BAM! Een harde knal, dan een oorverdovend kabaal. Het duurt een paar seconden voordat Ivar vanuit de kuip ziet wat er aan de hand is: het blok van de genuaschoot zit niet meer op z’n funderingsplaat. De vrijgekomen schoot slaat wild tegen een relingscepter en die staat inmiddels helemaal scheef. Floris is wakker geworden van het lawaai. Samen rollen we de heftig klapperende genua weg. Ivar verschuift een ander blok en haalt de schoot erdoor. Niet veel later keert de rust terug en zeilen we verder. “Zoiets gebeurt ook altijd midden in de nacht”, moppert Ivar. “Hadden we net in Whangarei onze klussenlijst weggewerkt,” verzucht Floris, “staat er nú alweer een to do op.”
Tegenvaller
De skyline van Auckland wordt steeds groter
In het ochtendlicht blijkt de schade ernstiger dan we dachten. De steun van de relingscepter is bijna van het potdeksel gerukt. Rechtbuigen is dus helaas geen optie. De steun zal gelast moeten worden, net als de bevestiging van het genuablok. “En niet alleen dit blok,” concludeert Ivar, “maar ook de andere vijf moeten we verstevigen. Want het onderdeel dat nu gebroken is, blijft ook bij de andere blokken kwetsbaar.” We krijgen het nog druk, beseffen we terwijl de skyline van Auckland in de verte opdoemt. Niet alleen willen we afscheid nemen van vrienden en presentaties geven, we moeten ook een goede lasser vinden.
De schade na een nachtelijke tegenvaller
Voor anker
Het is weekend en we zijn uitgenodigd bij vrienden in de stad. De reparatie stellen we dus nog even uit. Maar waar laten we onze boot? Een plekje vinden blijkt makkelijker gezegd dan gedaan. In en rond de stad zijn marina’s met duizenden boten. Auckland staat niet voor niets bekend als City of Sails. Een belrondje leert helaas dat ze allemaal vol of onbetaalbaar zijn. En ankeren kan niet overal, als je tenminste met de hele bemanning van boord wilt. We pakken de officiële kaart erbij, waarop alle wel én niet geoorloofde gebieden staan. Vlakbij de indrukwekkende Auckland Harbour Bridge vinden we een ankerplaats waar we Luci even alleen kunnen laten. Floris bepaalt de koers: “Onder de brug door!”
Van boord
Er blijkt weinig ruimte tussen de jachten aan de meerboeien. Bovendien ligt er een set onderwaterkabels. Na wat puzzelen vinden we een geschikte plek en ook met laagwater is het hier diep genoeg. We blijven er stevig liggen, ook als de stroming kentert. We durven dus van boord te gaan en kajakken naar het nabijgelegen strandje. Vanaf daar wandelen we zo naar onze vrienden. “Fijn dat het rustig weer is,” merkt Ivar op als we ’s avonds terug peddelen, “want erg beschut is het hier bepaald niet!”
Lassen in het hart van de stad
Racemonster bewonderen
Een ruim aanbod van werklieden is een van de voordelen van de watersport-minnende City of Sails. We bellen rond en vinden iemand die tijd én een eigen kade heeft. De werf, Titan Marine, ligt in het hart van de stad. Aan de ponton ontfermt de lasser zich over de kapotte steun van de relingscepter. Intussen repareert zijn collega vakkundig het losgetrokken genuablok. Hij versterkt ook de andere vijf blokken met een extra lasnaad. Helaas kost het werk meer uren dan er in een werkdag zitten en we moeten dus aan de ponton overnachten. Geen straf, want die avond wandelen we over de heilige grond van het terrein van de America’s Cup. Pal voor de ingang van het scheepvaartmuseum staat een romp van een ex-cupper uitgestald. Wat een imposant racemonster!
Buiswater aan dek
Met gerepareerde relingscepter en genuablokken gaan we de volgende dag weer voor anker. De wind trekt aan tot dik 25 knopen en de golven in de harbour bouwen zich behoorlijk op. Als de stroom tegen de wind in loopt, zorgen brekende golftoppen zelfs voor buiswater aan dek. “Zo kunnen we echt niet naar de kant peddelen om presentaties te geven”, concludeert Ivar.
Mazzelaars
Sjieke plek in het hart van de stad
De organisaties die ons hebben uitgenodigd, sponsoren ons gelukkig een plek in de peperdure marina. Voor twee nachten verhuizen we daarom naar hartje centrum. We meren af tussen de superjachten. Bijkomend voordeel: de geïnteresseerden kunnen na afloop van de presentaties onze boot zien. Die blijkt een populaire attractie. Tussendoor wandelen we uitgebreid door de stad. We trekken baantjes in het klassieke Tepid-zwembad en bezoeken uiteraard het scheepvaartmuseum.
Luci meets Duende
Met Vivian Bram en Flora op Rotoroa
Nu we met Luci in de City of Sails zijn, kunnen onze vrienden Vivian en Bram een lang weekend meezeilen. Hun verhaal zal menig lezer bekend zijn. Vanwege hun vele columns, maar ook door Blijven Drijven, het boek dat Vivian schreef over hun reis met Duende. Met z’n tweeën vertrokken ze in 2008 uit Nederland, met z’n drieën kwamen ze in 2013 in Nieuw-Zeeland aan: onderweg was dochter Flora geboren. Ze verkochten Duende en gingen in Auckland wonen.
Nieuwe zeilgeneratie
Flora aan het roer
De aflandige wind maakt een pick-up mogelijk van Kohi Beach, een prachtig strand vlak bij hun huis. Vol enthousiasme helpt de voltallige bemanning mee met zeilen hijsen, trimmen en sturen. Vivian en Bram zijn het duidelijk nog niet verleerd. Flora is inmiddels 10 en haar ervaring met dinghyzeilen komt goed van pas. Ook bij ons aan boord heeft ze duidelijk lol in het zeilen. Het is geweldig om te zien hoe de nieuwe generatie met het zeilvirus besmet raakt.
Vogeleiland
In het zeilwater rondom de City of Sails zijn veel eilanden en ankerbaaitjes. Als de wind het voor gezien houdt, ankeren we in een van de vele baaien van het populaire Waiheke Island. De volgende dagen kruisen we op naar het pittoreske Rotoroa. Daarna hoppen we naar Tiritiri Matangi. Dit eiland is plaagdiervrij en er zijn zeldzame inheemse vogels geherintroduceerd. Tot onze grote vreugde spotten we hier de prachtige kōkako, takahē en hihi – soorten die we nog nergens hadden gezien. “Gaaf toch, om dit zo dicht bij huis te kunnen zien?” merkt Vivian enthousiast op. Tussen de wandelexpedities door kletsen we uitgebreid bij. Vivian en Bram blikken terug op hun zeilreis. Ze vertellen waarom ze zijn gestopt met zeilen en hier zijn gebleven.
Voor anker bij Waiheke eiland
Thuis in Nieuw-Zeeland
“Toen we in Nieuw-Zeeland aankwamen, wisten we dat onze zeilreis voorbij was. Het geld was op, de ruimte op onze 33-voeter was met Flora erbij wel erg beperkt geworden, en we hadden hoogtepunten als Patagonië en de Pacific gezien. Na zes jaar zeilen vonden we het ook het wel weer tijd worden voor een ander avontuur”, vertelt Bram. “We wisten toen nog niet waar we zouden gaan wonen. Ik maakte een spreadsheet met landen en criteria,” vervolgt Vivian. “Ik scoorde zaken als klimaat, lifestyle, gezondheidszorg, en economie. Nieuw-Zeeland kreeg de meeste punten. Dus toen Bram hier een baan vond, besloten we te blijven.” Wij vragen ons af of het echt een kwestie was van scores vergelijken. “Nou ja,” vertrouwt Vivian ons toe, “het was ook gevoel. Zodra we hier aankwamen, voelde ik me thuis.”
Verleidelijk
Hun enthousiasme over Nieuw-Zeeland zet ons aan het denken. Er is hier nog zo’n rijke natuur en de mensen zijn vriendelijk en gastvrij. Auckland heeft ons positief verrast met zoveel zeilwater en natuur dichtbij. Heel verleidelijk dus om hier te blijven. Maar onze reis is nog niet af. Ook missen we onze familie en vrienden thuis heel erg. Terugvaren naar Nederland blijft daarom het doel.
Koers naar het noorden
Na bijna anderhalf jaar in Nieuw-Zeeland lijkt de pandemie over z’n hoogtepunt heen. Steeds meer landen openen hun grenzen weer. We krijgen onze visa voor Australië en kunnen onze reis vervolgen, dus storten we ons vol overgave op de voorbereiding. Dan is het tijd om te vertrekken. We zetten koers naar het noorden en zien – met pijn in het hart – de veelzijdige City of Sails achter ons langzaam kleiner worden. Meer informatie? Kijk hier voor duurzame oplossingen en de zeilavonturen van Sailors for Sustainability.
Meer vertrekkersverhalen? Lees alles van Column Anna, Black Moon en bekijk de vlog van Yndeleau.
Last modified: 14 september 2022
