De prijsuitreiking van de Golden Globe Race zit erop. Afgelopen maandag, precies 50 jaar nadat Robin Knox-Johnston zijn Golden Globe Race uitvoer, kregen de deelnemers nog één keer een groot feest en werden de prijzen uitgereikt aan de podiumzeilers. Maar er was ook plaats voor ernst: Knox-Johnston publiceerde een rapport over incidenten tijdens de afgelopen editie en de lessen die daaruit getrokken kunnen worden.
20 zeilers
Thuriya, de boot van Abhilash Tomy, tijdens de reddingsoperatie.
(c) Australian Maritime Safety Authority – AMSA
Nog één zeiler van de 2018-editie zit op zee; de Finse Tapio Lehtinen. Hij wordt half mei in Les Sables-d’Olonne verwacht. Met hem erbij zijn er 5 zeilers die de Golden Globe Race hebben uitgevaren, van de 17 die er aan de start verschenen. 20 zeilers uit 10 landen hebben zich reeds aangemeld voor de volgende editie van de wedstrijd, die in de zomer van 2022 zal starten. De race is populair, ondanks dat er veel is gebeurd wat slecht had kunnen aflopen. Abhilash Tomy raakte behoorlijk gewond aan z’n rug en nog een aantal zeilers zijn van hun boot geplukt na ontmastingen. Hoe kan dat in de toekomst worden voorkomen? Robin Knox-Johnston zocht het uit.
Afbeelding uit het rapport: Zo slaat een boot plat.
Storm op zee kan erg gevaarlijk zijn. (c) Sigrid Burg
Meerdere factoren
Het moment van starten was volgens velen al veel te vroeg. Dat bleek ook toen de deelnemers veel te vroeg in het seizoen in de Zuidelijke Oceaan terechtkwamen. Hevige stormen en enorme golven werden doorstaan, succesvol en minder succesvol. Knox-Johnston beschrijft de kracht van een ‘rogue wave’, een monstergolf hoger dan de golven eromheen: “De kracht van dit soort golven kan extreem zijn. Een golf van 12 meter geeft een kracht van 6000 kilo per vierkante meter. Een monstergolf kan een kracht geven van wel 100.000 kilo per vierkante meter.” Dat zijn enorme krachten voor een bootje tot 36 voet. Maar er zijn ook meerdere factoren waardoor het mis kan gaan: ervaring, bootbeheersing, stormzeilen, met of zonder sleeplijnen of sleepankers, en ga zo maar door.
Afbeelding uit het rapport met een voorbeeld van hoe lang een lijn moet zijn om de boot effectief met de kont in de wind te houden.
Conclusie
In de meeste gevallen van het platslaan en het verliezen van één of meerdere masten, zo concludeert Knox-Johnston, was er geen sprake van het gebruik van een drijfanker of van lange lijnen. Volgens Knox-Johnston kwamen in alle gevallen de boten dwars op de golf te liggen waardoor ze platsloegen. Een lange lijn in een lus is volgens de oude zeilveteraan ook effectiever dan lange, losse lijnen. In het rapport bespreekt Knox-Johnston ook nog de gevallen per deelnemer, waaronder natuurlijk Mark Slats, over wiens situatie hij schrijft: “Zat in dezelfde storm als Gregor en Abhilash, maar verder naar het oosten. Hij stuurde op de hand met een stormfok toen hij de berichten hoorde van Gregor en Abhilash dat ze ontmast waren. Hij liet lange lijnen van de achterkant het water in, maar niet in een lus. Hij werd geraalt door een golf die zijn toegangsluik beschadigde en Mark kwam tot de conclusie dat het veiliger zou zijn om sneller te varen om zo de impact van de golven te beperken. Hij besloot zelf te sturen en haalde de lijnen binnen. Op een gegeven moment draaide zijn boot richting een golf waardoor hij platsloeg. Zijn mast hield het.”
Het hele rapport download je hier (in het Engels)
Meer lezen:
- Meedoen met de Golden Globe Race in 2022? Bereid je voor!
- Golden Globe weekupdate: de hoogte- en dieptepunten
- Welkom thuis Mark Slats!
- Golden Globe weekupdate: Susie Goodall ontmast in storm
- Abhilash Tomy gered
Omslagillustratie: (c) Peter Schermer
Tags: Don McIntyre, Drijfanker, Golden Globe Race, ontmasting, Rapport, Robin Knox-Johnston, sleeplijnen, Stormzeilen Last modified: 22 april 2021
