Twirre blog V: Cowboys die mensen op kleinere zeilboten in problemen brengen

We zijn er klaar voor! Onze allereerste weekendje weg met Twirre. Het dek van Twirre staat vol tassen kleding, schoenen, eten, drinken en spullen van George. En niet te vergeten een complete apotheek en drogisterij in een toilettasje. Altijd als ik op vakantie ga of zelfs een nachtje weg, neem ik van alles mee. Stel je voor dat je onderweg een been verliest, een zeldzame ziekte krijgt, een vreselijke kater…

Ik heb genoeg mee om een orgaantransplantatie uit te voeren op de steiger als het moet. Je mag lachen tot je huilt en een pleister nodig hebt, dan mag je kiezen tussen een normale of waterdichte 😉

We gaan naar het Uitgeester- en Alkmaardermeer. Drie tot vier keer groter dan de Mooie Nel en het belooft een zonnige weekend te worden. Vrijdag varen we heen en maandag terug.

Fiets op de snelweg

Onderweg moeten we een stukje over het Noordzeekanaal. Dit hebben wij vaker gedaan en met Marine Traffic als een soort van AIS, kunnen we voor de bocht na de brug zien wat we kunnen verwachten aan grote schepen. Het gaat prima. Links vaart een gigantische zandschuiver. Wij blijven zoveel mogelijk stuurboord, uit iedereen zijn vaarwater. Maar achter ons zie ik een sleepboot aan komen varen. Hij versnelt en propt zichzelf tussen ons en het grote lange beunschip. Met een bizar grote hekgolf die ook tegen wal rolt. Hij passeert ons dicht langs bakboord met hoge snelheid met hekgolven van zeker wel 60 centimeter hoog en wij verliezen alle controle over het roer. We voeren al dicht bij wal dus kunnen niet uitwijken. Twirre haar boeg duikt bijna het water in en alles in de boot vliegt rond. Alles. Ook wij moeten ons goed vasthouden niet van boord gegooid te worden. We zijn stuurloos en zijn overgeleverd aan wilde golven van alle kanten. Dit klinkt overdreven maar het was extreem. Na het passeren van ons vermindert hij vaart. Dit voelt als opzet, dus na het passeren van de eerste sluis maken wij hier officieel melding van. Wij bellen even later de schipper en zijn reactie was allesbehalve vriendelijk “moet je maar niet met je fiets op de snelweg”. Goed, dat wordt dus extra oppassen op het Noordzeekanaal voor dit soort cowboys die er plezier in hebben kleinere zeilboten in de problemen te brengen. Beetje naïef van ons misschien. Ze bestaan op de A10, dus ook op het water. Gelukkig heb ik mijn apotheek mee voor de blauwe plekken en de schrik.

Allemaal ontspannen

Zaterdag waait het wat meer dan wij gewend zijn en wij besluiten de stormfok eens te proberen. We hebben in onze hoofdzeil twee reven laten zetten en wij willen dat ook eens uitproberen maar dat lukt niet. Dat YouTuben we even een andere keer. Dus stormfokje en volle zeil.

We gaan als een raket; 5,5 knopen. Voor ons tot nu toe het snelst wat wij gezeild hebben en we hellen soms flink. Ik merk dat mijn angst hiervoor echt stukken minder is. Ik begin het zelfs leuk te vinden. Dit komt vooral omdat George, onze hond, die voor het eerst mee zeilen is gewoon is gaan slapen. De golfjes hebben hem in slaap gedut en hij ligt languit in de kuip. Dat de boot helt doet hem helemaal niets. Omdat hij ontspannen is, ontspan ik ook.

Moe maar voldaan

Wij vieren een paar geweldige paar uren zeilen met een ijskoud biertje en Prosecco. Wat is dit fantastisch. Ik wil meer! Hapjes en drankjes in de kuip met zonsondergang is echt onvergetelijk leuk. Zeker na een mooie dag zeilen. Je bent moe maar voldaan.

Luide plons vermijden

Ik heb nog nooit eerder gekampeerd. Vreselijk vind ik dat. Ik hou van gemak en luxe. Nou heeft Twirre alles wat je nodig hebt, dus van echt kamperen kunnen we niet spreken. Maar die wandeling naar het toiletgebouw na je sterke bak koffie is super ongemakkelijk. Als je eindelijk gearriveerd bent, hoef je al niet meer. En dan met onbekende vrouwen tijdens het poepen elkaars schoenen stilletjes beoordelen. Wie heeft toch verzonnen dat de wcdeuren op kniehoogte opeens ophouden? Je hoort iedereen zuchtend hun best doen een luide plons te vermijden. Pure ongemak. En daarna elkaar goedemorgen zeggen bij de wasbak en aan elkaars schoenen kunnen zien wie die stinkerd was. Nee, Twirre krijgt van de winter als ze aan wal gaat een pomptoilet. Tot die tijd vermijd ik wel de hete pan garnalen en Mexicaanse wraps.

In een krappe boot zoals Twirre, is het wel even uitzoeken waar alles een plekje kan krijgen. Slapen is wat krap, maar het langzame deinzen op het water brengt je zo weg naar dromen vol avonturen voor de toekomst.

Verliefd op het leven

Ik zet de wekker extra vroeg. Ik wil de zonsopkomst op water meemaken. En wat een beloning. Het is magisch. Bijna CGI. Onwerkelijk mooi en ik kijk vol ongeloof. Wat kan je intens verliefd worden op het leven op zulke momenten.

Eitje koken en ovenbroodjes maken was ook even wennen. Ik had natuurlijk nog geen ovenhandschoenen of onderzetters. Sta je dan trots met je gekookte ontbijt te wachten tot alles voldoende is afgekoeld. Dat wordt de volgende keer beter voorbereid.

De eerste prijs

Helaas is de zondag te warm voor George en is er weinig wind. Hij ligt op zijn koelmat met twee ventilatoren onder de bootparasol en wij besluiten er een luie dag van te maken. We kijken naar allerlei aapjes op allerlei soorten boten. Een gigantische motorboot die wij gekscherend de ‘P&O Sea Ferry’ noemen en prachtige luxe sloepjes. Maar al die pracht en praal is geen competitie voor onze Twirre. Met haar mooie klassieke lijnen en tekenen van haar ervaring wint zij voor ons de eerste prijs.

Kleine angsten overwinnen

Maandag varen we terug. We brengen eerst George naar huis. Het meer is maar half uurtje van huis met de auto dus ik had mijn auto van tevoren gebracht. George heeft nog erg last van verlatingsangst. Hij raakt in paniek als hij even alleen in de kajuit moet als we op het dek bezig zijn. Maar met geduld en liefde, zal hij ook die angst overwinnen. Zoals ik ook nog wat kleine angsten moet overwinnen.

Het miezert en wij zijn helemaal alleen behalve één klein vissersbootje midden op het meer. Die complete eenzaamheid en leegte doet wat met je. Volgende keer wil ik ankeren. We hebben nieuwe lijnen en een nieuwe ketting en moeten dat nog uittesten. Het lijkt mij heerlijk op zo’n miezerige beetje mistige dag te ankeren als er niemand is. In de regen is ook helemaal prima. Het geluid van de druppels op het water, de rust. Wat een contrast met mijn dagelijkse hectiek van een eigen bedrijf.

Had ik al gezegd dat ik zeilen geweldig vind?

Elle en haar vriend Gertjan zijn net begonnen met zeilen op Twirre, een Jaguar 27. Wat ze ontbreken aan kennis en ervaring maken ze goed met enthousiasme en leergierigheid. Lees hier de eerdere blogs.