Met hun Jeannaeu 42i Off Course zeilen Oda Cremer (44), Onno Bergsma (41) en Jasper Bergsma (5) inmiddels vijf jaar rond over menig zee en oceaan. Niet zonder avontuur…
Waar zijn jullie?
Onno: “In een tropisch paradijs; we zitten midden in de Bahama’s . Het water is kristalhelder, overal kun je zwemmen. Honderd meter verderop zwemmen ook varkens in het water.”
Oda: “We zijn vertrokken toen Jasper vier maanden was. Na een paar jaar te hebben gevaren op de Middellandse Zee zijn we nu sinds 2020 in het Caribisch gebied.”
Hoe bevalt het?
Oda: “Het oorspronkelijke plan was om anderhalf tot twee jaar te gaan. Misschien is dat antwoord op je vraag. Ze lacht. Het bevalt uitstekend. Natuurlijk is het af en toe uitdagend, maar dat hoort erbij. Ik werk sinds kort weer zelfstandig als organisatie adviseur en moet bijvoorbeeld steeds op zoek naar internet. Maar als dat het is, tekenen we ervoor.”
Onno: “En ik doe nu vooral de zorg voor Jasper, de boot en het huishouden. Dat alles combineren is soms best veel. Toch zou ik niet snel terug willen keren naar Nederland om daar te blijven.”
Was een wereldreis per zeilboot altijd al jullie droom?
Oda: Lacht. “Nee, absoluut niet.”
Onno: “Voor mij eigenlijk wel.”
Oda: “We kregen een kind en wilden er veel tijd mee doorbrengen, maar thuiszitten is het niet voor ons. Toen ontstond de gedachte: wat als we een huis hebben dat beweegt? Een camper of een zeilboot dus. En Onno had achtergrond in het zeilen; hij is ermee opgegroeid. Toen was de keuze snel gemaakt. Een half jaar later zaten we op een boot met een kind en zijn we vertrokken.”
Een bevalling, een boot kopen en alles in Nederland opzeggen. Was dat niet wat veel tegelijk?
Oda: “Ja, het was wel pittig. Maar we hebben expres een paar dagen gewacht tot na de bevalling om de boot definitief te kopen. We wilden eerst kijken hoe het ging.”
Onno: “We hadden haar al langer op het oog en bezocht. Het heeft mooi uitgepakt: onze Jeanneau uit 2008 doet het super goed en we zijn er erg blij mee. Ze heeft een brede kuip en cockpit en vooral veel buitenruimte. Dat is heerlijk op plaatsen waar je buiten leeft.”
Oda: “Als we blijven varen, overwegen we wel om over te stappen op een catamaran. Onno wilde daar nooit aan beginnen, zoals wel meer zeilers, maar een cat heeft meer ruimte en comfort. Want de uren die je zeilt en leeft op de boot zijn niet in verhouding.”
Jullie zijn vertrokken met een kind van drie maanden. Hoe ging dat?
Oda: “In het begin was het heel makkelijk, want hij bewoog nog niet. Pas met tien maanden toen hij ging lopen werd het uitdagender.”
Onno: “Het idee was om echt tijd met elkaar door te brengen, in plaats van het gebaande pad te volgen waarbij je je kind zo snel mogelijk naar de opvang stuurt.”
Oda: “Varen met een jong kind is een aanrader. Als ze eenmaal naar school gaan en vriendjes hebben is het veel moeilijker om weg te gaan.”
Hoe vindt jullie zoontje Jasper het?
Oda: “Heerlijk. Hij geniet er met volle teugen van en heeft veel vriendjes gemaakt die we onderweg regelmatig tegenkomen. Hij spreekt goed Engels en kan sinds hij drieënhalf is zwemmen. Onze uitdaging nu is dat we wat meer structuur krijgen in het thuisonderwijs en Jasper ook de Nederlandse taal goed onder de knie krijgt.”
Onno: “Inmiddels zwemt hij steeds dieper en zwem ik af en toe achter hem aan – drie meter is diep genoeg. We moesten nog van hem vertellen dat er hier mooie strandjes zijn en dat hij het kampvuur leuk vond.”
Wat zijn de heftigste momenten geweest in jullie vijf jaar onderweg?
Oda: “Qua boot hebben we geen pech gehad. Maar het eerste jaar in Griekenland viel er tijdens een storm veel regen waardoor delen van de berg van de helling afkwam. Wij lagen daar naast voor anker. Toen hebben we we een paar dagen moeten wachten op hulp voordat we verder konden, maar vergeleken met andere inwoners kwamen we daar heel goed weg.”
Onno: “En de vulkaanuitbarsting op Saint Vincent en de Grenadines. Dat was ook niet onze beste timing. We voeren erheen en zagen dat er veel rook uitkwam. Mensen zeiden al: hij wordt actiever. Twaalf uur later was het zo ver. De vulkaan barstte uit. Alleen hadden ze toen net onze paspoorten in beslag genomen omdat we in quarantaine zaten. Gelukkig mochten we de quarantaine elders uitzitten.”
Oda: “We dachten dat we in een baai van een nabij eiland wel ver genoeg zaten, maar dat was naïef. De rook zwakte naar beneden en het ademhalen was moeilijk. Ook zat er heel veel as op het dek. Jasper vond het prachtig want die kon erin tekenen. Maar wij hebben maanden lang na iedere regenbui weer staan poetsen.”
“En we hebben de vader van Onno verloren bij Sicilië. Hij ging zwemmen en het lukte niet meer. 69 was hij en in Nederland zwom hij iedere paar dagen in zee. Waarschijnlijk was het iets met zijn hart maar we hebben het niet uit laten zoeken. Dat was een heel verdrietige gebeurtenis. Het mooie is dat de mensen die toen in de marina waren een hechte groep vrienden zijn geworden.
Gecondoleerd, wat een heftig verhaal.
Oda: “Dankjewel. De dingen die veel impact hebben zijn vaak groots en meeslepender. Maar het mooie zit juist in de kleine dingen. Opstaan in het prachtige weer, het mooie water induiken, het intensieve contact met leuke mensen en alle bootkinderen die ongeacht taal en leeftijd altijd weer met elkaar spelen.”
Onno: “Het gaat om het dagelijkse leven wat hier zo fijn is. Als ik de verhalen van mensen in Nederland hoor ben ik blij dat we andere keuzes hebben gemaakt.”
Beeld: (c) Oda Cremer en Onno Bergsma.
Tags: Vertrekkers Last modified: 9 mei 2022
