Nieuws

Abandon ship: met kinderen je zinkende schip verlaten

Van de trotse dame van 68 voet is nu enkel het naambordje over

23:59

schipbreuk

Het onstuimige verhaal van de schipbreukelingen van Suyderwint beschreven we uitgebreid in het maandoverzicht in Zeilen 10-2022. Tijdens de storm op Corsica (18 augustus), waar wind tot 225 kilometer per uur was gemeten, moesten Dick Zuiderhoek (72), Karlijn Kwint (41) en haar kinderen Bram en Lotte hun zinkende Oyster 68 verlaten. Schip op de rotsen, een kind overboord en een reddingsvest dat niet opblies… Hier volgen het perspectief van Bram (12) en de lessen die het gezin aan de traumatische gebeurtenissen heeft overgehouden.

Suyderwint.

Bram:

“Ik weet nog dat ik wakker werd. Het was kwart voor acht ongeveer. Toen ging ik een filmpje kijken op mijn mobiel. Het ging keihard regenen en ik probeerde het raam dicht te doen maar ik kon er niet bij. Toen ging de boot heel erg schommelen. Lotte (14) was ook wakker geworden. Toen was ik voor een kast met wijnglazen gaan staan en Lotte voor de nieuwe vriezer, om het dicht te houden zodat niet alles zou vallen. Lotte vroeg of we doodgingen maar ik pakte haar hand en zei ‘nee Lotte, we gaan niet dood.’ We kregen een zwemvest om en mamma ging mayday doen op de marifoon. Door de raampjes zag ik de rotsen en ik hoorde hard gebonk. Ik zei: ‘Mamma, er komt water uit Lottes badkamer.’”

“De boot lag helemaal scheef op de rotsen toen we in de kuip kwamen. Dick ging mij vastmaken aan een schoot. Toen kwam er een golf die de boeg optilde en de achterkant ging helemaal trillen, waardoor ik in het water viel. Na tien seconden ongeveer trok Dick mij omhoog. Lotte denkt dat het een minuut duurde maar het waren tien seconden. En mijn zwemvest werkte niet. Ik hield me aan de verstaging vast en Dick zei ‘zwem’. Ik zwom naar de kant en klom op de rotsen. Even later kwam Lotte uit het water. Ik had mijn oranje broek aan en Lotte was echt net wakker geworden dus die had haar slaapshirt nog aan. Het was heel koud. Ik was te verbaasd om bang te zijn.”

“We klommen over de zijkant van de klif naar een klein strandje. Ik vond een watermeloen, een thermo-sok en mijn slippers. Die lagen precies naast elkaar. En toen moesten we naar boven klimmen en mamma wilde bij een route met overhang klauteren. Onmogelijk. Dus toen gingen we bij een andere plek omhoogklimmen, ook heel steil. Dick ging als eerste klimmen. Er kwamen allemaal stenen over me heen. En halverwege waren we op een stukje waar we konden wisselen, en ik vroeg of ik voor Dick mocht klimmen want ik kon ietsje sneller. We hielden soms elkaars voet vast of trokken elkaar een stukje omhoog.”

schipbreuk berging
De berging, met in de achtergrond de helling die het gezin op blote voeten is opgeklauterd.

“Toen kwam ik bij een steen waar je drie meter zou vallen als je daarop zou staan. Dick zag dat niet en wilde daarop gaan staan maar ik zei ‘niet doen’ want je valt meteen. Eindelijk boven kwamen we bij een zandweg en gingen we wachten. Er kwam een meneer met een auto en ik hoorde de helikopter die de mensen van het andere bootje in de baai ging redden. Later in het instituut waar we werden opgevangen waren er Belgische kinderen die een beetje Nederlands konden dus dat was wel leuk.”

Dick, Lotte, Karlijn en Bram.

Inmiddels is Bram weer in Nederland en begonnen in de brugklas. “Ik heb het verteld aan wat vriendjes op school. Sommigen dachten dat het een grapje was. Maar ik zei, nee, het is de boot van mijn stiefvader van 21 meter lang en toen begrepen ze het wel.”

De berging – 31 dagen later

Het gezin is er nog lang niet. Ze praten veel over de gebeurtenissen en hebben momenten dat ze het mentaal best pittig hebben. In een recapitulatie zei Dick dat hij ‘spring’ tegen Bram riep toen hij naar de kant moest zwemmen. Waarop Bram totaal van slag raakte, want Dick had gezegd ‘zwem’ en niet ‘spring’. Karlijn: “Zo zie je dat iedereen het anders opslaat, en anders moet verwerken. Wel merken we dat we door deze ervaring nog veel dichter bij elkaar zijn gekomen. We hebben elkaar allemaal geholpen: dat geeft vertrouwen. Ook Lotte had zich echt herpakt en hielp mee, al tijdens de schipbreuk.” 

Lotte en Bram hebben beide een gesprek met een jeugdwerker gehad. Daarbij gaat Lotte een EMDR-sessie doen. Voor Dick en Karlijn was het bergen van de boot een belangrijk moment van afronding. Karlijn: “Zolang de boot niet is geborgen, blijft er continue iets op de achtergrond meedraaien. De berging was nodig om verder te kunnen.” 

schipbreuk verschroten
De overgebleven kiel. Dit schip had het gezin in december 2021 gekocht, was volledig gerefit, had zeilen van een week oud erop en een motor van vijfhonderd draaiuren. Nu is alles verschroot.
boot in vrachtwagen
Onderweg op Corsica kwamen Dick en Karlijn hun schip tegen, in de container op de vrachtwagen.

Verschroten

Want Suyderwint is op 18 september eindelijk geborgen: total loss. De hoop om nog de watermaker, Dicks zwembroek of de aquamarijn-ring van Karlijn te vinden is vervlogen. Vanuit Corsica schrijft Dick: “Het ziet er nog erger uit dan we verwacht hadden en is echt even slikken. De bakboord kant is volledig weg en we kunnen niets meer terugvinden.” Nu wordt de boot, een maand geleden nog een trotse dame van 68 voet, verschroot. Karlijn: “Heel droevig om te zien. Al het leven is weggevloeid uit de boot. Dit zou ons woonhuis zijn tijdens een wereldreis.”

Wat heeft het gezin geleerd? Karlijn zegt, “Iedereen moet oefenen met hoe je een zwemvest aandoet zodat je elkaar ook kunt helpen. De lifelines moeten aan dek liggen – ook tijdens rustig weer.” Daarbij is het zaak om precies te weten waar de belangrijke papieren zijn. “Die grabbag is van levensbelang,” benadrukt Dick.

Karlijn schrijft vanaf het eiland: “De bergers hadden het naambordje gevonden dat we kregen van de zoon van Dick. Best emotioneel en tegelijkertijd zijn we blij dat we dit hebben teruggekregen. Alles wat over is, maar voor ons een mooi symbool.”

Zeemanschap

In het begin vroeg Dick zich keer op keer af of hij het had kunnen voorkomen. Hij vindt het fijn dat de expert van de verzekering zei dat hij er niets aan kon doen. Ze waren gedoemd om op de rotsen te slaan en andere handelingen hadden daar geen invloed op gehad. Dick: “De expert zei: zeemanschap is dat je met z’n vieren eraf stapt. Daar hou ik me maar aan vast. Ik heb toch niets anders.” 

Nu is het stilte na de storm, zoals het twee uur na aanvang van het noodlot op 18 augustus ook was. Er wordt stiekem gezocht naar een nieuw schip, al hebben ze ondanks de verzekering gigantisch verlies gemaakt. Dick: “We kunnen nooit meer een boot kopen zoals deze was.” Karlijn wil eerst weer een keer op een huurboot zeilen. Ze is nieuwsgierig naar wat ze ervan vindt als het schip schuin zou gaan. En Bram wil wel weer zeilen, maar niet tijdens een storm.

Het uitgebreide verhaal over de schipbreuk lezen? Bestel via deze link de magazine of koop het in de winkel.

Beeld: (c) Dick Zuiderhoek en Karlijn Kwint

Tags: , , Last modified: 23 september 2022
Sluiten