Twee twintigers met tussenpensioen: neurotische trekjes van een wereldzeiler

Niels en Rosan zijn precies na de Sneekweek vertrokken, voor een reis van vijf jaar met hun Sigma 38OOD. De twintigers gaan, zoals ze dat zelf zeggen, met tussenpensioen. Voor Zeilen doen ze verslag van hun droomreis. Daarnaast houden ze een vlog bij op hun YouTube-kanaal. 

Geluidjes. In wat voor vorm dan ook. Hard of zacht, gepiep op getril, gekraak of getik. Ik kan er niet tegen. Als ik stil lig, moet het op de boot ook stil zijn. Dan mag er geen lijntje meer tegen de mast klapperen en geen landvast meer door de verhaalkammen knarsen. Dat is deels gewoon een neurotisch trekje van mij, dat zal Rosan volmondig kunnen beamen. Maar er is nog een reden waarom ik niet van geluidjes houd. Als er ergens geluid vanaf komt dan beweegt er iets, en als er iets beweegt dan slijt het. Ook heb je het op gehoor het snelste door als er iets mis is. Hoe meer onnodige geluidjes er zijn, hoe meer dat onderbewuste alarmeringssysteem verstoord wordt.

Ver van huis

We zijn inmiddels aangekomen op Alderney, een van de Kanaaleilanden. Vanuit Zeebrugge zijn we via Duinkerke, Boulogne Sur Mer, Dieppe en Cherbourg deze kant op gekomen. En hoewel het in elk van die plekken prachtig, mooi en buitenlands was, hier op Alderney voelt het voor het eerst alsof we echt ver van huis zijn. De Kanaaleilanden. Wauw. Dat is zo’n bestemming waar je wel eens iemand over hoort praten. Zo’n bestemming waar het werkelijk prachtig moet zijn, maar waar je waarschijnlijk nooit gaat komen. Tot nu dan, want we zijn er! We zijn zelfs buiten de Europese Unie, want de Kanaaleilanden zijn onderdeel van de Britse Kroon. Dat betekent dat we hier in moeten klaren!

De incheckprocedure gaat ons later in onze reis naar alle waarschijnlijkheid regelmatig een of meerdere dagdelen kosten, maar hier op Alderney is het makkelijker dan het aanmelden bij de Franse havens waar we tot nu toe geweest zijn. Nadat we vastgeknoopt hebben aan een van de ankerboeien in de aankomstbaai laten we ons bijbootje te water en roeien we naar de kant. Daar pakken we een formuliertje uit de doorzichtige brievenbus, vullen het in, checken het twee keer en stoppen het vervolgens in de gele brievenbus. Klaar. A piece of cake, een kind kan de was doen. Hadden we maar stukje taart. Hadden we maar een kind om de was te doen…

Naïef ?

Zeilend de wereld rondtrekken lijkt misschien wel prachtig, maar het is afzien, vaak helemaal niet leuk en alleen maar de moeite waard door dat ene mooie momentje af en toe. Dat is althans wat we van andere vertrekkers wel eens horen. Eten krijgen is ingewikkeld, de was met de hand doen duurt uren. Die verhouding tussen plezier en afzien merken wij nog niet zo. Nou zijn we ook nog niet bepaald in een deel van de wereld waar eten krijgen ingewikkeld is. Bijna overal is een supermarkt op loopafstand en op bijna elke haven kunnen we bovendien een wasmachine gebruiken. 

En straks? Dan zullen we een hoop van een land zien als we uren lang onderweg zijn om een paar mango’s en een zak aardappelen te halen, en zullen we tot rust komen en de lokale bevolking leren kennen als we op een wasplaats het zout, de zonnebrand en het zweet uit onze kleding staan te wassen. Misschien zijn we naïef, maar als we dat de komende 5 jaar blijven gaan we een prachtige tijd tegemoet!

Golfslagbad Alderney

De eerste nacht op Alderney. Het heeft de afgelopen dagen flink gewaaid uit noordoostelijk richting. De perfecte windrichting om van onze huidige ligplaats een golfslagbad te maken. En hoewel de wind is gaan liggen duren de golven nog even voort. Toen we hier vandaag aankwamen lagen we met de boot recht tegen de golven in, netjes hangend achter de ankerboei en zonder al te veel te bewegen. Ons bijbootje bleef netjes achter de boot hangen. Maar nu de nacht invalt draait de boot een kwartslag. Dat betekent dat de golven precies van opzij bij onze boot aankomen en ons constant van links naar rechts heen en weer slingeren. 

Alles op de boot maakt lawaai. De vallen klapperen tegen de mast, de giek piept en kraakt constant heen en weer. Binnen in de boot tikt en trilt er van alles. Het bijbootje hangt naast de boot in plaats van er achter en bonkt tegen de romp. Aan de meeste dingen kan ik niet zo veel doen, maar het bijbootje weet ik nog op zo’n manier achter de boot te binden dat ie wat rustiger wordt. Toch blijft het gebonk tegen de romp. Wat is dat nou weer dan? Ow, lekker dan, de ankerboei bonkt tegen de romp aan. Als dat maar geen krassen geeft… Dit is echt 10 keer niets zo. Volgende keer leggen we ons bijbootje gewoon lekker aan dek, en liggen we als het even kan op ons eigen anker. 

Zo gezegd, zo gedaan. De rest van de nachten die we op de Kanaaleilanden doorbrengen liggen we een stuk comfortabeler achter ons eigen anker en in rustig water. Met ons bijbootje aan dek en geen enkel geluidje wat de rust verstoort. We verkennen de vele forten op Alderney, vergapen ons aan de etalages van de voor cruiseschiptoeristen opgezette winkeltjes op Guernsey en genieten van de prachtige natuur op Sark. Na een weekje Kanaaleilanden dient zich een goed weergat aan, en maken we ons op voor de volgende grote tocht. Terug naar het vasteland van Frankrijk!