Voor Sven en Kalle Coster zit het olympisch zeiltoernooi erop. De zeilbroers wisten zich niet te kwalificeren voor de medalrace en nemen met een 12e plaats afscheid van het 470-zeilen.
“Een twaalfde plaats. Daar zijn we hier niet voor gekomen,” vertelt Sven. “Het is jammer dat onze droom niet gelukt is. We waren deze week gewoon niet goed genoeg. Gingen niet hard genoeg. Namen hierdoor verkeerde beslissingen en kwamen steeds aan de verkeerde kant van het veld. Wij hebben in het begin wel enkele goede resultaten gevaren. Dan gingen we voor de wind van 20 naar drie. We gaan nu eenmaal snel downwind. Maar aan de wind liep het niet.”
Volgens Sven heeft er binnen de 470-klasse een ontwikkeling plaats gevonden waarbij de stuurmannen steeds lichter worden met in de trapeze een kerel van 82/83 kilogram. “Ik kan niet lichter zijn dan 66 kilogram en Kalle 71/72 kilogram.”
Jullie campagne was er een van bloed, zweet en tranen. “Heel veel tranen. Ik heb net voor de laatste keer mijn boot staan aftuigen. In de 470 stoppen wij. De volgende keer is in Rio. Daar heb ik als redelijk grote stuurman met weinig wind niets te zoeken.”
Is dit het allemaal wel waard geweest? “Natuurlijk. Je doet iets waar je achter staat.”
Plotseling breekt Sven. Met een brok in zijn keel en tranen in de ogen zegt hij: “ik heb dit altijd met heel veel passie gedaan. Het is het zeker waard geweest. We zijn een keer zesde, vierde en nu twaalfde geworden.”
Dankzij een grote groep supporters hebben jullie deze campagne kunnen doen. Hoe voel je daar tegenover? “Niet schuldig. Zij weten ook dat sport keihard is. Er kan er maar een de beste zijn. Dat waren wij deze week niet. Dan moet je een grote jongen zijn en dat gewoon zeggen. We zijn een keer tweede geweest op het WK, 4e op de Olympische Spelen in China, hebben tweeënhalf jaar 1 op de wereldranglijst gestaan. Dat is een prachtige carrière.”
Denk je nog weleens na over de spelen in China. “Ik zat van de week naar de medalrace van Pieter-Jan Postma te kijken. Ik zag dat hij van goud naar een vierde plek ging. Toen moest ik ook huilen. Het was wel de eerste keer dat ik mij realiseerde dat vierde worden eigenlijk best wel goed is. Het was voor het eerst dat ik dat voor mezelf een plekje kon geven. Ik heb dat ook tegen PJ gezegd. Ik ben nu pas trots op onze vierde plek in 2008. Het is zuur voor hem, maar het is de enige manier voor hem om het ook een plekje te geven. Daar moet hij niet vier jaar mee blijven lopen.”
Over zijn toekomst wil Sven met zijn broer nog nadenken. “Op zich zou een 49er beter bij ons passen. Ik weet het niet. Kalle en ik zijn dikke maten en dat zullen we altijd blijven.”
Tekst Eric van Staten
Last modified: 21 mei 2021
