Column Anna: Resetten

Fronsend kijkt de dame achter de balie naar mijn allervriendelijkste gezicht. Ze print een bagagelabel en maakt het aan de eerste tas vast. Met een zucht pakt ze een labeltje waar ‘heavy’ op staat en maakt dat ernaast vast. Ongerust kijk ik Wietze aan. Deze tas is de lichtste van de twee. Ook de volgende krijgen we met de nodige zuchten en zo’n labeltje ingecheckt. We doen net alsof we niet door onze knieën zakken van het gewicht van onze rugzakken die voor handbagage door moeten gaan. Op de één of andere manier lukt het en gaat er bijna 70 kilo mee terug naar Chili. We slenteren over Schiphol en ploffen neer voor een kop koffie. Nog te daas van de emoties en stress van de afgelopen twee weken om vooruit te kijken. Mechanisch gaan we de komende 36 uur vliegtuig in, vliegtuig uit. Zoveel mogelijk slapen om bij te komen en nog even niet te hoeven nadenken.

Natuurlijk loopt alles op rolletjes en stappen we uit de mallemolen het jachthaventerrein op. Snel een karretje voor de loodzware tassen. Het is prachtig weer, de dikke jassen belanden bovenop de bagage. Als ik naar Wietze kijk, zie ik onder zijn eendagsbaard een grauw gezicht en fletse ogen. Vermoedelijk zie ik er niet veel beter uit. Ineens horen we onze namen roepen. De deur van het havenrestaurantje vliegt open en vier Franse zeilvrienden stormen naar buiten. Armen wijd, opgewonden ‘welkom terug’ kreten. De laatste keer dat we elkaar zagen, deelden we plat van het lachen een apéro in de wildernis. En nu koesteren we ons met tranen in onze ogen in hun medeleven en warmte. Al snel is hun plan duidelijk. Wij móeten naar de boot om uit te pakken en daarna móeten we op de Aquadoria komen eten. En we móeten alles vertellen. We laten het ons heerlijk aanleunen.

Vijf minuten later hebben we de zware kar over de steiger gesleept en de tassen aan boord getild. De gevreesde invasie van kakkerlakken of ander ongedierte is er niet. Geen vergeten etenswaren die een schimmelexplosie veroorzaakt hebben. Eigenlijk ben ik er best trots op hoe we alles in die haast achtergelaten hebben. Afsluiters open, luiken open om te luchten en we zijn weer op orde. De tassen gaan één voor één open en het uitpakken en opruimen kan beginnen.

Hoe triest ons bezoek aan Nederland ook was, het gaf ook de gelegenheid om wat spullen in te slaan die hier niet te krijgen zijn. Wietze was druk met de uitvaart en daarna het opruimen van het huis van zijn overleden vader. Ik rende als een eenmansleger Nederland rond om ons lijstje reserveonderdelen en andere handige dingen af te vinken. De laatste dagen hechtten we samen de losse eindjes af en probeerden wanhopig alle filters, zeilpakken, sluitingen, pindakaas en pakkingen in twee tassen te proppen. Twee in- en uitpaksessies op de laatste dag. Maar het lukte!

Na een gezellig diner met de Fransen liggen we allebei klaarwakker in bed. Te moe en te vol met gedachten om te slapen. Herinneringen aan Nederland, maar ook weer een blik vooruit. Wat gaan we nu doen? Terug naar de scheren in het zuiden? Verder naar het noorden? Hier blijven hangen? De tijd om het seizoen in de Pacific te halen, tikt snel door. Op één na zijn alle boten die erheen wilden al uit Puerto Montt vertrokken. Het aantal opties is groot en er zijn eigenlijk geen slechte. Alles is leuk en aantrekkelijk. Welke is de beste voor ons?

Bij het ontbijt kijken we elkaar met holle ogen van vermoeidheid aan. Jetlag en de onvermijdelijke vliegtuigverkoudheid. “Lekker stelletje zijn we zo met z’n tweetjes” grinnikt Wietze. Ik schenk nog een rondje thee in en lach terug. Onuitgesproken is de eerste knoop doorgehakt. Eerst maar eens even een paar dagen ‘resetten’ hier en dan zien we wel verder.

Buiten wiekt een pelikaan voorbij, zijn grijze veertooi glanzend in de stralende zon. Een vissersboot vaart toeterend voorbij, de meeuwen krijsen boven ons hoofd. We zijn weer thuis.

Puerto Montt, Chili, april 2015

Tekst en foto’s: Wietze van der Laan en Janneke Kuysters