Jan van de Laar: uitdagingen aan boord

Zo daar gaan we dan, etappe 6, de grote oversteek van de Pacific Ocean van Qingdao naar Seattle. Eerlijk gezegd is dit de etappe waar ik het meest naar uit heb gekeken, maar tevens ook enigszins tegenop kijk. Ja, het is gewoon ‘de zoveelste oceaan oversteek’. Ik hoor het mezelf denken, maar toch. Dit keer is het lang, koud en de afstand tot de bewoonde wereld is groter dan ooit tevoren. Zelfs onze schipper heeft deze route nooit eerder gezeild. Daarbij komt nog dat we finishen in Seattle, onze sponsor stad. Dat het een fantastische stopover belooft te worden staat vast, maar we willen natuurlijk wel graag laten zien wat we in onze mars hebben.

Na een prima verlopen Le Mans start hebben we onder een lichte bries de code 1 spinnaker gehesen en de koers richting het zuidoosten gezet. Het eerste waypoint is de zuidelijke tip van het Japanse vaste land. Na drie dagen in allerlei windsnelheden gevaren te hebben, zien we Japan aan stuurboord aan ons voorbij trekken. Hier hebben we de beroemde Kuro Shio stroming opgepikt richting het noordoosten. Idealiter zouden we deze stroming langer zijn gevolgd, maar een sterke noordelijke wind stak daar een stokje voor.

Rondom Qingdao stikt het van de visnetten en gecombineerd met de dagelijkse mist die zich daar in de winter ontwikkeld is het geen logische plek om met twaalf boten aan een oceaanrace te beginnen. Het ontwijken van de Chinese vissersvloot is eerder al uitdagend genoeg gebleken. Op sommige momenten telden we meer dan vijftig kleine bootjes op de AIS. Je zag ze soms verschrikt opkijken als we midden in de nacht met elf knopen voorbij kwamen knallen.

Geen wacht meer missen

We zijn nu zes dagen onderweg, maar voor mijn gevoel lijkt het al wel wat langer. De afgelopen dagen waren intens. We hebben ons complete arsenaal aan zeilen voorbij zien komen, elke spinnaker, elke Yankee, elk rif is gebruikt en onverwachts heeft zelfs de Windseeker zijn nut wederom bewezen. Het wachten is tot de oranje stormzeilen aan dek komen, maar hopelijk duurt dat nog even. De race begon zelfs met een dag op de motor om naar de startplaats te komen.

Het staat vast dat een apart slag mensen zich inschrijft voor de zwaardere delen van de Clipper Race. Zoals verwacht was het effect van wind tegen stroming bijzonder krachtig. Driekwart van de bemanning ging feilloos ten onder aan zeeziekte. Daar stond ik weer, met een half groen gezicht de nachtelijke uren aan het roer af te tellen. Ik heb met mezelf afgesproken dat ik geen enkele wacht meer wil missen, ondanks mijn zeeziekte. Onze bemanning is geweldig deze etappe. De meesten bikkelen door tot ze echt niet meer kunnen. Toch is deze staat van de zee met steile korte golven voor de meesten even te veel in de dagen na de start.

Boegspriet total loss

De wind is inmiddels wat afgenomen en we voeren momenteel onze Yankee 1, Staysail en volledig grootzeil. Onze zorgvuldig uitgestippelde route gaat op dit moment oostwaarts. We verwachten dat de wind later in de middag van het noordoosten naar het noordwesten draait, zodat we met de wind mee naar het noorden kunnen zeilen. Hopelijk kunnen we zodoende weer aansluiting met de Japanse stroming vinden en meer mijlen maken. Dat is ook nodig, want de al tweemaal gerepareerde boegspriet is weer gebroken. Ditmaal verklaren we hem total loss. We kunnen dus elk beetje extra snelheid goed gebruiken, want het hijsen van spinnakers zit er zeer waarschijnlijk voor de komende 5000 mijl niet in. Toch zullen we deze keer de moed niet laten varen, er zal genoeg aan de wind worden gevaren en we zullen laten zien dat we op die momenten aardig wat snelheid in de boot hebben zitten.

De weersverwachting ziet er niet eenvoudig uit. Twee lage drukgebieden gaan de strijd met elkaar aan en als we daar net achter het net vissen dan kost ons dat al snel een of twee dagen op de boten die daaraan ontspringen. We moeten dus alle zeilen die we tot onze beschikking hebben volledig benutten. Op naar Seattle.