“De situatie begint op z’n zachtst gezegd wat onhandig te worden”, zegt Wietze tegen z’n zus Nel aan de telefoon. We liggen nog steeds voor anker bij Uligan, in het noorden van de Malediven. Volgens de GPS hebben we in de afgelopen weken drie mijl gevaren, maar dat is alleen het gezwier achter het anker op de stroom. Vanochtend bij het snorkelen zag ik dat we zelfs aangroei aan de ankerketting hebben. “Ja, het komt allemaal tegelijk” gaat Wietze verder. “Ineens is er een hele snelle stijging van het aantal COVID19 gevallen in de Malediven. Net op het moment dat iedereen dacht dat het mooi onder controle was, greep het als een veenbrand om zich heen. Hamstergedrag, paniek: alles er op en er aan. Daar bovenop was er een terroristische aanslag van een extremistische organisatie, vielen alle distributiekanalen van voedsel stil, begon de Ramadan en ging het land in lockdown. Tot overmaat van ramp bleek er een COVID19 geval te zijn in het dorp waar wij volledig van afhankelijk zijn.” Die patiënt is met een spectaculair watervliegtuig afgevoerd naar een geïsoleerde kliniek, begrepen we.
De boodschap van de overheid is duidelijk: “we hebben het niet meer allemaal in de hand en kunnen jullie niks bieden. Dus als je weg kunt, moet je gaan”. Dat leidt tot wat slapeloze nachten, want we kunnen nergens heen. Een paar dagen later wen je vanzelf aan de nieuwe situatie en neemt de stress weer af.
Tegenvaller
We gaan even naar een bevriende boot om wat informatie te delen. Als we terugvaren met de bijboot zit Wietze gefrustreerd naar de buitenboordmotor te kijken. “Wat is er?” “Hij slipt door. Ik geef gas, maar dat levert geen extra snelheid op”. Meteen een knoop in mijn maag. Wietze is mijn held omdat hij zoveel kan repareren, maar dit klinkt niet fijn. We tuffen een paar rondjes over de ankerplaats, vol gas en dan weer langzaam. “Soms slipt-ie en soms niet” zegt Wietze peinzend. We hebben altijd nogal veel bekijks omdat we een tamelijk kleine bijboot hebben met een naar verhouding grote motor erachter. Als we voor de derde keer langs Fairwinds varen, wenkt Sherman ons. “Is er wat?” vraagt hij. We gaan langszij en leggen het probleem uit. Medezeiler Mark blijkt bij hen aan boord te zitten en die stapt de kuip in om mee te luisteren. Mark is de Handige Harry van de ankerplek en die heeft zojuist de koelkast van de Fairwinds gerepareerd met een onderdeel dat hij toevallig nog aan boord had liggen en niet nodig had. De stemming op de Fairwinds is dus opperbest.
Zowel Mark als Sherman kennen het probleem: “Er zit een rubberen manchet binnen in je schroef. Die verbindt de schroef met de as van de buitenboordmotor. Die dingen slijten in de loop der jaren. Dat slipt dan door. Wordt alleen maar erger. Je moet de schroef vervangen”. Slik. Hoe gaan we hier nu een nieuwe schroef te pakken krijgen? Alle import ligt natuurlijk stil omdat er geen vliegtuig meer gaat. Dit kleine model buitenboordmotor zal hier waarschijnlijk niet voorkomen. En hoe zouden we het onderdeel van de hoofdstad hierheen kunnen krijgen? We bedanken ze en gaan peinzend terug naar Anna Caroline.
Googlesessie
We krijgen zomaar een nieuwe schroef
De uren erna zitten we allebei te zoeken naar informatie. Ik vind een Yamaha dealer in Malé en Wietze vindt allerlei typenummers en technische informatie. Na een paar telefoontjes blijkt dat die schroef niet leverbaar is. Dan piept de telefoon: Judy van Fairwinds: “We hebben iets voor jullie!” Blijkt dat ze zich gisteren na ons gesprek ineens realiseerden dat ze nog een reserveschroef van een oude buitenboordmotor hadden liggen. Daar hebben ze niks aan, dus we krijgen hem in onze handen gedrukt. “Kijk maar eens of hij past”. Stomverbaasd en hoopvol scheuren we erheen. De codes op de beide schroeven komen niet overeen. We zoeken op allerlei manieren online naar een antwoord, maar dat is niet zo eenvoudig te vinden.
Uiteindelijk zoek ik online een grote dealer in Nederland op. Ofwel die kan ons helpen te begrijpen of deze nieuwe schroef past, ofwel die kan er hopelijk eentje met een koerier naar onze volgende bestemming sturen. Ik vergeet na te denken over het tijdsverschil en realiseer me, terwijl de telefoon overgaat, dat het in Nederland erg vroeg in de ochtend is. “Torenvliet” klinkt een – gelukkig – wakkere stem. “Ja, euh, meneer, ik bel u vanuit de Indische Oceaan en we hebben een probleem” stotter ik. Weigert vindt het kennelijk wel grappig en blijkt een helper uit duizenden te zijn. “Je moet eerst de steigertest doen”. Huh? “Bind de boot vast aan een steiger en geef vol gas. Slipt-ie, dan is het de schroef. Slipt-ie niet, dan is er wat anders aan de hand. Kan de aanstroming van het water naar de motor zijn”.
Hoopvol wisselt Wietze de schroef
Steigertest
We mogen niet in de buurt van een steiger komen hier, dus we besluiten om een touw om de achterbolder te leggen en om het motortje. Het volgas varen ziet er idioot uit, maar na een halve minuut weten we dat het dus 100% zeker de schroef is. We whatsappen foto’s van de codering naar Weigert en die meldt dat de nieuwe schroef zou moeten passen. “Dat ding heeft wel wat meegemaakt” zegt hij over onze nieuwe schroef. Wij waren al lang bezig om het gegeven paard niet in de bek te kijken, maar hij heeft wel gelijk. “Dat tik ik wel recht” zegt Wietze geruststellend. We hangen de buitenboordmotor verkeerd om aan de motorsteun en Wietze begint de boel los te maken. Elke stap maakt Weigert met foto’s mee. “Dat daar is verbrand rubber” zegt hij als we zwarte brokjes van de as halen.
Enthousiaste proefvaart
Als ik hem na een half uur een foto stuur van een blije Wietze die als een dolle om de Anna Caroline heen scheurt in de bijboot, is zijn commentaar: “Toppie”.
Bijkletsen met de dinghydrift
We varen naar Sherman en Judy om het goede nieuws te vertellen. Van betaling willen ze niet weten, wel van een glaasje wijn bij de ‘dinghydrift’. Normaal komen zeilers aan het einde van de dag op een strandje bij elkaar. Dat kan hier natuurlijk niet. Dus knopen we de bijboten als een soort vlot aan elkaar een drijven zo langzaam over de ankerplaats. Glaasje, nootje, gezellig kletsend de zon onder zien gaan. Al gauw gaat het over dit soort hulp die zeilers elkaar over een weer geven. Ons schroef-verhaal scoort hoog in de categorie ‘ongelofelijke mazzel’, maar we zijn niet de enige met een verhaal dat goed afliep. Het is heerlijk om naar al die verhalen te luisteren. Peinzend zegt Peter: “zeg jongens, wie weet er een oplossing voor…” Grappig om te zien hoe iedereen meteen overeind schiet om weer iets te bedenken.
Uligan, Malediven, mei 2020
Hoofdfoto: J. Sundin
Bekijk HIER de vorige columns
Tags: column Anna, Column Janneke Kuysters Last modified: 17 maart 2021
