Reisverhalen

Column Anna: Touw

11:16

 “Betalen jullie contant en vooruit?”, vraagt de man in de winkel. We knikken. Inmiddels hebben we geleerd dat we daarna vragend moeten kijken. Hij pakt zijn rekenmachine en vraagt vervolgens: “dollars of pesos?” Wij melden dat het pesos gaan worden. Hij rekent stug door. Dan laat hij het resultaat op de rekenmachine zien en legt uit hoeveel korting we krijgen: 10 procent. Mits contant betaald en voordat hij de bestelling doet. We knikken en komen de deal overeen.

Een beetje lacherig lopen we vervolgens terug naar de haven. Daar hebben we ‘een mannetje’ die weer andere ‘mannetjes’ kent. Hoe het loopt, willen we niet weten. Maar het netto resultaat is dat we een paar uur later 500 dollars gewisseld hebben. Tegen de gunstige wisselkoers van 13 peso per dollar, in plaats van de officiële koers van 8 peso per dollar. Zó graag willen ze hier onze dollars hebben!

Het grootste biljet in pesos is 100 peso (ongeveer 5,50 euro). Die 500 dollar levert dus een stapel van 65 biljetten op. Ik voel me net Dagobert Duck als we teruglopen naar de winkel en afrekenen. Over twee dagen is de bestelling binnen.

En waar gaat het nou helemaal over? Touw. Lange lijnen die we nodig hebben bij het ankeren in de Chileense scheren. Door de financiële crisis hier in Argentinië is alles dat met geld te maken heeft ingewikkeld. Iedereen is voortdurend aan het rekenen met wisselkoersen, inflatie, kortingen en termijnbetalingen. De beste deal kan per dag weer anders uitvallen. Soms maak je een afspraak dat iets in dollars betaald kan worden, maar dan blijkt het de dag erna toch weer in pesos te moeten. Wisselkoers is weer veranderd. We worden er helemaal gek van. Zeker ook omdat alle rekenarij iedere keer weer laat zien dat betalen met een credit card het meest ongunstige is. ‘Cash is king’ leerde ik als ondernemer. Hier is het letterlijk zo. Als er iets groots afgerekend moet worden, lopen we met onze zakken volgepropt met biljetten rond. Simpel afrekenen in een restaurantje is er niet bij: “contant of credit card?”, is de eerste vraag waarmee het spelletje begint. Het zweet breekt je uit. Daar gáán we weer. Omdat het verschil aanzienlijk kan zijn, is het oerstom om het spelletje niet te spelen.

Twee dagen later worden er twee kuilen touw afgeleverd. We hebben ons al vaak een voorstelling gemaakt hoe dat moet gaan als er een touw uitgeroeid moet worden naar de kant. Als ik die enden zie, schiet ik in de lach. Het roeien gaat mijn taak worden en ik word nu al zenuwachtig. Waar gaan we het laten en hoe laten we het een beetje handig uitlopen?

We verzinnen van alles. Onze mede-zuidgangers zitten bijna allemaal met hetzelfde probleem. Allerlei oplossingen komen voorbij. Een Duitse boot is superstoer en heeft opgelaste beugels met enorme rollen touw erop. Wij niet. Uiteindelijk kopen we plastic afvalbakken waar we het een beetje handig in kunnen stoppen.

Maar werkt het ook? Onder grote hilariteit bind ik het einde van het touw om mijn middel en loop er mee over de steiger van de boot weg. Wietze mag nergens aan komen, het gaat erom dat het touw goed meeloopt. En het werkt! Flirterig haalt Wietze me weer in. In het licht van de ondergaande zon vieren we deze stap met een lekker glas. “O, help me onthouden,” zeg ik “morgen moeten we het gastankje oppikken”. “Cash of creditcard?”, vraagt Wietze plagerig.

Mar del Plata, Argentinië, november 2014

 

Tekst en foto’s: Wietze van der Laan en Janneke Kuysters

Tags: , Last modified: 17 maart 2021
Sluiten