Column Anna: Boeg!

“Buenos dias!”, groet ik de havenmeester. Hij groet terug en hij wijst op zijn neus. Ik roep “proa!” Vervolgens wijst hij op zijn billen en als ik met een opgetogen “popa!” reageer, krijg ik een tevreden glimlach en vervolgen we allebei onze weg op de steiger. Onwillekeurig grijns ik bij mezelf: de woorden ‘boeg’ en ‘spiegel’ zijn niet vanzelfsprekend bij een begroeting. Als ik even later bij de douches aankom en de schoonmaakster me pas de kleerhanger meegeeft als ik het juiste woord gezegd heb, loop ik helemaal te lachen. Taaltraining in de praktijk.

Al een hele tijd geleden realiseerden we ons dat we, als we met plezier een dergelijke reis willen maken, de Spaanse taal moeten beheersen. Een glas wijn bestellen lukt me in alle talen van de wereld, maar een ligplaats regelen is toch iets anders. Bij een allergeduldigste Spaanse lerares in Rotterdam leerden we de basis. Daar maakten we ook een lijstje van standaardzinnetjes die bij havens, bruggen en een sluis handig zijn. Dat lijstje bleek goud waard toen we eenmaal in Spanje waren. Verrassend weinig mensen spreken een tweede taal naast het Spaans. Niet erg, op deze manier leerden we sneller!

De Club Nautico waar we hier in Sevilla liggen, heeft veel faciliteiten met alle bijbehorende medewerkers. De buitenlandse overwinteraars laten zich qua taalbeheersing in twee groepen verdelen: zij die Spaans spreken en zij die dat niet doen. De laatste groep gaat bij problemen naar de ‘havenburgemeester’ Claus die dan vertaalt. Dat was onze eer te na, dus wij hebben vanaf het begin geprobeerd om onze eigen taalboontjes te doppen.

Dat leidt tot grappige situaties. Zeker als we iets specifieks nodig hebben, moeten we er met z’n tweetjes op af. Woordenlijstje bij de hand. Vervolgens voeren we een soort toneelstukje op waarin we duidelijk maken wat de bedoeling is. Tot zo ver gaat het goed, maar als er dan een antwoord komt, zijn we nogal eens verloren. Het Andalusische dialect dat hier gesproken wordt, is vaak onverstaanbaar. Elke week zitten we twee uur op school om het Spaans onder de knie te krijgen. We stampen woordjes en werkwoorden tot ze ons de neus uitkomen! In een tweedehands boekwinkeltje kopen we Asterix & Obelix-stripboeken. Dat maakt het nog wat plezieriger om te leren.

De medewerkers op de Club vinden al onze pogingen erg amusant. Iedereen probeert mee te helpen door ons te corrigeren of door ons steeds maar weer woordjes te laten herhalen. De gebaren die daarbij gebruikt worden, zijn uitsluitend geschikt voor insiders en leidt nogal eens tot opgetrokken wenkbrauwen bij outsiders.

Langzaam maar zeker gaat het beter. Een paar uur gelden stond Eduardo bij de boot. Dit hulpje van de havenmeester is meestal heel moeilijk te verstaan. Hij hanteert bij buitenlanders een beproefd recept: gewoon de boodschap herhalen. En dat steeds harder, totdat de buitenlander de indruk wekt het begrepen te hebben. Maar vandaag begrepen we hem! Ik herhaalde in mijn beste Spaans zijn boodschap. Een stralende lach was zijn reactie. Toen ik buenos dias riep als afscheid was hij toch weer teleurgesteld. Het had buenas tardes moeten zijn…

Tekst en foto’s: Wietze van der Laan en Janneke Kuysters