Vegvisir Race 2022: revanche kan écht zoet zijn

De Vegvisir Race werd dit jaar voor de tweede keer gehouden in Nyborg, Denemarken. Net als de Silverrudder Challenge, die we in Zeilen 09/2022 beschreven, is de Vegvisir Race een echte adventure sail race. De boot die als eerst over de finish komt wint. Zo simpel is het. En dat is misschien ook wel de charme van dit type races. Alle typen boten mogen meedoen. Er zijn geen beperkingen in de zeilvoering, de bemanning hoeft nergens lid van te zijn en er wordt niet met handicap gevaren. Genieten en sportiviteit staan hoog in het vaandel. De sfeer is gemoedelijk, en eigenlijk ga je ‘gewoon’ een lekker stuk varen. Spelen met je boot en de elementen.

Terug naar de Vegvisir Race. Tijdens dit grootste shorthanded en duohanded evenement ter wereld vaar je routes die variëren tussen de 70 en 238 mijl. Alle deelnemers starten ‘s middags om toch vooral maar twee nachten zeilend mee te pakken. Avontuur gegarandeerd dus! Gerben Bos voer samen met maatje Martin Hingst mee in de 158 mijls baan. Om te genieten van dit avontuur, maar stiekem ook een beetje om revanche te nemen op het missen van de eerste plek vorig jaar. Een verslag.

Na het vastlopen vorig jaar vlak voor de finish in een strijd om de eerste plek, hadden Martin Hingst en ik dit jaar het idee om het beter te doen in de Vegvisir Race. De voorbereidingen verlopen ontspannen en gezellig met een aantal andere Nederlandse avonturiers, Bart en Gerard op Batfish, Roland en Max met Ondeugd, Dirk en Bart-Jan op Xpression en Diederick en Martijn met Lazy Fox.

Hollen en stilstaan

Wij starten om 20:00 uur als allerlaatste groep van onze medium 158nm baan. De lange baan van 238nm was al om 16:00 uur van start gegaan. De startlijn lag er heel scheef in en er stond ca. 4-5 kts wind. De pin start verliep vlekkeloos en samen met Ondeugd waren we meteen goed weg. Dat was best belangrijk omdat de wind er met het vallen van de avond nog meer uit viel. Het eerste deel naar de ingang van de Svendburgsund was met 2-5 kts wind hollen en stilstaan.

Het ene moment liepen we 6 kts en het volgende lagen we nagenoeg stil. Met winddraaiingen van 180 graden en varend onder spi was dat best hard werken. Over het algemeen hielden we de boot goed aan de praat in het donker en liepen gestaag door het veld van boten die eerder gestart waren. Alleen aan het eind van dit rak werden we nog even lachend voorbij gevaren door de Ondeugd van Roland en Max, waarbij het leek of ze een privé onzichtbaar windbaantje hadden. Het zag er prachtig uit.

Drijvend slalommen in het donker

Eenmaal aangekomen bij de ingang van Svendburgsund werd heel langzaam duidelijk waar we naar keken. Een volledige park-up van alle boten die al om 16:00 uur waren gestart. Deze waren door de tegenstroom en het gebrek aan wind volledig tot stilstand gekomen. De volgende uren werden de bizarste die ik ooit in een zeilwedstrijd heb gedaan. Met 0kts bootspeed en 1-1,5kts stroom die net begon mee te staan dreven we met meer dan honderd boten de hele Sund door.

Het onderscheid van boten die nog voor anker lagen en boten die al verder dreven was in het donker erg moeilijk te maken. Boten dreven naar ondieptes en moesten doormiddel van wrikken de andere kant op drijven. En volgens mij heb ik ook een enkele boegschroef gehoord. Plukjes boten dreven soms samen, elkaar voorzichtig afhoudend. Alleen de allerlichtste bootjes slaagden erin om een beetje bootsnelheid te maken. Al met al een super intensieve nacht.

Genieten, genieten en nog eens genieten

Eindelijk kwam er vrijdagochtend enige wind en konden we weer zeilen, weer waren de lichtste bootjes als eerste weg. Erg gaaf om die zo makkelijk te zien lopen. Toen de wind boven de 6kts uitkwam en al vlot rond de 10kts zat kregen wij ook weer een smile. De rest van de dag was echt prachtig zeilen in korte broek, wisselend van A1,5 naar Code0 en naar de J2. Naar Äro om uit de tegenstroom te komen en een trekkend landwindje op te pikken, door de supersmalle geultjes met Code0 bij Marstal en tackend door het geultje bij Rudkøbing. Echt genieten.

De tweede nacht in

Na ca. 24 uur varen hadden we elk een keer 15 min en een keer 30 min geslapen. Maar we waren beide nog verrassend fit. Na de passage van Langeland en een ommetje om Omö moesten we onder de Grote Belt brug door om het eiland Romö te ronden. Het was inmiddels weer donker en we voeren met de A2 op een koers vlak langs de echt grote scheepvaart onder een aantrekkende wind tot 20kts. Na ongeveer 8 grote boten te hebben laten passeren, waarvan we de stampende house muziek ergens op het 10e dek goed konden horen, durfden we voorzichtig over te steken. Bij het eiland op tijd de spi naar beneden en onder jib de ronding doen. Wel een beetje conservatief, maar we wisten beiden nog dat de tonnen daar onverlicht zijn en ondieptes echt verraderlijk.

Daarna nog 13 nm terug naar dezelfde brug met 2-2,5 kts tegenstroom. We zouden elk nog een uur gaan slapen en Martin ging eerst. Met de golven en stroom tegen werd dat een super pittig stuk. Moe en koud heb ik elke minuut en op het laatst elke seconde geteld tot ik hem mocht wakker maken. Door onze hoge mast moesten wij en de Ondeugd de hoge doorgang nemen, de rest kon een afkorting nemen die 5 nm korter is. Ik kon net de stroom aan de juiste kant van de boeg krijgen, alhoewel dat wel wat aan snelheid kostte. Dat blijft altijd een moeilijke afweging wat nou het snelste is. Na de brug is het halve wind inbound naar de ingang van Nyborg en vervolgens nog een paar mijl plat voor de lap. Bij de doorgang van de lage brug zien we toch weer een bootje doorkomen die ongeveer bij ons gaat uitkomen. Gaan we dan toch weer een herhaling zien van vorig jaar?

Revanche op vorig jaar

Het is de Emily en die zit niet in onze klasse maar wel in onze baan. En we willen toch wel graag de eerste monohull van onze baan worden. We schuiven er 100 m voor en met een wind die inmiddels is aangetrokken varen we met een volle main en J2 met 11kts bootspeed het donkere gat naar Nyborg in. Hier waren we vorig jaar met heel weinig wind vastgelopen. Met één oog op de plotter en de andere op de zeilen om niet per ongeluk te gijpen zeggen we meerdere keren tegen elkaar om nog even super scherp te blijven. Vlak voor de finish lijkt het nog even of er ons een groot schip tegemoet komt. Net op tijd zien we dat het het finishschip is en dat we aan de andere kant moeten passeren.

Eerste in de Vegvisir Race

Het is gelukt. Revanche op vorig jaar! Niet eens zozeer omdat we 1ste in de klasse en de 1ste monohull van de 158nm route zijn geworden. Nee, we hebben gewoon echt lekker gevaren met heel veel goede handling, een top bootspeed en we zijn 32 uur scherp gebleven. Top gevaren Martin.

Tekst en foto’s: Gerben Bos

Zelf ook eens meevaren in de Vegvisir Race? Volgend jaar vindt deze plaats van 31 augustus tot en met 2 september. De inschrijving is nog niet open, maar houd daarvoor de website van de organisatie in de gaten!