Na haar scheiding van zowel relatie als boot kocht de Groningse Anne-margot Lambers een stalen zeilboot met achterstallig onderhoud voor slechts 1 euro. Volgens haar kan de Wibo van 8,5 meter dan wel klein en eenvoudig zijn, maar het is groot en sterk genoeg. Na een uitgebreide refit in Griekenland wordt Ataraxia haar eigen thuis en trekken ze komend jaar samen de wijde wereld in.
Op zoek naar nieuwe liefde
Eerder dit jaar kampte Anne (35 jaar) met een dubbel liefdesverdriet. Haar relatie en daarmee ook het avontuur op zeilboot Vrijstaat, waarmee ze al ruim twee jaar op reis was, strandde in Griekenland. “Geen betere remedie tegen een gebroken zeilershart dan een nieuwe liefde”, zegt Anne optimistisch. Al schipperend tussen werk, op zoek naar een nieuwe woning én zeilboot struinde ze maandenlang alle botenwebsites van Europa af.
Speeddates
Tijdens de speeddates komen talloze boten voorbij: een Contest die al verkocht bleek, een Moody die te ver weg lag, een Sadler die te uitgewoond was en een stalen zelfbouwboot in stijl van Moitessier (red. een Franse zeiler en auteur van de La Longue Route). “Op deze laatste werd ik direct stapelverliefd, maar tijdens de eerste echte date in Leros bleek ze nogal lomp, simpel en slecht verzorgd te zijn”. En dan was er nog een tip over een klein, oud en wat onooglijk stalen bootje die al jaren onaangeroerd op de werf in Preveza lag. “De vraagprijs was ruim binnen budget en omdat ik toch in de buurt was besloot ik een kijkje te gaan nemen”.
Geen match
Een gat in het voordek maakt al snel duidelijk dat er behoorlijk wat tijd en energie ingestoken moet worden. En dat is geen match voor Anne, want het is juist zomer en dat betekent dat ze het seizoen moet benutten om geld te verdienen. “De hele zomer schipper ik rond in het Ionische gebied, zowel als flottielje-, charter- als privéschipper. Maar aan het einde van het laatste seizoen kon ik tevreden vaststellen dat ik voldoende budget had om een bescheiden boot te kopen. En bij voorkeur eentje in Griekenland”. Anne besluit nog eens naar dat laatste stalen scheepje te informeren, want ze heeft alleen de buitenkant nog maar gezien.
Tweede date
Gewapend met een hamer, schroevendraaier en fototoestel gaat ze op een tweede date met de Wibo. De huidige eigenaren zijn er sinds vijf jaar weer om Anne officieel aan haar voor te stellen. “Schouderophalend gebaarden ze naar de boot. ”Dit is ‘r, ze is er helaas niet zo best aan toe zeiden ze”, maar ik had de vorige keer al vastgesteld dat de roestplekjes op de romp oppervlakkig zijn”. Na een uitgebreide inspectie aan romp, dek en tuig is het tijd om een blik binnen te werpen.
Gevoelige snaar
Terwijl ze drie treden van de kajuittrap afdaalt voelt Anne zich even een tijdreiziger, alsof de tijd sinds 1976 stil had gestaan: donkergroene banken van ribfluweel, oranje gordijntjes tegen een achterwand van kurk, een matrashoes met hutspotkleurige ruitjes, een petroleumlamp aan de wand en radioapparatuur die in een museum niet zo misstaan. “Ik heb altijd al een voorliefde gehad voor ouderwets en gedateerd, dus deze tijdscapsule raakte bij mij een gevoelige snaar”.
De diepte in
Na de eerste indruk is het tijd om de diepte in te gaan. Ze trekken alle vloerplaten één voor één open en halen de bilges leeg totdat de binnenkant van de romp tevoorschijn komt. “Verbaasd liet ik mijn vinger over het perfect strakke oppervlakte glijden: na al die jaren was er vrijwel geen sprake van roest, en onder de paar geoxideerde plekken stuitte ik na wat krabben en beitelen al snel op ‘gezond’ staal”.
Twee dagen bedenktijd
“Als je voor haar wilt zorgen, hoef ik er geen geld voor, dan ben ik al blij dat ze een nieuw leven krijgt”, zo vertrouwde de huidige eigenaar Anne toe. Ze had “dolgraag!” geantwoord als ze wat impulsiever was, maar de rationele Anne besluit er nog een nachtje of twee over te slapen. “Twee dagen gaf ik mezelf de tijd om van gedachten te veranderen, en ook anderen om deze boot uit mijn hoofd te praten. “In die twee dagen pende ze pagina’s vol met klussenlijsten, materiaallijsten en globale planningen. Op de voorkant van het boekje schrijft ze “Ataraxia”, wat de sleutel naar vrijheid betekent.
De sleutel
Na twee dagen heeft niemand in twijfel getrokken of dit de juiste boot noch het juiste moment zou zijn, dus gaat Anne ervoor. Zonder betaling geen officiële verkoop, dus zoekt ze zorgvuldig een Griekse euro uit om deze te ruilen voor de sleutel van haar nieuwe boot. “Het is een piepklein sleuteltje van een standaard hangslot, maar het is de enige sleutel die ik heb en ben er dolblij mee. Het is de sleutel tot een nieuwe boot, een nieuw avontuur, een nieuw thuis. Maar vooral: mijn sleutel tot Ataraxia”.
Nog in 2023 gaan de trossen los en zetten ze samen de wereldzwerftocht voort. Het avontuur is te volgen op Facebook via Anne Vrijleven en haar blogs op sy-ataraxia.nl
Tekst: Greetje Tops
Foto’s: Anne-margot Lambers
Geweldig, wat een veerkracht! Echt bewondering hiervoor.
Ook leuk dat je gekozen hebt voor een simpele oude stalen knikspant.
Dit zijn zeer ondergewaardeerde, duurzame boten, waar met wat ellebogenstoom hele goede en zeewaardige reis en scharrelboten van te maken zijn. Heel veel plezier en geluk op je reis naar ataraxia!