we op een ochtend met moeite onze schoenen aan kregen. Bukken ging ook niet zo lekker meer. En dat horlogebandje had nog nooit zo strak gezeten. Stelletje sukkels die we zijn: we hadden onszelf een complete zoutverknettering gegeten aan alle drop! Het heeft wel een week geduurd voordat alle vocht weer weg was uit onze lijven. De rest van de drop ging op rantsoen: één per dag. Heb je er nog lang lol van.

Terwijl we midden in de winkel staan te wikken en te wegen, denk ik terug aan de keren dat we Nederlanders of Belgen tegenkwamen. Het gebeurt niet zo vaak, dus dat soort ontmoetingen is altijd bijzonder. En vaak gaat het dan over eten. En het delen van de gekoesterde voorraad van iets bijzonders. Nog maar een paar weken geleden ontmoetten we Leo en Karin op hun jacht Bubbles. Met mijn zuinig bewaarde potjes kerrie maakte ik gevulde eieren voor bij de borrel. Karin had nog échte brokkelkaas. We aten elke kruimel ervan alsof het hierna nooit meer zou bestaan. Een zakje nasikruiden is goud waard onder Nederlandse wereldzeilers, zal ik maar zeggen.

En met zo’n zakje sta ik in de supermarkt nu in mijn handen. Zal ik dit nemen of toch maar dat potje sambal? Wietze drentelt ook heen en weer. Als hij voor de speculaasjes gaat, kies ik uiteindelijk voor een flesje ketjap. Tevreden lopen we de rest van de winkel door en strepen de boodschappen van het lijstje af. Bij het afrekenen blijkt het pak gevulde koeken er om de één of andere duistere reden toch nog bij te zitten. Met een grijns reken ik ze maar af. Voor deze ene keer.

Eenmaal thuis is alles snel opgeruimd en zitten we in het zonnetje te bedenken hoe we onze verkenning van Victoria aan gaan pakken. Er zijn wat leuke dingen te zien hier. De telefoon piept. Garry en Tina, een Canadees/Deens stel dat we in Canoe Cove ontmoet hebben. Ze zijn in de buurt en komen langs. Een uurtje later staan ze aan boord. Tina is helemaal enthousiast. “Weet je wat ik thuis nog vond? Een echte Deense specialiteit. Ik ga volgende week naar Denemarken en kan nieuwe kopen. Dus deze laatste zak is voor jullie”. Nieuwsgierig pakken we het cadeau aan en maken het open. Proestend kijken we elkaar aan. Dubbelzoute drop.

Victoria, British Columbia, september 2016

Tags: , Last modified: 17 maart 2021
Sluiten