In Itajaí (Brazilië) zagen we KAT voor het eerst. Een joekel van een zeilboot die uitgerust werd met zwaar materieel. Zo zwaar, dat we dagelijks de waterlijn dieper weg zagen zinken. Een expeditiejacht, klaar voor een grote reis. Wij bekeken het met belangstelling, zeker toen we er achter kwamen dat er een Nederlands/Braziliaanse jongen in het voorbereidingsteam zat. Hij kwam af en toe bij ons aan boord even uitblazen en een colaatje drinken. Ze vertrokken op dezelfde dag als wij en onderweg kwamen we ze nog een paar keer tegen. Elke keer cameraploegen aan dek, plus een hoop mensen die nog fanatiek aan het klussen waren. Niet echt aanleiding om even op te lopen voor een praatje.
Onderweg kruisten onze wegen zich steeds vaker. Eerlijk gezegd werden we nog nieuwsgieriger naar dit drukbezochte jacht. Uiteindelijk komen we op de kant Vilfredo en Heloise Schürmann tegen. “Are you the guys of the blue boat?” We knikken. “Nice boat! Where are you going?” We zijn verbaasd over de spontane reactie en al snel zijn we intensief aan de praat. “Please, come and see my boat” nodigt Vilfredo uit. Even later loop hij terug en nodigt ons uit voor de lunch de volgende dag. We zijn opgetogen, zien uit naar de ontmoeting.
Als we ons de volgende dag aan de loopplank melden, stappen we in een warm bad. Aan boord is een team van tien man, allemaal enthousiast over hun aandeel in het project. De 70-voeter is uitgerust met allerlei innovatieve dingen. Het organische afval uit de keuken wordt bijvoorbeeld verwerkt in een soort composteerbak die in een kastje is weggebouwd. De compost wordt in twee kasjes gebruikt om groente te kweken. De kasjes staan achter op het dek op een beugel, naast de zonnepanelen. Er wordt ook onderzoek gedaan naar plankton als ze onderweg zijn. In Portugees, Spaans en Engels krijgen we een stortvloed van informatie over ons heen.
Na de lunch drinken we een kop koffie met Vilfredo en Heloise. “Jullie zijn heel beroemd in Brazilië” zegt Wietze. Na wat snuffelen op internet waren we al behoorlijk onder de indruk van de media-aandacht die ze voor hun reizen wisten te genereren. Heloise wuift het weg: “Vroeger viel het wel mee hoor!” En ze vertellen het verhaal van hun eerste reis in de tachtiger jaren. Met drie tienerzonen tien jaar op weg. Prachtige reis, die opgepikt werd door de pers. “Het was een heerlijke reis, we wilden het niet loslaten toen we terug waren” vult Vilfredo aan. Ze ontpopten zich tot sprekers op congressen, schreven boeken en kregen veel aandacht vanuit het bedrijfsleven.
“Waarom jullie tweede en nu de derde reis?” is de logische volgende vraag. Heloise valt stil en vertelt vervolgens een verhaal dat ze waarschijnlijk al honderd keer verteld heeft. Toch zie je dat het haar weer raakt. “Tijdens onze eerste reis ontmoetten we een jong koppel in Nieuw-Zeeland. Zij was zwanger, we waren blij voor ze”. Twee jaar later staat de vader met het kleine dochtertje in Brazilië op de stoep. De moeder was aan AIDS overleden, de vader had niet lang meer te leven. “De kleine meid had ook AIDS” verduidelijkt Vilfredo. Na overleg met hun zonen adopteren ze haar en besluiten om haar nog zoveel mogelijk van de wereld te laten zien. Zo was de tweede reis een feit. Katherine overleed toen ze elf jaar was.
“Het leven aan de wal is druk en hectisch” legt Vilfredo uit. “Omdat we in Brazilië zo bekend zijn, willen veel bedrijven iets met en voor ons doen. Dat leidde tot deze expeditie. We hadden er zin in om weer op pad te gaan en de rust van de zee weer te voelen”. Terwijl we zitten te praten, lopen er voortdurend mensen in en uit. “Hoe regelen jullie dat met zo’n complexe bemanning?” vraag ik aan Heloise. Ze lacht en haalt een compleet versleten boek van de plank. “Dankzij een Nederlander heb ik een systeem ontwikkeld waarmee ik alles strak regel aan boord” grijnst ze. En voor me ligt een boek van Conny van Rietschoten! Hierin beschrijft hij de strenge organisatie aan boord van zijn zeilschepen. “We hebben hem op onze eerste reis ontmoet. Een inspiratie” voegt ze toe.
“Even een foto voor Instagram.” Heloise geeft haar telefoon aan een bemanningslid. Die knipt en ze plaats ‘m meteen. “Binnen twee weken na vertrek hadden we al 500.000 volgers” zegt ze nog steeds vol ongeloof. De belangstelling van Brazilianen voor hun reis is overweldigend. De hele reis gaat een cameraploeg mee die vrijwel dagelijks nieuw materiaal op de website plaatst. Heloise lacht: “ ik ben nu handiger met sociale media dan mijn kleinkinderen, leuk hè?”.
Als we later op het dek staan, pakt Vilfredo mijn arm. “Moet je dit zien” grijnst hij. De kwieke zeventiger grijpt in een luik en haalt een kastje tevoorschijn waaraan twee trappers zitten. Stekker in het stopcontact en fietsen maar. “Elk bemanningslid moet dagelijks 100 watt trappen” vertelt hij enthousiast. “Blijven we ook nog een beetje fit”.
Als we naar huis lopen kijken we om. De naam van de boot staat fier op de boeg: KAT. We zijn er stil van.
Ushuaia, Argentinië, januari 2015
Tekst en foto’s: Wietze van der Laan en Janneke Kuysters
Tags: column Anna, Column Janneke Kuysters Last modified: 17 maart 2021
