Reisverhalen

Column Anna: De zoon van de havenmeester

08:00

Column Anna
Honorair consul Anthony Willinge voor de Duijfken

“Wat geweldig dat jullie naar Fremantle gezeild zijn” zegt een stralende Anthony Willinge. We ontmoeten hem op een zonovergoten ochtend op het terras van de South of Perth Yacht Club aan de oever van de Swan River. Aan de overkant van het zoete water zien we de wolkenkrabbers van het stadscentrum van Perth, terwijl van hier maar een half uurtje rijden naar de kust onze Anna Caroline in het zoute water van havenstad Fremantle ligt. “Sinds ik honorair consul ben, heb ik nog geen Nederlands zeiljacht mogen verwelkomen” gaat hij verder. We knikken; als er al buitenlandse jachten hier aanmeren, zijn het meestal Britten of zeilers uit Aziatische landen, hebben we begrepen.

Groot, groter, grootst

Column Anna

Een prachtige kust met verradelijke riffen

We gaan zitten voor een kopje koffie. Hij vertelt enthousiast over West-Australië. Het is de grootste staat van Australië en net als alles in Australië is het enorm: als West-Australië een apart land zou zijn, zou het in omvang ’t tiende land ter wereld zijn. Een welvarende staat, omdat er veel grondstoffen opgegraven worden. “Klopt, maar er zijn veel innovatieve ontwikkelingen, onder andere op het gebied van duurzame energie, met name windenergie en zonne-energie. We lachen en vertellen dat we op straat in Fremantle zo ongeveer struikelen over de Nederlanders. Ik was er verbaasd over en heb er de statistiek eens bij gepakt: meer dan tien procent van alle Australiërs zijn ofwel in Nederland geboren of hebben Nederlandse ouders of grootouders. En dat zijn dan alleen de Australiërs met een Australisch paspoort: er zijn nog enorm veel Nederlanders die hier wonen en werken, maar nog steeds een Nederlands paspoort hebben. “Ja, ik zit bij die tien procent” vertelt Anthony. “Mijn vader is hier, zoals zo veel Nederlanders, net na de Tweede Wereldoorlog naar toe verhuisd.”

Uitdagende kust

Column Anna

Er is zelfs een standbeeld voor de kreeftenfuiken

“Er zijn zoveel historische banden tussen Nederland en Australië” zegt hij; “De eerste Europeanen die Australië bezochten, waren Nederlanders. West-Australië heette bijna twee eeuwen Nieuw-Holland. Maar kijk eens op de kaart: Kaap Leeuwin, Arnhemland, de Nuyts eilandengroep… het gaat maar door”. We vertellen over onze spannende ronding van Kaap Leeuwin en hij knikt begrijpend. “Dit is geen makkelijke kust om te varen: er ligt een langgerekt, smal rif langs de hele kust. Omdat het vrijwel helemaal onder water ligt en vrij ver van het land ligt, zijn er in het verleden tientallen schepen vergaan. De verhalen van de Zuytdorp, Zeewijk, Vergulde Draeck en Batavia zijn maar al te bekend hier. Ik zou jullie willen adviseren om naar de Shipwreck Gallery in Fremantle te gaan: dat is bijna helemaal gewijd aan Nederlandse schepen. Omdat er nu een paar grote overslaghavens zijn, is tegenwoordig alles in kaart gebracht. Maar het blijft opletten”. Wietze rolt met z’n ogen en zegt: “je krijgt er een punthoofd van: op de delen van het rif waar het ongeveer zes meter diep is, kunnen wij prima varen. Maar daar wordt ook heel intensief gevist op kreeften. Dat doen ze met van die kreeftenvallen die een paar kleine, bijna onzichtbare boeitjes op het wateroppervlak hebben. Je moet continu enorm opletten, want voor je het weet heb je zo’n ding om je kiel of je roer zitten. En motoren of ’s nachts varen? Kansloos”.

Anthony is verbaasd dat we zo’n last hebben van die boeitjes. Hij is meer van de grote schepen: zijn familie heeft een lange traditie in het besturen van havens. In het dagelijkse leven is hij advocaat, maar hij zat ook in het bestuur van drie grote zeehavens in het zuiden van West-Australië. “Ja, dat zit echt in onze genen: een van mijn voorvaderen was havenmeester in Rotterdam. Er is daar een straat naar hem genoemd. En mijn vader was de voorzitter van de havenorganisatie hier vlakbij in Bunbury. En wat denk je? Daar is een Willinge-drive” grijnst hij.

Voordelig voor Nederlanders

“Wat zijn jullie ervaringen in Australië?” vraagt hij geïnteresseerd. We barsten los met verhalen over ongelofelijke gastvrijheid, vriendelijkheid en hulpvaardigheid. Hij knikt tevreden. Al snel hebben we het erover dat Australië een wederzijdse afspraak heeft met Nederland over gezondheidszorg. Met maar zeven landen is er zo’n afspraak: je hebt hier dezelfde rechten op Medicare als Australiërs. Even naar een Centerlink kantoor gaan, aanvragen en dan is alles geregeld. “Toch wel handig in geval van nood” zeg ik. “Wist jij van de BTW-vrijstelling voor buitenlandse jachten?”. Hij is verrast. “Ja, op vertoon van onze ‘cruising permit’ hoeven we de 10% BTW niet te betalen voor onderdelen, onderhoud en reparaties. Dat scheelt toch weer”.

Column Anna

Een schaalmodel van de Batavia

We kletsen over van alles en nog wat, terwijl de koffie overgaat in een smakelijke lunch. Het is schitterend zeilweer en we zien heel wat zeilers in de rondte scheuren op de Swan River. “In 1696 is Willem de Vlamingh zo’n tien mijl de rivier opgezeild om hem in kaart te brengen” wijst hij. “Dat is zo knap, als je nagaat hoe moeilijk dat was met die logge schepen van toen” zegt Wietze. Ik zeg helemaal niks meer, zit alleen nog maar te kijken naar de Duijfken, die aan de lange steiger van de club afgemeerd ligt. Het is een replica van het 17e eeuwse VOC-jacht. Anthony volgt mijn blik. “Mooi hè?” zegt hij. “We varen er nog regelmatig mee”. “We?” vraag ik. “Ja, ik ben beschermeer van de stichting” zegt hij. En dan met een vrolijk lachje: “zouden jullie een keertje mee willen?”

Fremantle, Australië, april 2019

Bekijk HIER de vorige columns

Tags: , Last modified: 17 maart 2021
Sluiten