Column Anna: Klantgezwichtheid

“The weather is going to be good” zei de havenmeester terwijl er dertig knopen wind over de haven joeg en de weersverwachting nog meer wind en regen aangaf. Hij gaf ons daar een alleraardigste glimlach bij.

Als er één ding is waar Ieren om bekend staan, is het hun gastvrijheid. Voordat we naar Ierland gingen, waren we daar door verschillende mensen nog maar weer eens op gewezen. En vrijwel zonder uitzondering klopte het! Men bleek maar al te graag bereid om ons te helpen. Maar er bleek wel een verschil te zijn tussen klantgerichtheid en klantgezwichtheid…

Na ons uitstapje naar het Isle of Man zeilden we over een ontstuimige Ierse zee naar het bij Dublin gelegen havenplaatsje Howth. Een dagje Dublin was een feest! Weer eens een grote stad bezoeken en genieten van de rijke cultuur. Daarna zeilden we langs de oostkust naar het zuiden. Steeds kleine havenplaatsjes waar we bot vingen op onze zoektocht naar diesel. Voordat we Biskaje overstaken, wilden we immers de tank nog wat optoppen.

Onze laatste stop was Waterford aan de rivier Suir. Een wat grotere stad, die bekend staat om het kristal dat er gemaakt wordt. Maar niet om de beschikbaarheid van diesel! Ook hier weer een buitengewoon behulpzame havenmeester die ons probleem begreep. Hij regelde een fueltruck die naar ons toe zou komen. Samen met Saluki, een andere Nederlandse boot, grepen we deze kans natuurlijk met beide handen aan.

De afspraak met de dieselman was snel gemaakt: als we met hoogwater uit Waterford vertrokken, dan zouden we in Passage East de truck ontmoeten. Daar kon hij dicht bij het water komen. “Don’t worry, you’ll have plenty of water there”. Zo gezegd, zo gedaan: een uur na hoog water voeren we het piepkleine kommetje van Passage East binnen. Saluki kwam snel langzij. Intussen liep de diesel al in onze tank. Toen ook Saluki‘s dorst gelest was, gooiden we los. Ons bange vermoeden werd werkelijkheid: we zaten vast. Eén blik op de kaart leerde dat dit een heel spannend avontuur ging worden: dit was een droogvallende haven.

Geen tijd om onszelf bittere verwijten te maken omdat we al te veel vertrouwd hadden op lokale kennis. Nee, rennen om overal stootwillen tussen te stoppen, masten uit elkaar te houden en te zorgen dat alles de goede kant op in de prut zakte. In een alarmerend tempo liep het water uit de haven weg. Hoog en droog stonden beide boten op hun kiel te balanceren. We durfden niet meer aan boord te stappen, dus stonden ons op de kade te verbijten. De ‘mannetjes’ die ons tevoren nog hadden verzekerd dat er niets aan de hand was, waren nu in geen velden of wegen te bekennen. En natuurlijk begon het te regenen! Een vriendelijke dame kwam met haar auto naar ons toe: of we met haar mee naar huis wilden komen om op te drogen.

Na tien uur kwam het water weer met een noodgang terug. Twee uur later waren we los en wisten niet hoe snel we dit gastvrije Ierland moesten verlaten!

Wietze van der Laan (50) en Janneke Kuysters (49) zijn herintredende vertrekkers. Na een rondje Atlantic in ’99  zijn ze nu vertrokken voor een langere reis rond de wereld. In deze blogs nemen ze ons mee naar bijzondere momenten die ze onderweg meemaken. Ze varen op een Bruce Roberts 44 met de bijzondere naam: Anna Caroline van Staeten Landt. ”Zeg maar Anna Caroline”.