Wat doe je als je zeilboot plots honderden liters water maakt, 430 mijl van land? Het overkwam de Belgische schipper Mike Celis op 17 juni 2021. Vier dagen nadat hij de trossen van zijn zeiljacht Arruno (een Dufour 500) losgooide in Canada en koers zette naar de Azoren, sloeg de boot lek. Mike zond een noodsignaal uit en werd samen met drie Canadese bemanningsleden gered door een vrachtschip. Eenmaal bekomen van dit hachelijke avontuur, blikt de schipper terug. Welke lessen trekt Mike uit de gebeurtenissen? “Het is pas wanneer er zich een incident voordoet dat je de dingen anders gaat bekijken.”
Nergens een lekkage te vinden
“Met 28 knopen was de zee sportief, maar niets om je zorgen over te maken. De zeilen waren gereefd en alles was onder controle. We hadden net de wacht gewisseld en het logboek ingevuld. Ik lag aan de lage kant te rusten, toen ik voelde hoe de boot een grote op- en neerwaartse beweging maakte. Het leek niets bijzonders; slechts een golf die over het dek spoelt. Tot ik niet veel later kolkend water in de boot hoorde stromen.” Wanneer Mike seconden later in de kajuit staat, komt het water al tot aan de kuiten. Bij elke golf duwen honderden liters zeewater zich door een onbekende openingen naar boven (Update 29/7: de schipper vertelt dat het water zout proefde). “Meteen legden we de boot stil en activeerden we alle pompen. Daarna zochten we overal naar de oorzaak: bij de schroefas, de boegschroef, de motor, de afsluiters; de lekkage was nergens te vinden.”
Op slechts enkele seconden tijd stromen er honderden liters water naar binnen
Mayday
Nu de zeilboot stilligt, neemt ook de hoeveelheid binnenstromend water af. Terwijl de bemanningsleden naarstig verder zoeken, houden de pompen het waterpeil onder controle. “De twee elektrische heavy duty douchepompen en de manuele bilgepomp werkten op volle kracht. Daardoor nam het water niet meer toe, maar het werd er ook niet minder op. Omdat we de oorzaak van de lekkage nog steeds niet konden vinden, besloot ik om een noodsignaal uit te sturen. Met zoveel water was het risico om niet ongedeerd uit deze malaise te komen te groot.” Via VHF stuurt Mike een Mayday uit. Meteen volgt er reactie van Independent Pursuit, een vrachtschip onder Duitse vlag dat zich slechts vier mijl verderop bevindt en haar koers verlegt.
De bemanning van Arruno klimt aan boord van vrachtschip Independent Pursuit
Bellen met de verzekeringen
Voordat Mike en zijn crew het jacht verlaten, belt hij eerst nog via de satelliettelefoon met zijn verzekeringsmaatschappij. “Het klinkt banaal tijdens een stressvolle situatie, maar dit heeft ons ontzettend geholpen. Zij gaven me een aantal richtlijnen, zoals het meenemen van waardevolle spullen; begrijpelijk vanuit het standpunt van een verzekering. Ze vroegen ook of we een zeil onder de boot konden trekken, om de lekkage tijdelijk te dichten, maar dat vond ik onbegonnen werk. We wisten immers niet waar het lekte. Verder heb ik met hen besproken hoe ik het jacht ging achterlaten.” Met het oog op een berging laat Mike het jacht drijven met de bilgepompen aan. Ook de trackingsystemen, een AIS en een Iridium Go, blijven aanstaan. De bemanning pakt alle nodige spullen bij elkaar, waaronder twee grabbags: één met noodmateriaal en één met documenten en paspoorten.
Een laatste blik op Arruno, vanaf het vrachtschip Independent Pursuit
Kuststations verwittigen
Het grote vrachtschip Independent Pursuit doemt op uit de mist terwijl de wind, zo’n vijf à zes beaufort, fors over de deining blaast. Het blijkt nog geen sinecure om Arruno langszij het 210 meter lange vrachtschip te leggen. “De motorbatterij stonden al een tijdje onder water. Onbruikbaar dus. We moesten naar het vrachtschip zeilen. Die lag aan de loefkant om wind en golven af te zwakken. De snelheid waarmee het schip naar ons toe driftte was verbazingwekkend.” Na twee pogingen en een lichte beschadiging aan de mast, ligt Arruno langszij en klimt de bemanning langs een touwladder aan boord van Independant Pursuit. Slechts anderhalf uur nadat het zeiljacht water maakte, zit iedereen veilig aan boord van het Duitse vrachtschip.
Arruno wordt overgelaten aan de oceaan. “Om te voorkomen dat het driftende jacht een gevaar wordt voor andere schepen, ben je als kapitein verplicht om de kuststations op de hoogte brengen. In ons geval had de kapitein van Independent Pursuit de MRCC al verwittigd en ook de Canadese kustwacht in St John’s. Zo konden zij tijdig een GMDSS veiligheidsbericht versturen met de positie van Arruno.”
De posities van Arruno via de Iridium Go.
Oorzaak onbekend
Schipper Mike is dankbaar voor de snelle reddingsactie. “Tot op het laatste moment was alles onder controle. De EPIRB en het reddingsvlot hebben we niet hoeven gebruiken.” De oorzaak van de lekkage blijft echter giswerk. “Die hadden we waarschijnlijk wel gevonden als de redding langer op zich had laten wachten, maar je kunt nu eenmaal niet vragen of zo’n schip een paar uurtjes wilt wachten. We zullen de oorzaak pas zeker weten als Arruno geborgen wordt. Dat kan pas op 200 mijl van de kust. Ik hoop dat ze ooit ergens aanspoelt, maar die kans wordt steeds kleiner.” Op 7 juli zond Arruno nog een laatste trackingsignaal uit via de Iridium Go, daarna werd het stil. Tot Mike op dinsdag 20 juli een melding ontvangt van MRCC Delgada; een vrachtschip heeft Arruno gespot op 20 mijl van haar laatst gekende positie. Met afgebroken mast, maar nog wel steeds drijvende. Aangezien de antenne in de mast zit, verklaart dit waarom het trackingsysteem het niet meer doet.
De bemanning van Arruno met de kapitein van Independent Pursuit.
Training is geen overbodige luxe
Welke lessen trekt Mike uit de calamiteiten op zee? “Training is geen overbodige luxe. Als schipper heb je de verantwoordelijkheid over je bemanning, daar kom je niet onderuit. Je moet beslissingen nemen, en voet bij stuk houden. Je kop in het zand steken kan echt niet.” Zijn training als Master Commercial Yachting Unlimited en een baan bij de brandweer hielpen Mike om kalm te blijven. “Een goede voorbereiding is alles. Je moet de procedures kennen en mogelijke problemen op voorhand met je crew doorspreken. Zij moeten weten waar al het noodmateriaal ligt. Dat had ik uitgetekend in een plannetje. We hadden alles mee, behalve een SART. Mijn Canadese vrienden hadden zelfs neopreen overlevingspakken mee. Ook sta ik erop dat er minstens één crewlid trainingen gevolgd heeft. Het was erg handig dat een bemanningslid de VHF-communicatie kon overnemen, terwijl ik verder op zoek ging naar de lekkage.”
Mike Celis (links op de foto)
Schipper blijft verantwoordelijk
Attesten van trainingen helpen ook het vertrouwen van een verzekeringsmaatschappij te winnen. “Een attest is niet verplicht voor iemand die in zijn eigen zeilboot de oceaan oversteekt, maar een verzekeringsmaatschappij zal er toch naar vragen. Ook is het belangrijk dat je verzekerd bent voor het gebied waarin je vaart. Niet alle maatschappijen dekken een trans-Atlantische tocht.” Mike heeft een verzekering bij Pantaenius. “Het is een dure verzekering, maar tot nu toe ben ik heel tevreden. Zij zijn meteen aan de slag gegaan om de nodige zaken in orde te brengen.” De schipper blijft wel verantwoordelijk voor zijn driftende schip. “Ik heb de laatst gekende positie van Arruno doorgegeven aan de kuststations. Zij houden de omliggende schepen op de hoogte. Als het toch tot een aanvaring komt, zal de verzekering tussenbeide komen. Bij Pantaenius heb ik ook een aansprakelijkheidsverzekering lopen. Alles komt dus terecht bij dezelfde maatschappij.”
“Een goede voorbereiding is alles”
Walkapitein
Een persoon op de wal is ook onmisbaar. “Independent Pursuit voer ons naar Philadelphia, in de Verenigde Staten. Van de Amerikaanse immigratiedienst moest ik 24 uur voor aankomst een vliegticket naar Europa geboekt hebben. Een geluk dat mijn vrouw dit allemaal van thuis uit kon regelen.” Mike vertrekt nooit zonder walkapitein. “Familieleden maken zich snel ongerust, ook wanneer het niet nodig is. Een persoon op de wal, die jouw reis volgt met kennis van zaken, kan iedereen op de hoogte houden. Of als het dan toch fout loopt; met een bellijst is iedereen zo op de hoogte gebracht.”
Tandenborstel
“We hebben één ding gemist in de grabbag; een tandenborstel. Vijf dagen lang hebben we onze tanden niet kunnen poetsen. Dat klinkt onnozel, maar het hadden ook enkele weken kunnen zijn, als het vrachtschip naar een andere bestemming op weg was. Voor we aan boord gingen dachten we er gelukkig nog aan om extra kleren mee te nemen, anders hadden we in ons zeilpak op de luchthaven gestaan. Dat zijn dingen waar je in alle drukte niet aan denkt, maar die wel vervelend kunnen zijn.”
Arruno, een Dufour 500 uit 2015
“Vals gevoel van veiligheid”
Mike is de eerste eigenaar van Arruno. Hij kocht de Dufour 500 nieuw in 2015, waarmee hij samen met zijn gezin en vrienden in etappes rond de Atlantische Oceaan zeilde. Door de calamiteiten heeft Mike een andere kijk gekregen op de zeewaardigheid van zijn jacht. “De leveranciers van jachten verbergen zich vaak achter de CE-classificatie, maar dat geeft je niet de zekerheid dat je boot ook echt geschikt is voor de oceaan. Volgens mij geeft deze classificatie eerder een vals gevoel van veiligheid. Een Dufour 500 behoort tot ontwerpcategorie A (geschikt voor oceaanzeilen), maar daar zet ik nu vraagtekens bij.”
“Het duurde bijvoorbeeld niet lang of het water stond hoger dan de motorbatterij, waardoor die onbruikbaar werd. De servicebatterijen stonden wel hoger dan de waterlijn, waardoor de elektrische pompen konden blijven werken. De manuele pomp voldeed aan de regels maar was in de praktijk waardeloos, omdat je hem moest bedienen met het deksel, in plaats van met een hendel. Verder heeft de boot slechts één waterdicht schot, tussen de ankerbak en de rest van de boot. Meerdere compartimenteringen zorgen ervoor dat je jacht blijft drijven als er ergens een lekkage is. Ik heb besloten dat ik niet meer over de oceaan zeil met een schip zonder meerdere compartimenten.” Heeft Mike al plannen voor een volgende tocht over de oceaan? “Ja, natuurlijk! Eenmaal een zeezeiler, altijd een zeezeiler.”
Alle foto’s (c) Mike Celis/Arruno Exploration
Tags: Arruno, Reddingsacties Last modified: 29 juli 2021
Bizar verhaal. Dat schip was best zeewaardig, dat dreef op 20 juli nog zichtbaar rond nadat het op 17 juni was verlaten. Een schip dat echt water maakt gaat snel ten onder.
Waarschijnlijk is hier in (begrijpelijke) paniek gehandeld. Maar er zijn dus duidelijk vraagtekens te plaatsen bij de zeewaardigheid van schipper ondanks al zn trainingen en attesten. Het is n zeilboot dus zelfs als de motor of accu niet meer functioneert kun je je koers vervolgen.
En gelukkig weten we nu allemaal dat er een tandenborstel in de grabbag moet, gooi ik die vishaken er wel uit. Overleven 3.0
Leuke reactie hoe denk je dat de boot zich gaat gedragen onder zeil als ie half vol staat
En bij koers volgen zal je ook geregeld overstag moeten .
Dan klots het water en maak je gelijk slagzij
Ben met de reactie eens. Het is goed te begrijpen dat de lek niet te vinden was. Er was geen lek. Mogelijk was de bemanning meer met protocollen en bellen bezig dan met doortastend handelen dan wel de opties na te lopen. Het feit dat de boot drijvend is terug gevonden, duidt er op dat de romp nog heel was en dat er daar geen lek was en deze dus ook niet te vinden was. Het verhaal dat ondanks pompen het water niet zakte is dan ook heel vreemd. Deden de pompen het wel? Mogelijk stond een luik open waardoor het water naar binnen kwam.
Vind ik ook een raar verhaal,ik stond s’nachts ook eens op met dertig centimeter water boven de vloer 50 mijl uit de kust van Australie.Direct alle skinfittingen afgesloten en gepompt (manueel 2 pompen) the best pump is a frightened man with a bucked.Bleek een slang te zijn die losgekomen was op de voetpomp in de keuken .Een paar jaar geleden voer ik met mijn 110 jaar oude platbodem op de schelde en mensen vanop een mooi jacht woven naar mij en riepen meneer we zinken.Ik heb hun boot langszij gelegd en aan boord gegaan.Hun slang van de water intake aan de moter was losgekomen.Valve dicht,klem terug opgezet valve open en losgemaakt.U kan ook de valve afsluiten en de darm van de moter in het water steken en de motor het water laten wegzuigen in een noodgeval.
, is waarschijnlijk een zeiljacht met drijfvermogen, dus blijft drijven ook al staat hij helemaal vol, alleen dan kan je er niet meer in zitten. Daarom drijft hij nu nog. Maar te lezen aan de reacties hier zijn het allemaal
Kapiteins met duizende jaren ervaring
De veste zeelui staan aan wal
Blijkbaar goed verzekerd
Hij bleef dus drijven vanwege de werkende pompen.!!
Ongeveer hetzelfde al eens meegemaakt in gelijkaardige omstandigheden .
De boot begint trager te lopen en bij controle benedendeks water tot aan de kuiten .
Bij inspectie bleek een afsluitrubber van een van de dekluiken vooraan stuk . Bij iedere golf meerdere liters water binnen .Pompen aan , afsluitrubber hersteld ( tape en repen handdoek ) en verder varen maar .
Idem meegemaakt met een Bavaria 49 met 6/7 Bf op weg naar Felixtowe. Bij aan-de-windse koers stroomde ter hoogte van North Galloper door de keukenkastjes het water naar binnen. Dat bleek via een ‘s nachts niet goed gesloten voordekluik bij elke overslaande golf naar binnen te komen via de bergruimte eronder. Die stond helemaal vol waardoor het water door de bovenin gelegen electra doorgang naar binnen kon worden geperst.
Als je meer pompkracht nodig hebt kan je zelfs de aanzuigslang van je motorkoeling gebruiken. Wel eerst de afsluiter dichtdoen voor je hem losmaakt!
Als je niet zelf in zo’n situatie hebt gezeten heb je echt niet meer dan een vaag idee hoe zoiets verloopt. Ook het geschreven stuk is maar een gedeeltelijke weergave van een situatie waarin materiële zaken gewogen worden tegen risico’s en gevaren, verantwoordelijkheid én de inborst van de schipper/eigenaar. Zelfs de andere leden van de bemanning weten niet precies wat er zich in het hoofd van de schipper afspeelt. Deze schipper woog ongetwijfeld de kans zijn schip te kunnen redden af tegen de kans dat hij daarmee mogelijk mensen in (levens)gevaar zou brengen. Hij had immers al een aardig rondje Atlantic met zijn fijne jacht gezeild. Duizenden en duizenden hebben dat de afgelopen 50 jaar gedaan. Meestal zonder al te grote problemen. Pas als je er hebt gestaan (voor de beslissing) weet je redelijk waar je je een volgende keer aan zult houden (qua eigen voorwaarden vóór een volgend avontuur).
Deze schipper koos met zijn hart, in het voordeel van zijn crew. Die hem dankbaar zal zijn. Of misschien ook niet ….. omdat de bemanningsleden (mogelijk) niet zoveel af te wegen hadden als de schipper-eigenaar.
Ik heb als schipper-eigenaar van mijn aluminium 44-voets ocean racer in 1989 dezelfde beslissing moeten nemen. In nagenoeg eenzelfde situatie, waarbij alleen het weer een grotere rol speelde (windkracht 8-9 (10 op komst) en golven tot 15 meter). En het heeft veel langer geduurd voor we van boord konden.
Ik heb ook vooral voor de veiligheid van mijn bemanning de overstap van een lek jacht op een containerschip gemaakt. En we zijn maf genoeg uiteindelijk ook bij Philadelphia (Wilmington, Delaware) weer aan land gebracht.
Nooit spijt van mijn keuze gehad of later serieus aan getwijfeld. En daarna nog 20+ jaar veel en overal gezeild. Mijn eigen jachten gebouwd, met inderdaad compartimentering, zoals Celis voortaan zou doen. En jachten voor eigenaren overgevaren. Ik heb dus wel eens wat meegemaakt.
Het verhaal heeft 25jr later in de Telegraaf gestaan, erg goed door Tije Brandsma geschreven. En er is 3jr daarná obv input van een bemanningslid een roman over uitgekomen. 28 jaar later (wat wel het eea aan invloed op de werkelijkheid heeft gehad, in de herinneringen van dit bemanningslid….. dat zijn eigen rol iets heeft ‘opgeleukt’ , zeg maar).
Daarom aan deze schipper-eigenaar: op dat moment kón je geen ander besluit nemen ! Op die plek kun je je niet veroorloven over te moeten stappen op je liferaft, als je het ook maar enigszins kunt voorkomen.
Well done . (hoeveel commentaar en vragen er ook over worden gepubliceerd)
Lucas Adriaanse
Wat een negatieve reacties. Maak het maar eens mee. En reken maar eens uit hoeveel water er door een gat van vijf vierkante centimeter er onder druk naar binnen stroomt. Daar kunnen pompen amper tegen op. Bij mij was het een los geraakte lineaire schroefas afdichting. En hoe voel je met je hand onderwater waar alles van links naar rechts stroomt op de golf bewegingen, water naar binnen stromen? Dat is nog niet zo eenvoudig als het lijkt.
Er blijft dus een flink stuk mysterie hangen over een al-dan-niet lekkage…. Ik heb zelf een Dufour uit 2006 en vind hem (heel) degelijk gebouwd voor een serie-boot.
Maar in de nieuwere modellen vind ik die grote vensters in de romp geen zeewaardige keuze. Ik las en hoorde al over problemen met deze dingen. En al zeilend, of in zware zeegang kunnen dat dan grote water-happers worden…
Ik heb geen verstand van zeilen ,maar heb toch een vraag ,met mijn goed verstand zou ik zeggen waarom worden zeilboot rompen niet gewoon geschuimd ,al staat het vol met water zinken doet hij dan niet , dan heb je tijd om een over levings plan te maken.
Google eens op (het ter ziele gegane) “Etap Yachting”.
You are damned if you do and damned if you don’t.
Dank voor het delen van deze ervaring. en gelukkig geen slachtoffers.
Geachte heren en dames er is niet voor niets een oud Hollands spreekwoord: het lek is boven water. Het allerbelangrijkste is als je een klap maakt waardoor er water binnenkomt in de eerste 60 seconden vaststellen waar dat lek is! Zodra het water binnen is vind je het lek niet meer als het onderwater is. Tenzij je als schipper een grote dosis deskundigheid , kalmte, juiste handelen en geluk hebt om bijv een lek langs de schroefas te vinden en dan ook nog eens bijv leakhero aan boord te hebben en een bemanningslid die het water ingaat en dat als afdichting aanbrengt. De man heeft de juiste beslissing genomen om zes levens veilig te stellen. Alle andere kapiteins aan wal kunnen zich bewijzen als zij in een vergelijkbare situatie onverhoopt terechtkomen. Ikwens hen alvast veel geluk toe!
Als jonge leerling op ANWB zeilscholen en 10 jaar instruktie aldaar leerden wij bij de etikettregels :Eennschip is een man waard….veiligheid bemanning gaat steeds voor…
Goeiedag, ik wil toch even kort ook reageren. Bedankt voor de mensen die hier een positieve, constructieve reactie geven. Dat is leuk om te lezen, vooral dat van Lucas is geschreven vanuit de ervaring zelf. Als je moet kiezen tussen “materiaal” of “mensen” is de beslissing in mijn geval ook snel genomen. Voor de mensen die hier anders over denken vraag ik mij af hoe zij met hun “crew” gaan omspringen in zulke situatie… Maar ook hier heeft de kapitein natuurlijk zijn verantwoordelijkheid en keuze. Ik kan nog op dezelfde crew blijven rekenen in de toekomst zoowel vriendschappelijk als zeilsgewijs. De beste stuurlui staan altijd aan wal en achteraf is het gemakkelijk om de zaken te evalueren…
Een andere doelstelling van dit artikel is ook bereikt. Er zijn nog andere eigenaars die éénzelfde probleem hebben voorgehad. Bij hun was de spiegel van het jacht (gedeeltelijk) gelost. Ik kan geen uitspraken over onze situatie doen zolang Arruno niet geborgen is. Voor mij blijft het tot op heden dus een raadsel.
Dat de spiegel lost zal menig zeiler verbazen en ik denk dat dit toch één van de laatste zaak is waaraan je denk als er zoveel water binnenkomt… Mochten er nog mensen zijn die door onduidelijke omstandigheden heel veel water hebben binnen gekregen (alhoewel dit subjectief is, heel veel water) zonder de oorzaak te vinden wil ik graag hun verhaal kennen! Dit kan ons helpen in de analyse van wat er “mogelijks” gebeurd is. Bedankt!
Respect, Mike. Mijn jacht, een Dufour 34P, kreeg in 2005 onderweg van Den Helder naar Thyboron zoveel zout water binnen dat de vloerplanken dreven. Met de elektrische bilgepomp was dat onder controle te houden. Lek onvindbaar, maar water lijkt alleen binnen te komen als we op 1 oor zeilen. Later een fles rode wijn geleegd in de ankerbak, en jawel. Bleek 1 van de afvoeropeningen te zijn, welke door binnen- en buitenschaal loopt. De verbinding was lekgeraakt. Door een professional correct gelamineerd en sindsdien probleemloos. Ik vaar het jacht nog steeds met veel plezier, ook voor grotere reizen. Gisteren aangekomen op Faial. Over de zeewaardigheid heb ik mij nog geen zorgen gemaakt, maar Mike’s verhaal maakt nederig….
Bij mij kwam een keer het water binnen via een doorgangetje tussen ankerkist en romp. Doordat de afvoer van de ankerkist verstopt raakte liep de ankerkist vol water (door aan de wind varen in ruwe zee). De ankers gingen in de vol met water staande ankerkist bewegen en trokken een electra draad van het navigatielicht uit het schot en ontstond zo de doorgang. Al snel 10 cm water in de romp. Dus ook hier liep het water alleen naar binnen toen we aan de wind tegen de golven invoeren.
Ook een keer een scheur gehad in kielkast onder waterlijn. Ook toen stroomde het water binnen. Maar in dit geval zou het schip gezonken zijn als we het niet provisorisch hadden kunnen repareren. In beide gevallen hebben we de tocht kunnen voortzetten.
Leg dat eens uit.
Dubbelwandige met schuim gevulde rompen worden nog steeds gebouwd. Gevuld met water blijven ze bestuurbaar.
Deze boten zijn wel wat duurder….enz.
Waren de afsluiters van het (de) toilet(ten) dicht?
Ook voordat het water binnenkwam?
Ik heb mij altijd afgevraagd waarom er niet een soort airbag achtige systemen zijn ontwikkeld die in nood opgeblazen kunnen worden en zo voor extra drijfvermogen kunnen zorgen? Is dat een hele rare en onmogelijke optie? Zowel binnen als aan de buitenzijde van het schip moet zoiets toch te realiseren zijn? Ook een dergelijk systeem in een mast zou misschien kunnen voorkomen dat een schip kapseist of zich na activering van het opblaassysteem weer opricht.
Aangrijpend verhaal. Maar wat mij het meest shockeert is die eis van de immigratiedienst van dat ticket. Zijn ze daar nu helemaal gestoord? Het gaat om mensen die in doodsnood zaten. Echt knots-knettergek zijn ze daar in de VS.
Als het water in de boot warm is moet je denken aan een doorgeroeste vriesdop van de motor(wanneer deze draait). Dat is mij ook eens overkomen.
Midden op zee lek slaan zorgt direct voor stress onder de bemanning. En dan zegt men “ge moogt niet paniekeren”. De beste manier om stress te vermijden is de situatie oefenen, dat is wat de para’s of de mariniers doen. Piloten trainen op noodlandingen. Maar een lek nabootsen in een zinkend jacht word niet getraind. Een hulpmiddel is een “checklist” maken. Na mijn heli redding door een hartinfarct heb ik er eentje gemaakt. Door de stress kan je niet meer helder nadenken. Een “wat en hoe te doen checklist” is dan een goed hulpmiddel.
Het is in ieder geval een mooie scheepsverhaal.
Je pense que je n’aurais quitté mon bateau que si il avait réellement coulé. L’état de la mer semblait satisfaisant et restait l’option du radeau de survie. J’ai à bord une pompe 220v qui sort 10 m3/h alimentée par une génératrice.
Wil je echt leren schipperen koop een oude boot meteen goed karakter b.v langkieler en kits getuigt die gebouwt op een werf waar men altijd het zekere voor het onzekere nam ,een boot met ervaring is al 30 jaar blijven drijven ,ga daar mee varen en mits je er voor oveq
pen staat kun je heel veel leren van je boot ,hij kent het klappen van de zweep ,al je ramen lekken ,je kaarten drijven over je kaarten tafel schuif ramen gaan wel open maar niet dicht en zit een centrufugaal pomp ,die hevelen het horen membraan pompen te zijn ,die hevelen niet ,zo kan ik nog een eindeloze lijst van inproblemen en hun oplossingen vermelden maar uiteindelijk vaar ik nog steeds mijn boot leert mij elke dag weer meer ,op zee. heb ik hem al vele malen verkocht maar hij ligt nog steeds in mijn box en kan hem niet missen ,ik vermoed dat hij ouder word dan ik n
De meningen zijn nogal verdeeld, zoveel is duidelijk. Mike is “schipper in nood” geweest en ik denk dat je zijn beslissingen moet respecteren. Als goed schipper neem je geen onbezonnen beslissingen, alle beslissingen zijn gebaseerd op kennis, ervaring en koelbloedigheid. Dat deze 3 elementen sterk verschillen van schipper tot schipper, staat buiten discussie, met wat goede wil kunnen we het daar al over eens zijn.
Afgaand op het gepubliceerd verhaal van Mike, denk ik dat hij onze steun verdient. Je moet het daarom nog niet voor elke onderdeeltje met hem eens zijn, maar hoedje af voor de wijze waarop hij de fysieke en psychische veiligheid van de bemanning heeft laten primeren op het al-dan-niet verloren gaan van een vervangbaar jacht.
Elke schipper zal in dergelijk omstandigheden in “eer en geweten” beslissen of en wanneer zijn schip moet verlaten worden, wetende dat het onmogelijk is om het tijdstip van zinken redelijk in te schatten terwijl je niet eens het lek kan vinden en dus niet weet of het lek boven of onder de waterlijn zit.
Dan blijft de discussie over de bestuurbaarheid van een lekkend schip. De goede bestuurbaarheid van een schip is voorzien op een niet-lekkend schip, maar als het schip beetje-bij-beetje volloopt met enkele ton water, dan verdwijnt stilaan niet alléén het drijfvermogen, maar ook de bestuurbaarheid en last-but-not-least het gedrag in de golven, met een verhoogd risico op overrollende golven en slagzij. Het schip wordt niet alléén een speelbal voor de immense natuurkrachten op de oceaan, terwijl de opdrachten van de schipper aan zijn crew steeds minder gemakkelijk uitvoerbaar worden. Het zal dan ook niet eigenaardig lijken dat een schipper een continue evaluatie maakt over al deze parameters en dat deze evaluatie bepalend is voor het al-dan-niet afroepen van een mayday.
Dat de EPIRB niet gebruikt werd, geeft aan hoe koelbloedig en objectief Mike is gebleven in zijn evaluatie.
Het jacht is na de evacuatie nog blijven drijven, maar zonder evacuatie was het onder dat bijkomend gewicht misschien wel vergaan. Russische roulette lijkt mij niet op zijn plaats te zijn midden op de Oceaan.
Er is echter één overweging die hier thuis hoorde : het schip tot zinken brengen uit hoofde van de veiligheid van de internationale scheepvaart ? Een schip kan immers niet met precisie blijven gevolgd worden na het uitvallen van de accu van de EPIRB. Quid verzekering ?
@Mike : mijn steun heb je alvast !
Wat een spannend avontuur, absoluut geen avontuur dat je graag wilt meemaken. Ik ben benieuwd of inmiddels al bekend is of het jacht gezonken is. Het is goed om te lezen dat alles met de bemanning goed is afgelopen! Dat is iets om erg dankbaar voor te zijn. https://www.duikbedrijfvanbekkum.nl/diensten/scheepsberging