Column Duende: Verhuisweek

“Zonde om die 88 mijl zomaar linea recta te overbruggen,” zegt Bram. Hij heeft gelijk. Het is schitterend weer en voor onze verhuizing naar onze nieuwe woonplaats moeten we nou eenmaal dwars door Nieuw-Zeelands mooiste vaargebied.

Aankomst jachthaven Opua heeft ons niet veel meer te bieden dan een grote parkeerplaats en watersportwinkel. De Bay of Islands is Opua’s grootste voordeel. Met een dik anderhalf uur varen hebben we de drijvende steigers verruild voor een heerlijke ankerplaats bij Roberton Island. De warme middagzon lokt ons naar het brede strand. Het water is koud, de palmbomen zijn veranderd in loofbomen en we hebben relatief veel kleren aan, maar verder doet het nauwelijks onder voor een tropenstrand. De wandeling naar het uitzichtspunt gaat ook een stuk vrijwilliger dan in de tropenhitte.

De volgende ochtend tuffen we over een spiegelgladde zee een uurtje verder. Urepukapuka is een van de populairste eilandjes, vooral tijdens de drukke zomervakantie na de Kerst. Nu is Paradise Bay ons al iets te vol met zeven boten, gelukkig is het baaitje ernaast net zo paradijselijk en een stuk leger. Natuurlijk moet ook dit eiland aan onderzoeksteam Duende onderworpen worden. Bram en Flora doen dat op het strand, ik loop een verrukkelijk rondje eiland langs steile kliffen en ronde heuvels. De uitzichten over de baai met zijn de glooiend groene eilanden zijn picture-perfect.

“Moeten we misschien toch vanmiddag al rond Cape Brett?” vraagt Bram zich hardop af als ik weer bij het strand aankom. Er is slecht weer op komst morgenmiddag, en we willen eigenlijk niet langer dan een kleine week bezig zijn met deze verhuizing. “Als we nu gaan, kunnen we toch nog een stukje verder komen.” Terwijl Bram door de smalle passage naar buiten stuurt, maak ik snel nog wat lunch voor we de zeilen hijsen. We passeren de kaap en zeilen op ons gemak door naar de volgende groene baai Whangamumu.

We stellen ons in op een paar dagen verblijf. Maar als het slechte weer de volgende dag niet komt en de buren allemaal vertrekken, bedenken we ons. “We kunnen altijd stoppen onderweg.” Zodra we weer op zee zijn, gaat de wind aan in onze rug. Het wordt een grijze, maar prima zeiltocht helemaal tot aan ons einddoel Tutukaka. We gooien het anker uit naast de buren van de vorige baai in de hoop dat ze vanavond niet weer een luidruchtig feestje hebben gepland. Het slechte weer komt dan eindelijk toch nog en we brengen een regendag aan boord door.

Voor de laatste etappe naar Whangarei is het weer helemaal opgeklaard. Alledrie genieten we van het zeilen langs Nieuw-Zeelands prachtige kustlijn. Ik bedenk me dat het wel eens onze laatste zeiltocht kan zijn in lange tijd. We hebben gelukkig urgentere zorgen. Zijn we op tijd van zee af voordat de voorspelde 35 knopen beginnen te blazen? Halen we de brug wel voor deze sluit voor het spitsuur? Het weer blijft mooi tot we de rivier op varen en de stroom spoelt ons op tijd naar de brug. Tevreden meren we aan in het centrum van Whangarei na een relaxte midweek verhuizen.

19 december 2013
35°43.50 S – 174°19.65 W, Whangarei, Nieuw-Zeeland
www.sy-duende.com