‘Waar vergaderen de schippers? Ik ben te laat.’
‘Ik breng je wel.’
We lopen samen naar het dorpshuis. ‘Houd ik je niet van je werk?’ Ik wijs naar de folders in haar hand.
‘Nee hoor. Ik promoot Woudsend. Kan ik meteen wat brochures daar neerleggen We zijn er.’
Het palaver is al begonnen. Ik sluip naar binnen.
(c) Wieke van Oordt.
Ibiza
De zaal zit vol met mannen die net samen een week op Ibiza op het strand hebben gelegen. Dat zou je tenminste denken als je ze zo ziet. Maar in werkelijkheid zit hier een befaamd zeilersgezelschap, dat aan de tweede week van het jaarlijkse kampioenschap skûtsjesilen bezig is.
‘… en hiermee is het protest van de vorige wedstrijd afgehandeld.’
Eén iemand klapt voorzichtig, de rest van de zaal mompelt, hier en daar zie ik een boze frons. Er worden nog meer belangrijke dingen gezegd. Denk ik. Maar die zijn allemaal in het Fries. Het weerbericht en de eventueel daarop te volgen acties door het wedstrijdcomité, worden me wel duidelijk: ‘het kan alle kanten uit. En dan zullen we wel zien.’
Na de bespreking, valt het gezelschap uiteen in twee groepen: de schippers en bemanningen snellen zich naar hun boten. De medewerkers van de lokale comités snellen zich naar de naastgelegen ruimte, waarna de barmedewerker begint met bier tappen.
(c) Wieke van Oordt.
Rode grens
De persboot vertrekt om één uur richting het strijdveld. We slingeren de zomersloot door. Ik schud handen met fotografen en journalisten en met schipper Pieter Brouwer.
‘Hij heeft met Heerenveen drie keer gewonnen,’ vertelt de gastvrouw aan boord.
‘Ach,’ mompelt hij en dan met een brede glimlach: ‘maar nu is mijn zoon schipper!’
Als we op het meer aankomen, ligt er een rode boeienkring op het water. Keurig erachter dobberen de kijkbootjes van vandaag. Als toeschouwers in een arena, die op hun gladiatoren wachten. Wij trekken ons niets aan van de afbakening en brommen richting de strijdschepen.
‘Oké,’ zegt de gastvrouw. Ze heeft een notitieblok en potlood in de hand. ‘De poule van vandaag, jongens. Zeg het maar. Wie zet jij op een, twee en drie? Doe je ook een gok, Wieke?’
‘Een gók?,’ grap ik semi-beledigd, maar ze heeft natuurlijk gelijk. De poule zal ik niet winnen. ‘Wie is hier goed in?,’ vraag ik. Ze wijst op een van de mannen die zich genesteld heeft in de klapstoelen op het achterdek. ‘Meestal wint hij.’ Een vaste gast op de boot.
Kruitdamp
Aan boord van de persboot zit ook één van de vier cameramannen, die de beelden voor de live stream en de dagelijkse uitzending bij omroep Max verzorgen. Hij wijst de plekken van zijn collega’s aan. ‘Kijk, zie je die kraan? Daar zit ook een camera in.’
De skûtsjes draaien ondertussen rondjes voor de startlijn voor ze weg mogen. Gele ballonnen vallen als tijdsaanduiding naar beneden, nog tien minuten, nog twee minuten, nog een minuut. We komen zo dicht bij het startschip, dat ik de kruitdampen kan zien, die uit het geweer komen als het startschot valt. ‘Niet schrikken,’ had onze schipper nog gezegd. Maar we doen het toch. En weg zijn we, met z’n allen richting de bovenboei.
(c) Wieke van Oordt.
Krap
Het is krap bij het ronden van de eerste boei. Boten raken elkaar en er is een aloude twist over voorrang. En al had ik het niet kunnen zien, dan had ik het al wel begrepen aan het geroep dat in niet mis te verstane termen over het water klinkt. Op de persboot wordt in het Fries wordt het ronden van de boei, de tactieken en het algehele wedstrijdverloop uitgebreid besproken en tussendoor vertaald en toegelicht voor de Nederlandstalige gasten. Ze kennen elke boot, ieder bemanningslid en elke mogelijke consequentie van elke wedstrijdbaan. De bruine zeilen zoeven hoog en statig voor ons langs. Ik zie op de wal rijen hoofden van toeschouwers.
Drama
Donder en buien vergezellen het strijdgeweld op het water. En hoewel de wedstrijd al snel niet zo spannend meer is, want twee boten liggen al vlot op kop en staan die positie niet meer af, er blijft genoeg drama over om te bespreken. Wat doet de protestkwestie met het veld? Was de baan van vandaag de juiste, gezien de weersomstandigheden? Zal het skûtjesilen over tien jaar nog net zo worden georganiseerd?
(c) Wieke van Oordt.
Sneek
Na ongeveer twee uur, knalt de Man met Geweer weer: de finishlijn kan erin. Er komt een bootje langszij en de verslaggever van Omroep Friesland springt aan boord, koptelefoon over de lange blonde haren, microfoon in de hand, en doet verslag van de finish. De boten schuiven nog een laatste keer langs en dan zit het erop. De persboot draait om, vaart de cirkel weer uit en de sloot weer in, terug naar Woudsend. Ook de regen verlaat het veld. Het is weer warm geworden. Op de terugweg zwemmen kinderen in het zomerwater, alsof er niet net om de hoek een slag is geleverd in de skûtjesstrijd. Morgen gaan de boten en schippers weer op pad. Sneek is nog ver.
Ook zien?
Je leest hier meer over de mogelijkheden om erbij te zijn of om het op je scherm te kunnen volgen.
Omslagfoto: Wieke van Oordt
Tekst: Wieke van Oordt
