“We gaan haar de hele winter varen en zeilen!,” zeg ik enthousiast. De eerste weekend dat we Twirre bezitten en ze in haar nieuwe haven ligt, is het berekoud. Het weer is omgeslagen van een mooie herfst naar een natte winter. Wind dat over het water blaast voel je in je botten. “Goed, ook in de winter kun je mooie dagen hebben,” probeer ik mijzelf te overtuigen terwijl ik mijn inmiddels blauw gekleurde handen in mijn zakken steek.
Gertjan, mijn vriend, start met het leeghalen van de boot. We komen van alles tegen. Parapluutjes, grote zware zeewaardige reddingsvesten, allerlei extra meet instrumenten, een pakje Tucs, gereedschap, kleden, handdoeken, muffe kussens, oude koffie, potten en pannen… het is ongelofelijk wat wij vinden. De verkoper had haar weinig gevaren, gebruikte haar eigenlijk als sloepje zonder mast. Wij vermoeden daarom dat alle spullen van andere eigenaren zijn geweest. De leukste vondst is haar bouwnummer. Twirre is net als ik Brits. Dat schept direct een band. En ze is vier jaar ouder dan ik.
Nest van verouderde en aangetaste draden
We stellen een wensenlijst samen. Mijn eerste eis is een koelkast. Prosecco en G&T’s drink je immers ijskoud. De lijst wordt steeds langer. Goede op maat gemaakte matrassen, speciale thermos mokken die we op YouTube van bekende zeilers hebben gezien, een koffiemachine, bluetooth speaker, nepplantjes en string lights voor de gezelligheid. Je leest het al, niets wat met zeilen te maken heeft. De naïviteit droop van ons af. Maar dat duurde niet lang.
Gertjan, met een achtergrond in autotechniek, start met de aanschaf van twee goede huishoud accu’s en toen was het snel afgelopen met onze roze wolk. De elektra in onze boot is één groot nest wormen van verouderd en aangetaste draden. Gevaarlijk zelfs. Dus dat is wat eerst aangepakt moet worden.
Alles, maar werkelijk alles wordt eruit getrokken en Gertjan start opnieuw met alles bedraden. Daarna ontdekken we allerlei lekkages. Vervolgens roest in de koelwatersysteem van de motor. De verstaging is te oud en moet vernieuwd worden. De railing zit los. De helmstok is aan het splijten. Achter elkaar ontdekken we problemen. Wat stuk kan gaan is stuk of ging tijdens het klussen wel stuk.
Mijn portemonnee ligt ademloos en half dood op de grond. Hij spuugt nog een paar laatste centen eruit en sterft langzaam in mijn handen.
Horrorscenario’s
Na een winter klussen en tegenslagen, ligt Twirre na haar verjongingskuur te dobberen in het water. De zon schijnt en de botenploeg, een groep brommende kerels die als een goed geoliede diesel samenwerken hebben hun sterke bakkie pleur op. Langzaam wordt Twirre uit het water gehesen aan de grote kraan. We hebben één weekend knippen en scheren. De zenuwen zijn verlammend. Straks is de prop eraf geroest, zit ze vol osmose, groeien er dinosaurussen aan haar onderschip, is de kiel verzakt, is de roer stuk. Alle horrorscenario’s gaan door onze hoofden. Ik heb direct spijt dat ik niet preventief een Norit heb genomen. Twirre hangt boven het water. We houden onze adem in.
“Ze ziet er goed uit hoor!” zegt Frank onze havenmeester geruststellend. Het valt inderdaad reuze mee. Geen gekke aangroei, beetje algen, meer niet. Ze wordt op haar kiel gezet en rust op de bokken. Geen speling in de kiel, wel roest bij de aanhechting. En na het afspuiten komen er stukken verf los. Maar geen osmose!!! De vorige eigenaar vertelde al dat hij alle osmose had opgelost en we hadden het bewijs gezien toen we tijdens de aankoop haar heel eventjes uit het water mochten bekijken. Maar in de tussentijd had van alles kunnen gebeuren. Toch gemiste osmose plekken of ander ellende. De opluchting is groot. Heel groot. Ik race naar onze watersportwinkel en loop met een leeg mandje naar de eerst beschikbare verkoper “kun jij mij helpen dit mandje te vullen?”. Ik laat mij goed adviseren en kom terug op de haven met gevulde tassen hoop en een positiviteit. We laten haar een nachtje drogen. We hebben alleen de zondag nog om te klussen.
We did it
Het lukt ons in één dag alle plekken te repareren, de roest bij de kiel weg te krabben, te plamuren en haar goed waterdicht te maken. Zo ver onze verfpotjes het toelaten nog een laag antifouling. En ik doe mijn best de waterlijn netjes te maken met een vers laagje donkerblauwe verf. Onder de waterlijn kon ik niet afplakken want de antifouling was nog nat. Dus dat was geklieder. “Meid meid meid, wat zonde…,” zegt een passerende vrouw afkeurend. Ik slik mijn trots weg. Aankomende winter gaan we het echt goed doen. Dan hebben wij alle tijd. Voor nu is ze met haar spik splinternieuwe verstaging, laagje verf en alle verbeteringen klaar voor het seizoen! WE DID IT! Adem uit…
Nog geen meter gevaren sinds onze eerste tocht, beleven we toch al echt plezier aan Twirre. Het klussen hoort erbij en vinden we gek genoeg echt leuk. Zo leer je je boot echt goed kennen. We hebben alles gezien, bekeken, aangeraakt, geroken, gecheckt. Dat geeft extra vertrouwen als we straks het Markermeer opnieuw durven te trotseren. Als er iets gaat piepen, weten we nu wat het is.
Volgende blog vertel ik over onze eerste echte tochtje van het seizoen. Van Spaarnwoude door centrum Haarlem over het prachtige Spaarne naar onze zomer haven in Heemstede. We nemen tijdelijk afscheid van de leukste havenmeester, veroorzaken een file op de A9 en frustreren de havendienst Haarlem.
Elle en haar vriend Gertjan zijn net begonnen met zeilen op Twirre, een Jaguar 27. Wat ze ontbreken aan kennis en ervaring maken ze goed met enthousiasme en leergierigheid. Lees hier de eerdere blogs.
Wat herkenbaar, zo begon ik ook ooit als solozeiler…succes jullie!
Dank je wel Roelien!
Solozeilen… dat is nog even te spannend ha ha. Maar we genieten en boffen met het weer.