De Witte Walvis: een update vanuit gehavend Corsica

Tijdens de storm op 18 augustus (met windsnelheden tot wel 225 kilometer per uur) leden Monique Klompé (60) en Jan Speur (64) met hun Contest 46 Witte Walvis schipbreuk. Het uitgebreide verhaal en een zelfgemaakte video verschenen eerder op onze website en Facebook. Nu belt Zeilen – bijna drie weken na de natuurramp – voor een status-update.

Hoe gaat het met jullie?

“We zitten op onze drijvende boot, en zijn blij en moe. Zaterdag 3 september is ons schip eindelijk geborgen: zestien dagen na het ongeluk. De afgelopen weken waren frustrerend. Er moet nog steeds zo veel geregeld worden. Met de verzekering, de bergingsdiensten, de lokale overheid… Het voelt alsof dit zwaarder is dan op het strand belanden tijdens de storm.”

Wat naar om te horen. Hoe kon het zo lang duren voordat het schip werd geborgen?

“Er zijn 78 boten gestrand op Corsica tijdens de storm die ochtend. Dat konden ze gewoon niet aan. Daarbij lag onze baai in een natuurgebied, waardoor er meerdere vergunning werden aangevraagd om de graafmachine naar het strand te rijden. Dat duurde allemaal lang.”

“Toen de graafmachine eenmaal in de baai stond, waren er elke dag redenen om niet te beginnen aan de berging van de veertien boten die daar lagen. Tot vijf keer toe zijn we naar het strand gesneld wegens het nieuws dat ze die ochtend onze boot zouden uitgraven, maar steeds gebeurde het niet. Dan sta je toe te kijken en kun je niets doen.”

Hoe verliep de berging?

“Ons schip was met zeventien ton het zwaarste gestrande schip in de baai. Ook lagen we dichtbij andere schepen, waardoor we als een van de laatsten aan de beurt waren. Achteraf was dat positief, want het eerste schip is er met veel schade vanaf gekomen. Rond negen uur ‘s ochtends begonnen ze de kiezels te verplaatsen. Ze groeven een geul naar de zee toe en toen ging het vrij vlot: het schip zakte in de geul. Maar het roer kwam ergens klem te zitten. Die moet nu helaas worden vernieuwd, net als een deel van de skeg. Toen we naar de haven van Calvi motorden liep er water de boot in via de roerkoning.”

Wat voor schade heeft de Witte Walvis verder opgelopen?

“Naast het roer en de skeg zitten er krassen in de romp, maar dat is cosmetisch. Zodra het onderwaterschip weer in orde is motoren we naar Frankrijk of Italië om de mast eraf te halen, de kiel te controleren en de verstaging te repareren. Verder is de rvs-boeg verbogen, zitten de ankerrollen klem en is er een ankerklem verbogen. De preekstoel en de voorste vier scepterpaaltjes zijn naar binnen gedrukt.”

“Een grote tegenvaller is de diefstal die heeft plaatsgevonden. Stuk voor stuk werden de boten behoorlijk leeggeroofd. We hadden wegens waarschuwingen veel spullen van boord meegenomen, maar ook bij ons ging het mis. De bijboot en het buitenboordmotortje zijn gestolen, net als de SUP, slaapzakken, wandelschoenen, de duikset, een printertje… Ze hadden het luik ingeslagen om de boot in te komen. Gelukkig bevond het gereedschap zich onder de vloer, waardoor het moeilijk te bereiken was omdat het schip zo schuin lag en het bedekt was. Ze hebben ook een poging gedaan het instrumentenpaneel los te rukken. Dat is mislukt, maar het is wel beschadigd. Na de inbraak zaten we er helemaal doorheen.”

Wat houden jullie er voor positiefs aan over?

“De verbroedering met de andere schipbreukelingen uit de baai. Op zaterdag waren bijna alle boten geborgen en hielden we met de groep een diner in de haven. Dat moment was geweldig. En ook de vriendschappen die zijn gesloten – door vrienden op de JOY zijn we opgevangen en kregen we onderdak. Wanneer je dagenlang hiermee bezig bent, is het zo waardevol als er voor je wordt gekookt of dat iemand zegt: het komt weer goed. Dat zal blijven.”

Beeld: (c) Monique Klompé en Jan Speur