Er is weinig water in de Oostzee en bij Scandinavië waar René Vleut niet is geweest. De afgelopen decennia maakte hij met UGLYDUCK meer dan twintig zeilreizen naar deze vaargebieden. Zijn Vaargidsen liggen in menig kuip onder handbereik. Toch is het tijd afscheid te nemen van zijn trouwe metgezel. Welke boot wordt de volgende geluksvogel?
Ik sta op de dijk van mijn haven. Achter de steigers zie ik langzaam het karakteristieke profiel van UGLYDUCK uit het zicht verdwijnen. Een uur geleden heb ik de hand geschud van de nieuwe eigenaar. Hiermee kwam een einde aan een 30-jarige trouwe toewijding aan de boot die mij alles bracht wat mijn zeilershart maar wenste.
In gedachten zie ik nog hoe ik haar als totaal verwaarloosd wrak uit Duitsland op een vrachtwagen liet ophalen. Hoe ik drie jaar lang aan haar kluste om van een lelijke eend weer een mooie zwaan te maken. Ze kreeg niet voor niets de naam UGLYDUCK. En o, wat was ik trots als weer iemand mij toeriep: “Maar ze ziet er toch helemaal niet zo lelijk uit?”
Ik moet even slikken als UGLYDUCK achter de horizon verdwijnt. Met haar bezeilde ik Scandinavië en de Oostzee. Dit is nu voorgoed voorbij. Maar het doet geen pijn. Eerder maakt een gevoel van dankbaarheid zich van mij meester. Dit einde was onvermijdelijk en dat wist ik al twee jaar. Vandaag is alleen de laatste acte in een proces dat al lang geleden begon.
Twee jaar eerder
Onder de kust van Jutland zeil ik naar het zuiden. Het mooie zomerweer is omgeslagen en er staan stevige westelijke winden. De reis valt me zwaar. Dingen gaan niet meer zo makkelijk als voorheen. Stond ik als jonge- man nog makkelijk in de trapeze, nu heb ik al moeite goed te blijven zitten als het een beetje schuin gaat. Ook valt het hijsen van het grootzeil en het reven me steeds zwaarder. Geregeld ben ik buiten adem. De lange tochten die ik maak doen steeds meer pijn in mijn botten en spieren. Ineens merk ik dat ik bij het aanleggen niet meer zo makkelijk op de kant spring. De ingrijpende operatie en chemokuur van anderhalf jaar geleden hebben toch meer invloed gehad dan gedacht, bedenk ik me als een zware onweersbui over me heen trekt en al mijn krachten vergt. Is het tijd afscheid van haar te nemen?
Korte geschiedenis
UGLYDUCK is natuurlijk een opgeknapte oude bak. Een one-off op de romp van een Phantom 34 Alter WP met verlengde mast, om precies te zijn. Daardoor zeilt ze ook met lichtweer heerlijk. De consequentie is wel dat ik snel moet reven; daarom zitten er vier reven in het grootzeil.
Ook heb ik de boot met drie voorzeilen uitgerust: een genua, een high aspect fok en een kleine fok. Hiermee kan ik bij elke wind het juiste voorzeil uitrollen – ideaal voor een solozeiler als ik. Alleen het overstag gaan gaat wat minder, maar ach, ‘a gentleman never sails against the wind’.
Sturen op de motor doe ik met een gewone autohelm, maar zeilend gebruik ik een oude Ram-windvaanstuur-inrichting (voorloper van de Aries) die ik op de plek van het vaanblad aanstuur met de allerkleinste Navico-stuurautomaat. Dit kost nauwelijks stroom.
Alles is met lijnen vanuit de kuip bedienbaar. Mijn standaard zeilplek is onder de vaste buiskap, de veiligste plek aan boord. Alleen in geval van nood moet ik aan dek. Toch realiseer ik me de laatste tijd dat de boot met al die touwtjes wel heel ingewikkeld te zeilen is.
Zeilen 01/2022
Ben je benieuwd naar de rest van het verhaal? Wanneer sloeg wederom het noodlot toe voor René? Waarom besloot hij UGLYDUCK in de verkoop te doen? Wat wordt bedoeld met verborgen wensen en verbreken? Voor de charmes van welke boot van René? wat zijn de voor- en nadelen van een keuze maken? En hoe bevalt het gentleman sailing aan boord van zijn LUCKYDUCK? Je leest het allemaal in Zeilen 01/2022! Koop het nummer hier online in de webshop of lees (het artikel in) Zeilen hier digitaal. De editie is ook tot en met woensdag 26 januari verkrijgbaar in de winkel. En wil je vanaf nu elke maand dit soort verhalen lezen? Word dan hier abonnee.
Omslagfoto en foto: René Vleut
Tekst: René Vleut
