Column Anna: De rode kachel

“Welk nummer is dat ook alweer?” Ann is het spoor even bijster. Wietze bladert terug in het Chileense scheren-boek en wijst aan. Snelle notitie. Ik zit ondertussen met rode oren ijverig informatie te noteren over ankerplekken en havens op Hawaii. Het is weer zo’n avond waar ik enorm van kan genieten. We proberen zo efficiënt mogelijk zoveel mogelijk informatie uit te wisselen. Onmogelijk natuurlijk, maar de sfeer is verslavend. Je wilt immers zoveel mogelijk delen van al het leuks dat je meegemaakt hebt. En je wilt tegelijkertijd zoveel mogelijk opzuigen aan kennis over gebieden waar we nog heen gaan. We hebben gemerkt dat kennis over de Chileense scheren erg belangrijk is, belangrijker dan anders. De verlatenheid van het gebied, het mystieke ervan? We weten niet waarom, maar wij waren net zulke informatiejunks voordat we er doorheen voeren als dat Ann nu is. Lijsten met ankerplekken, tips en hints: alles vliegt over tafel. En anekdotes, veel anekdotes.

Voor het varen in de scheren heb je lange lijnen nodig en andere dingen zoals een machete om kelp weg te hakken. Ook is er een handig boek met alle Chileense kaarten op miniformaat. Het ding weegt vier kilo, schat ik. Leuke dingen waar je niet meer zoveel aan hebt als het scheren-avontuur achter de rug is. Wij vroegen ons af wat we met 440 meter polypropyleen lijn van 22 millimeter zouden gaan doen als we in Valdivia aangekomen waren. Nou, dat bleek geen enkel probleem. De overwinteraars die in het voorjaar zuidwaarts gaan waren precies naar dat soort dingen op zoek. Al vrij snel zijn we aan het ruilen en verkopen. Maar ook aan het kopen, want pilots voor het volgende stuk ontbreken nog aan boord bij ons. USB-sticks met kaarten erop vliegen over en weer. In Ushuaia hebben we dit ook wel meegemaakt, maar minder intensief. Wij ruilden daar het Chileense kaartenboek daar tegen een paar zeekaarten van de Atlantische Oceaan. “Jullie kaartenboek gaat de reis weer maken!” mail ik naar de vorige eigenaars die inmiddels al bij Noorwegen zitten. En zo reizen er heel wat spullen op en neer.

Het leukste verhaal wat dat betreft gaat over een rode kachel. Ergens in de scheren deelden wij een caleta (ankerbaaitje) met Acquadoria, een Frans jacht. Zo’n jacht waar wij likkebaardend naar gekeken hadden toen we onze reis voorbereidden. Toen we hoorden over alle problemen die ze ermee hadden, waren we maar wat blij met onze Anna Caroline. Eén van de problemen betrof de kachel. Veel boten tobben met kachels die bedoeld zijn voor ‘af en toe een avondje’ en die niet opgewassen zijn tegen een paar maanden intensief gebruik. Armoe troef als zo’n ding het begeeft. Zo ook bij deze Fransen. Ze voeren om naar Puerto Natales om een oplossing te zoeken. Niks. Totdat ze Jörg spraken. Een Duitser die met zijn Sposmoker al een paar jaar op en neer in de scheren vaart. “Je mag deze kachel hebben” bood hij Robert aan “op voorwaarde dat je hem weer geeft aan een ander die hem nodig heeft”. Robert was de koning te rijk met het knalrode kerosine-kacheltje. Hun enige warmtebron in de twee maanden die volgden. Hij vroeg ons om via het Patagonian Cruisersnet een bericht te sturen aan Jörg. Om nogmaals te bedanken voor de kachel. In Frankrijk kun je naar verluidt geen SSB-zenders kopen en veel Fransen zien knarsetandend hoeveel lol en nut wij hebben van de radio, zeker voor dagelijkse radionetjes. Zij gebruiken satelliettelefoon voor dataverkeer, veel moderner natuurlijk. Maar voor de scheren niet erg handig.

Als ik de volgende ochtend de kachel-mededeling aan netcoördinator Wolfgang doe, barst die in lachen uit. “Een kachel? Een rode zeker?” Als ik verbaasd bevestig dat het inderdaad een rode kachel is, legt hij het uit. “Die kachel heb ik zo’n acht jaar geleden aan iemand gegeven. Hij reist elk jaar minstens één keer op en neer in de scheren. Ik wist niet dat hij nu bij Jörg stond” hikt Wolfgang lachend na.

Weken later zien we Robert weer terug in Puerto Montt en vertellen we hem het verhaal. Hij is er trots op dat deze kachel bij hem aan boord staat. Ben benieuwd hoe vaak hij in het komende seizoen op en neer zal gaan. En met wie.

Valdivia, Chili, oktober 2015

Lees hier meer columns van Wietze van der Laan en Janneke Kuysters