Vertrekkers in ballingschap

Zijn we nog wel vertrekkers? Die vraag komt geregeld op nu we al ruim acht maanden gescheiden zijn van onze boot Catherine. Ze staat trouw op ons te wachten, veilig achter een hek, op de kant, in Chaguaramas op Trinidad in de Cariben. Karin en ik maken er in de tussentijd in Nederland het beste van.

Talloze wereldzeilers hebben door corona hun plannen moeten bijstellen. Onze reis is zelfs volledig tot stilstand gekomen. We onderdrukken ons verlangen naar het vertrekkersbestaan,  stoppen het in een doosje dat weer open floept als we weer terug kunnen naar Catherine. Wanneer dat zal zijn? Niemand die het weet. De regering van Trinidad meldt dat de grenzen open gaan ‘als 60% van de bevolking is gevaccineerd’. Maar de eerste vaccins moeten het land nog binnen komen.

Zeilers-walhalla

Een jaar geleden, de eerste week van maart 2020, kwamen we aan bij Tobago, zustereiland van Trinidad. We hadden de oceaan overgestoken, waren via Suriname op dit wonderschone Caribische eiland aangekomen. Verwachtingsvol keken we naar de kaart van de Cariben: we zouden zoveel eilanden en eilandjes gaan bezoeken, op zoveel mooie plekken gaan ankeren, mensen ontmoeten, culturen leren kennen, duiken, vulkanen beklimmen. Toen kwam corona. De grens van Trinidad en Tobago ging op slot. En dat is hij vandaag de dag nog steeds.

We besloten Catherine in zeilers-walhalla Chaguaramas op de kant te zetten, daar onderhoud en reparaties uit te voeren, zoals jaarlijks honderden zeilers doen. Want vrijwel alle orkanen gaan aan Trinidad voorbij: de perfecte klusplek tijdens het orkaanseizoen, dat van juli tot november duurt. Daarna wilden we enkele maanden naar Nederland gaan, familie, vrienden en onze kinderen opzoeken en wat zaakjes regelen. In de verwachting dat rond november-december 2020 de situatie wel weer zou zijn verbeterd. Dat was een beetje te optimistisch gedacht.

Hurricane holes

Trinidad is misschien wel het strengste land van de Cariben als het gaat om corona-maatregelen. Tot verdriet van veel wereldzeilers, bij wie Trinidad een populaire ‘hurricane hole’ is. Maatregelen in de Cariben veranderen geregeld, maar vrijwel elke andere eilandstaat heeft een mogelijkheid om als zeiler binnen te komen. Vaak is er een quarantaine-regeling, zoals op buureiland Grenada waar de meeste zeilers het afgelopen orkaanseizoen hun heil zochten. Zo ook op één van de ABC-eilanden, drie dagen zeilen westelijk. Andere landen kom je binnen met een negatieve PCR test.

Jachtensector kopje onder

Hoe vervelend onze situatie ook is, de tragiek is erger voor alle Trini’s die bij de jachtensector van Trinidad betrokken zijn. Schattingen lopen uiteen, maar minimaal 800 mensen, misschien wel 2000, zijn afhankelijk van de wereldzeilers. Tuigers, zeilmakers, onderhoudsmonteurs en andere vaklieden, voor hen is vrijwel geen werk meer nu geen zeiljacht het land meer in mag. De twee grootste werven, Peake en Power Boat, met plaats voor 600 boten, dreigen kopje onder te gaan als ook tijdens het volgend orkaanseizoen geen zeiljachten koers zetten naar Chaguaramas. De ironie is dat wij, cruisers in ballingschap, op dit moment de jachtensector in Chaguaramas overeind houden met euro’s en dollars die we maandelijks overmaken omdat onze boten daar noodgedwongen op de kant staan.

De vertegenwoordigende organisatie van de jachtensector is www.ysatt.com, de Yacht Services Organisation of Trinidad and Tobago. YSATT voert een intensieve lobby bij de regering van het land, krijgt de minister te spreken, maar het schiet allemaal niet op. Ook de mediacampagne voor YSATT, met interviews op radio en tv en artikelen in de krant, heeft niets veranderd. Persvoorlichter Jesse James, een ongelofelijk behulpzame kerel die voor elke zeiler klaarstaat, houdt ons via een YSATT-whatsapp groep op de hoogte. Telkens is de boodschap: we hebben gesproken met een hoge pief, het gesprek heeft niets opgeleverd, maar laten ons niet ontmoedigen.

Ballingschap

Karin en ik zitten in ons huis in het centrum van Rotterdam. We klagen niet, we hebben werk, zijn gezond en omringd door vrienden en familie. Maar het knaagt. Heimwee naar het vertrekkersbestaan waar we ons jarenlang op hadden verheugd. Elke dag krijgen we wel een bericht van een bevriende vertrekker in de Cariben, of van Jesse, of van Oliver, de superaardige havenmeester die een oogje op Catherine houdt. Of we overleggen in een besloten netwerkje van zeilers die, zoals wij, niet naar hun boot terug kunnen. Sommige zeilers zijn wanhopig. Zoals de schipper die haar huis verkocht heeft, een weekje voor een begrafenis naar Zweden vloog, en daarna  niet meer terug kon naar haar boot. Zij is feitelijk dakloos. Zo zijn er talloze kleine grote drama’s. Malafide lokale nep-schippers bieden zich aan om jachten naar Grenada te brengen. Jesse waarschuwt: ze nemen je geld en je ziet ze nooit meer terug. Anderen overwegen hun zeiljacht met vrachtschip Seven Seas naar Martinique te laten verschepen. Kosten: om en nabij de 10.000 euro.  Uiteindelijk wachten de meeste cruisers in ballingschap rustig af, hopend op betere tijden. Zoals wij.

Tekst: Eric Westerveld / Foto’s: Eric Westerveld & Karin Duinker

Lees meer op de website van Karin & Eric: inhetkielzog.nl