“Toooooot!” brult de toeter in mijn handen. Ik haal diep adem en blaas nog een keer. Wietze staat naast me ook de longen uit z’n lijf te blazen. In de optocht van ruim dertig boten die wegvaart, zien we vele bekenden. Zweedse Tujia kijkt naar ons, wijst op haar hart en geeft ons een kushandje. We zwaaien haar er ook eentje toe. Ja Tujia, ook jou zullen we missen. De snijdende wind prikt in m’n ogen. De tranen rollen over mijn wangen. “Daar gaan ze” zegt Wietze zachtjes. “Ja” mompel ik en haal m’n neus op. Wietze kijkt me aan en we slaan onze armen om elkaar heen. Onuitgesproken weten we wat de ander voelt: tintels om op pad te willen gaan en ook tevredenheid met onze beslissing om niet te gaan. Of die verstandig was, zal later deze week blijken.
Inslingerreisje
De Bay of Islands is prachtig
Nadat we écht een dikke streep onder alle klussen op de ‘moet nu’-lijst hadden gezet, keken we reikhalzend uit naar het inslingerreisje naar Opua. Even alles testen. De winter liet nog op zich wachten; schitterend zonnig weer. Dus toen de standaard noordenwind even een vrije dag nam, gooiden we los en voeren opgetogen Whangarei uit. Dikke buien en felle zon wisselden elkaar af. Schitterend zeilweer. Onze longen volzuigend met zeelucht, grijnzend van oor tot oor. Heerlijk om weer op het water te zijn. Onze Anna Caroline heeft weer een glad buikje en loopt als een trein door het water. “Kijk!” roept Wietze “acht knopen!” Beetje stroom mee, maar we doen net alsof dat er niet is. Een gouden dag laat je door dat soort kleinigheden niet verpesten.
Anderhalve dag later liggen we in Opua. “Leuk jullie weer te zien!” Veel oude bekenden die we in het afgelopen jaar ontmoet hebben. Bijpraten, bootklussen bewonderen en plannen bespreken. Veel mensen gaan, zoals dat hier heet, naar ‘de eilanden’. Een steeds grotere groep wereldzeilers blijft jarenlang terugkomen naar Nieuw-Zeeland. Gedurende de wintermaanden zijn ze lekker in Tonga of Fiji. We zijn tot nu toe maar een handjevol andere boten tegengekomen dat ook de wereld rond wil zeilen. De rest blijft liever in de Stille Oceaan rondvaren. “You’re going to the islands?” is dus de standaardvraag. Als wij dan met een brede grijns “Nee” antwoorden, gaan de wenkbrauwen omhoog. “Waarheen dan wel?” “Naar het grote eiland hiernaast”. De meeste Nieuw-Zeelanders liggen dan plat van het lachen; er is een sportieve rivaliteit tussen hen en de Australiërs. “Nee, moet je niet doen. Zijn rare mensen. En ze hebben er enge dieren” wordt er dan breed lachend achteraan gezegd. “Blijf maar hier”.
Op de terugweg
Hoe graag we ook in Nieuw-Zeeland willen blijven, de horizon lonkt weer. En deze keer anders dan anders. Begerig zijn onze vingers over de kaarten gegleden om de opties te bekijken. Want hoe je het wendt of keert: we zijn nu op de terugweg. Het verste punt vanaf Nederland gezien is hier. Maar hoe gaan we terug? De kortste weg is via de Rode Zee en het Suez-kanaal. Uit de zeilers-wandelgangen weten we dat steeds meer boten die route wagen. Wij zijn veel te grote angsthazen om zoiets te proberen. Wel hebben we avonden lang lol gehad met andere zeilers die er wel zin in hadden en die probeerden om te bedenken hoe je je boot piraatbestendig kunt maken. Als je maar melig genoeg bent, komen de meest lachwekkende ideeën voorbij. Dat laat onverlet dat het een risicovolle route is die niet onderschat moet worden.
Je kunt ook van hier via de Torres Straat richting Zuid-Afrika met wat interessante stops onderweg. Dat is volgens ons veruit de verstandigste route. Tsja. Onze vingers blijven maar naar twee eilandengroepen gaan die niet in dat scenario passen. Flinders Island en Tasmanie. En de Houtman Abrolhos eilanden.Flinders en Tasmanie omdat het zo mooi moet zijn. En de Abrolhos Archipel omdat de Batavia daar vergaan is. Hollandse geschiedenis onder nautisch handbereik. We hakken de knoop door. We gaan onderlangs Australië naar het westen! Spannend plan. Om een beetje lekker naar Australië te komen, is een omweg via Nieuw Caledonie het handigst.
Achterblijvers Zeilvereniging
Een dikke depressie blokkeert ons vertrek
En dat is nu net wat niet lukt: de meteorologische winter begint ons in te halen. Lagedrukgebieden denderen over de Tasmanzee richting Nieuw-Zeeland. De gaten tussen de zware fronten zijn gewoon te kort. Voor de Fiji-gangers met hun noordoostelijke koers is het met een beetje gokken nog te doen. Voor ons niet. Althans niet deze keer. Volgende week lijkt er een kansje te zijn. Daar staan we dus, met lamme armen van het zwaaien. Een dubbel afscheid: we gaan immers weer van het gebaande pad af.
Steigerbuurman John staat ook te zwaaien. “Balen hè?” zegt hij. We knikken. “Met hoeveel zijn we eigenlijk overgebleven?” vraagt John. “Zo’n vijf boten” schat Wietze. John lacht: “the leftovers”. We schieten ook in de lach en al snel is de Leftover Cruising Club een feit. Via het havenradionet is er binnen de kortste keren een eerste bijeenkomst geregeld. En een dag later is een uitstapje naar een wijnboerderij gepland. Die volgende week wachten gaan we heel goed doorkomen, heb ik zo het gevoel.
Wijnproeverij verzacht het wachten op een weervenster
Opua, Nieuw-Zeeland, juni 2018
Bekijk hier de vorige column
Tags: column Anna, Column Janneke Kuysters Last modified: 17 maart 2021
