Vertrekkers klussen met hun beperkte budget liefst zelf aan hun boot, waar dan ook ter wereld, en bij nood op zee. Het overkwam Niels Eikelboom en Greetje Tops met hun Black Moon. Midden op de Grote Oceaan worden ze verrast door lekkage onder in het schip. Hoe lossen ze dit op?
‘We maken water!” Ik hoor wat gerommel binnen en tuur tevreden over de oceaan. Wat een geluk dat we die tweedehands watermaker nog vlak voor vertrek aan de praat kregen. Maar dan zie ik
het verschrikte gezicht van Niels in de kajuitopening. Zijn zongebruinde snoet is ineens wat bleekjes. “Ik heb een lekkage in de achterkajuit gevonden.” Hij bedoelt dus het soort ‘water maken’ dat je juist níet wilt. En al helemaal niet tijdens een oversteek. De windvaan doet z ́n werk en met de kust op ruim 1000 mijl afstand lijkt me dat ook wel veilig, dus ik schiet naar binnen. Niels wijst me de plek: “Daar, aan het einde van het vloerdeel, onder het bed.” Ik kruip door het smalle gangetje, steek mijn vingers onder het zompige tapijt en proef: zout.
37 dagen op zee
Het is al dag 28 op zee. Pas over een week bereiken we het eerste de beste Markiezeneiland. We zijn vermoeid en gefrustreerd vanwege de vele zeilwisselingen. We tellen er gemiddeld zes op een dag: genua met of zonder boom, kotterfok wel of niet bij, grootzeil vol of gereefd. “Zullen we de halfwinder maar weghalen voordat het donker wordt?” Vooraf had ik nog een romantisch beeld bij zo ́n flapperend zeil dat in theorie af en toe ‘flap, fflllaaap’ doet. Dan lees je gewoon een boekje of je springt een keer in de blauwe woestijn om af te koelen. Ik had het nog niet verder overdacht, maar in de praktijk blijft het niet bij wat geflap. Bij lichte wind krijgt de deining de overhand, waardoor de hele boot heen en weer slingert en alles continu op z ́n donder krijgt. Zowel boven als benedendeks. Het kraakt, bonkt, slaat, schuift, schavielt. Kortom, de boot beweegt.
Met de krabber overboord
“Aha, dus dit zijn de boosdoeners.” Vanaf de zwemladder zien we vingerlange eendenmosselen die onder de boot meeliften. Dit soort aangroei remt ons nog meer af. Wekenlang schuifelden we zo loom als een bejaarde galapagosschildpad vooruit. Wanneer we eindelijk de evenaar passeren, blijkt de beloofde passaatwind niet sterk genoeg. Koortsachtig bekijken we een nieuw weerkaartje. “We moeten het onderwaterschip schoonkrabben, anders komen we in dit windstiltegebied terecht.” Ik sta op haaienwacht, terwijl Niels met een krabber overboord springt. Het scheelt zeker een knoop snelheid, dat geeft weer wat moed. Maar dan nu dus een lekkage. Het is niet zo dat de hele boot vol stroomt, maar als ons vermoeden juist is, dan neemt dat ineens al ons vertrouwen in het schip weg. Werktuiglijk nemen we de voorzorgsmaatregelen nog eens door. Bilgepomp: staat op automatisch met een alarm. Reddingsvlot: is alvast van het slot. Grabbag: staat klaar met daarin de belangrijkste spullen om te navigeren en ons te identificeren. Maar zover is het nog lang niet. We verlaten het schip pas als het onder onze voeten vandaan zinkt.
Zeilen 09/2022
Ben je benieuwd naar de rest van het verhaal? Hoe kan er water binnenkomen zonder dat er een duidelijk zichtbaar gat in het polyester zit? Hoe lost het duo het probleem op? Wat is een kwetsbaar gevoel? Welke goed en slechte nieuws heeft Niels? Hoe ziet een stappenplan polyesters eruit? En hoe kijkt het stel terug op de lekkage? Je leest het allemaal in Zeilen 09/2022. Koop het nummer hier online in de webshop of lees (het artikel in) Zeilen hier digitaal. De editie is ook tot en met woensdag 21 september verkrijgbaar in de winkel. En wil je vanaf nu elke maand dit soort verhalen lezen? Word dan hier abonnee.
Omslagfoto: Sailing Teatime
Tekst: Greetje Tops en Niels Eikelboom
