“Ik word hier toch wel een beetje zenuwachtig van” mompelt Wietze. “Welnee” roep ik zonnig terug met de verrekijker ferm voor mijn ogen. “Eitje. Ik zie de haveningang hartstikke duidelijk. Een soort kade met een veeg rode verf erop. Ertegenover eentje met een veeg groen. Kan niet missen”. Wietze grinnikt om mijn luchtige gepraat; hij is de voorzichtige van ons tweetjes. Maar als we wat verder gevaren zijn en de opening tussen twee eilandjes duidelijker zichtbaar is, haalt ook hij opgelucht adem. Slechts 34 uur na ons vertrek uit Gdansk in Polen knopen we vast aan de kade van Christiansö in Denemarken. Mini-archipel, waarvan de twee grootste eilandjes dicht bij elkaar liggen. Een smal kanaal met een draagbrug erover, links en rechts afgemeerde zeilboten. Het hoogseizoen is al voorbij: het is heerlijk rustig.
De smalle haveningang van Christiansö
Zure haring
De huik zit nog niet op het zeil of ik sta al te trappelen om even een rondje te lopen. Wietze grijpt z’n camera en we gaan op pad. De eilandjes zijn eeuwenlang in gebruik geweest als fort. Later werd het een gevangenis en nu wonen er zo’n 100 mensen die voornamelijk leven van het toerisme. Een paar keer per dag komt er een prachtige klassieke veerboot met een lading toeristen. En die klauteren net als wij in een half uurtje de beide eilanden rond. Mooie gele oude gebouwen, een lief kerkje en stoere hoge geschutstorens. De lage muren van de fortificatie zijn prachtig bewaard gebleven. We slenteren er langs en komen hier en daar nog een kanon tegen. De rust wordt alleen verstoord door het gebrul van een kudde zeeleeuwen die op een rots om een plekje in de zon knokken.
De draaibrug verbindt de twee hoofdeilandjes van Christiansö
“Niet alle bewoners zitten in het toerisme” zeg ik likkebaardend. Wietze kijkt me vragend aan. “Die maken allerlei lekkere dingen met vis”. Arme Wietze is niet zo’n visliefhebber. Tegen borreltijd heb ik het topproduct van de visinmaakster van het eiland te pakken: zure haring met hele aparte kruiden erbij. “Verrukkelijk! Moet je proeven, echt zalig” kwetter ik terwijl Wietze met zijn ogen rolt en een zak chips open trekt.
Vreemd luchtje
Het seizoen gaat sneller voorbij dan we eigenlijk willen. Het goede weer houdt aan, maar we weten dat er een moment komt dat we ineens in de herfst zitten. We maken dus een korte stop op het grote eiland Bornholm en varen dan naar Ystad aan de Zweedse zuidkust. Want onze begerige vingers zijn over de kaart gegaan en, ondanks de naderende herfst, besluiten we om toch nog een ommetje te maken naar Kopenhagen. We zijn immers in de buurt. Om wat tijd te winnen, gaan we in één lange vaardag van Ystad naar Kopenhagen. Het Falsterbokanaal ligt erg handig op de route. “Wat een rare goot is dit eigenlijk” zegt Wietze als we er doorheen tuffen. Ik blader wat door de gidsen en vind het verhaal. “Vroeger moesten ze met een hele lange omweg om het Falsterborif heen. Op die route legden de Duiters eind dertiger jaren allerlei mijnen. Dus hebben ze dit kanaal gegraven om niet door dat gebied te hoeven én sneller te zijn. In 1941 ging het kanaal open” lees ik voor. We zitten in het zonnetje en zwaaien naar de fietsers langs de kant; blij dat het kanaal nog steeds operationeel is voor de pleziervaart.
Eenmaal weer op open water zakt de wind er helemaal uit. De laatste 20 mijl zal de motor het werk moeten doen. Als we motoren, zetten we altijd de keukenwekker. Elk uur gaat hij af en gaat een van ons tweetjes even een kijkje nemen in de machinekamer of alles nog soepel loopt. Af en toe een vetpotje een slagje geven en checken of er geen rare dingen zijn. Het is misschien een raar systeem, maar het geeft ons rust. Als het wekkertje weer gaat, leg ik m’n boek weg en loop naar binnen. “Ik ruik iets geks” zeg ik als ik terug kom. Wietze staat te sturen. “Wat dan?” “Beetje als verschroeid plastic”. Wietze wijst: “stuur jij even” en gaat naar binnen. “Ik ruik ook iets, maar heel vaag en ik kan het niet plaatsen”. Vanaf nu gaat de wekker op 30 minuten. “Het wordt sterker” meld ik. “Verdomme, wat is dat toch?” moppert Wietze. Als een jachthond snuift hij zich een weg door de boot. “De dynamo” is het oordeel. “Zal de regelaar wel zijn. We laden nog wel een beetje. Ik kijk het nog even aan”. Wietze is het Technisch Vernuft aan boord, dus ik probeer mijn opkomende stress eronder te houden. De keukenwekker gaat naar 15 minuten.
Fien
Het invaren van Kopenhagen is een gekkenhuis. Grote baggerwerken met allerlei omleidingen eromheen, allerlei soorten bootjes die alle kanten op gaan en dan landt er ook nog een watervliegtuig naast ons. We komen ogen te kort om ook nog het schitterende waterfront te bekijken. Midden in het centrum is de Ofelia Plads, een soort stads-loungeplek met houten vlonders, een grote schouwburg en met ligplaatsen voor jachten. Het hobbelt nogal door alle scheepvaartverkeer, maar dat kan de pret niet drukken. We vinden een vrije plek en liggen riant. Wietze duikt de machinekamer in en maakt al gauw geruststellende geluiden. “Ik heb de reservedynamo erop gezet. Komt goed”. Oef.
Afgemeerd in het midden van Kopenhagen Ofelia Plads
Toen ons eerste Blog Anna Noord verscheen, reageerde Fien er meteen op. ‘Als jullie nog naar Kopenhagen komen,…’. Via social media vinden we Fien en de volgende ochtend staat ze stralend naast de boot met een grote zak lekkers. Ik zet een pot thee en we praten een gat in de dag over haar leven in Denemarken. Fien verhuisde vier jaar geleden naar Kopenhagen voor haar Deense verloofde Jakob. Ze doet in ballonnen, maar is ook een enthousiaste stadsgids. Vanuit de kuip wijst ze alle bezienswaardigheden aan die om ons heen liggen. Het koninklijke paleis, de Frederikskerk, het nieuwe concertgebouw. “En waar is nu de zeemeermin?” Dat iconische beeld wil ik nu wel zien. “Het is veel kleiner dan je zou denken” lacht ze en wijst: “loop die kant op, steeds langs de waterkant. Wanneer je veel mensen ziet staan, zit je goed”. En verdomd: als we een paar uur later langs de bezienswaardigheden lopen, kunnen we niet om de busladingen fotograferende mensen heen. Het beeldje is ontroerend eenvoudig. Wij maken dus ook maar een foto en grinniken om onszelf. ’s Avonds gaan we met Fien en Jakob eten; de korte wandeling naar een leuk eet-plein propt Fien vol met enthousiaste armgebaren en verhalen. Er is veel te zien in Kopenhagen. “Vertel eens?” wijs ik op een gebouw met een rare toren: het lijkt of draken in elkaar gekronkeld zitten. Ze grijnst. “Dat is het beursgebouw. Het verhaal gaat dat de vier draken het beursgebouw beschermen tegen brand. Er is nooit een brand geweest sinds het gebouw daar neergezet is in 1625. Het parlementsgebouw dat ernaast ligt is al twee keer door brand verwoest”. Peinzend kijken we naar de draken.
Fien Kalshoven
Skiën met zeezicht
Twee dagen lopen we rond en kijken onze ogen uit. De stad is weer zó anders dan de andere steden die we tijdens deze reis gezien hebben. We brengen een avond door in Tivoli, een van de oudste attractieparken ter wereld. Een droomwereldje van zweefmolens en lichtjes. Maar de klapper komt op de laatste middag: Copenhill. Op het industrieterrein in het havengebied staat een vuilverbrandingsinstallatie. Dat vonden ze een saai gebouw, dus hebben ze er een skibaan bovenop gelegd. Met een hardloopparcours ernaast en een sleebaan er tussendoor. Geen kunstsneeuw, maar van die groene kunststof matten. Een klimwand langs de torenhoge gevel maakt het spektakel compleet. Na een stevig klimmetje tegen de 85 meter hoge helling staan we uit te hijgen in de zon. Er staat een lekker windje en we kijken uitgebreid om ons heen. “Kijk” wijst Wietze “nu kun je goed zien hoe ze aan het baggeren zijn in dat gebied waar we helemaal omheen moesten toen we aankwamen”. Ik knik afwezig. In de verte zie ik de witte driehoeken van bootjes die de heerlijke bries vandaag benutten. Wietze volgt m’n blik. “Morgen maar weer eens een stukje gaan zeilen?” lacht hij.
Drommen mensen fotograferen de beroemde zeemeermin
Kopenhagen, september 2022
- Klik hier voor informatie over Christiansö
- Klik hier voor informatie over het Falsterbo kanaal
- Klik hier voor informatie over Kopenhagen
Meer vertrekkersverhalen? Lees alles van Black Moon, Sailors for Sustainability en bekijk de vlog van Yndeleau.
Tags: Blog Anna Noord Last modified: 16 september 2022
