Afgelopen week zeilde ik mee in de Schuttevaerrace. Voor die gelegenheid liet ik het bier een kleine maand staan en trainde nog vaker dan ik normaal al deed. Dit kwam neer op één keer in de twee dagen en de laatste week voor de start vrijwel elke dag. Het is ook niet zomaar iets, die Schuttevaerrace. Naast al dat verplichte zeilgepriegel tussen de laterale betonning op het vaarwater tussen Friesland en de Waddeneilanden, moest er ook nog de sport bedreven worden. Respectievelijk werd er liefst 130 en 30 kilometer gefietst en hardgelopen.
Afgelopen week zeilde ik mee in de Schuttevaerrace. Voor die gelegenheid liet ik het bier een kleine maand staan en trainde nog vaker dan ik normaal al deed. Dit kwam neer op één keer in de twee dagen en de laatste week voor de start vrijwel elke dag. Het is ook niet zomaar iets, die Schuttevaerrace. Naast al dat verplichte zeilgepriegel tussen de laterale betonning op het vaarwater tussen Friesland en de Waddeneilanden, moest er ook nog de sport bedreven worden. Respectievelijk werd er liefst 130 en 30 kilometer gefietst en hardgelopen.
Prima combinatie
Twee maanden geleden monsterde ik aan op de Pentasail van Siebe Kuipers als redelijke goede loper met ook nog eens aardig zeilkwaliteiten; een prima combinatie voor zo’n race dacht ik. De schipper gaf zijn vertrouwen en ik probeerde tussen mijn veel te drukke zeilleven door een trainingsschema aan te houden. Trainen voor 18 kilometer hardlopen, misschien wel in het holst van de nacht, op een voor mij onbekend eiland en daarna nog eens 12 kilometer op het eiland waarvan ik alleen de vuurtoren weleens vanaf zee had gezien.
Ik had wel gehoord dat het niveau van mijn tegenstanders veel hoger zou liggen dan dat ik met die twee maanden training kon goed maken. Maar dat ze me om de oren zouden vliegen, dat had ik niet verwacht. Achteraf leerde een blik op de uitslagenlijst dat de winnaar van het lopen 63 minuten nodig had om de 18 kilometer in het duisternis van Vlieland achter zich te krijgen. Een dikke 17 km/uur; dat rent de gemiddelde Nederlander nog niet wanneer het huis in brand staat. Proficiat aan de teams die zulke goede sporters bij elkaar hebben kunnen ronselen. Of, is dit nu juist een probleem? “Oh, de Schuttevaerrace, daar deed mijn oom ook aan mee vroeger, tot dat er professionele lopers ingehuurd werden”, is één van de vergelijkbare opmerkingen die ik naar m’n hoofd kreeg geworpen wanneer ik mensen over mijn ervaringen vertelde.
Hoger niveau
Bij de prijsuitreiking in Stavoren liet één van de winnaars in de microfoon nog doorschemeren “…toch echt te hopen dat het niveau de komende jaren nog hoger zou liggen.” Pardon? Ik kreeg toch echt net het gevoel dat er een correlatie bestaat tussen het dalende aantal deelnemers en het niveau van de opdravende sporters. Laat dit nu de knoop in mijn maag zijn. Immers, als sporter is er niks mooiers je eigen prestaties te verbeteren. Zet een aantal sporters jarenlang tegenover elkaar in dezelfde wedstrijd en je kan er prat op gaan dat het niveau omhoog gaat. Dit brengt echter de nodige problemen met zich mee. Hoe lang is de schare aan goedwillige vrijwilligers nog goed genoeg voor de steeds hoogdravendere topsporters? En komt er een moment waarop de organisatie kan zeggen: sorry, u bent te goed, u kunt gaan…?
Prachtig zeilevenement
Het peloton en daarmee de hele vloot, dreigt zijn ‘Arrière du Peloton’ te verliezen aan een kleine ‘Tête de la Course’ op steroïden. Het aantal deelnemers zakt gestaag de laatste jaren. Het is juist de groeiende afwezigheid van deze eerste groep die het voortbestaan van dit prachtige evenement in gevaar brengt. Waar zijn toch die handige handicap systemen die we op de boten zelf toepassen? Waarom geen compensatie voor benenlengte, spiermassa, vetmassa, totaal gewicht, schoenmaat, fietsgewicht, etc.? Alle gekheid op een stokje; het probleem is daar en ik hoop dat het verjongde bestuur hier een goed antwoord op gaat vinden, zodat oud wedstrijdleider Jan en alleman nog lang van deze race mogen gaan genieten.
Willem Plet, redacteur, publiceert in Zeilen 7 een beeldverslag van zijn ervaringen tijdens de 30e editie van de Schuttevaerrace. Voor Jan Kooistra, de stuwende kracht achter het evenement, was het de laatste Schuttevaerrace als wedstrijdleider. (CvD).
Willem Plet
Tags: Schuttevaerrace, Willem Plet Last modified: 16 maart 2021
