Twee twintigers met tussenpensioen: wat missen we nou het meest?

Niels en Rosan zijn in 2023 vertrokken voor een reis van vijf jaar met hun Sigma 38OOD zeilboot. De twintigers zijn, zoals ze dat zelf zeggen, met tussenpensioen. Voor Zeilen doen ze verslag van hun droomreis. Daarnaast houden ze een vlog bij op hun YouTube-kanaal. 

Een uurtje geleden zagen we de zon nog maar de avond is ingevallen met een snelheid die in de tropen normaal is. Het is nu donker. We oriënteren ons op de waterkaart en op de groene en rode lampjes op de boeien langs de vaargeul. Links van ons zitten riffen, rechts van ons zitten riffen. “Nog twintig meter, nog tien, overstag!” We hebben tegenwind. Dat maakt het zeilen tussen de riffen nog een stukje ingewikkelder. Maar we hebben geen keus. De motor kunnen we niet gebruiken en onze beoogde ankerplaats is nog een stukje verderop. “twintig meter, tien meter, overstag!” Gelukkig zijn we hier al eerder geweest en hebben we toen bovendien geconcludeerd dat de kaart zeer accuraat is. De wind wisselt van kant in het grootzeil, ik zet de genua over. 4 overstagmanoeuvres later kunnen we ons ankerplekje aanzeilen. Genua inrollen, grootzeil los. Nog een beetje snelheid. Tegen de wind in. Anker naar beneden. We liggen! Pfoe, dat was wel even spannend, maar we hebben alle riffen gemist!

Oude kaas

Wat we het meeste missen onderweg? Het is m’n schoonvader die het vraagt terwijl we, uiteraard vanaf onze prachtige tropische ankerplek, met Rosan haar ouders aan het videobellen zijn. Rosan bijt de spits af. ze hoeft er niet lang over na te denken. “Jullie!” En verder? Het antwoord laat deze keer iets langer op zich wachten. Maar Rosan houdt van kaas, het liefst oude, en ook daarbinnen is er een favoriet: “Oude kaas van de Lidl!” Er is hier wel kaas te krijgen op de meeste plaatsen, maar het komt niet in de buurt van de heerlijke kaas die we in Nederland gewend zijn. Qua materiële zaken kan ze verder eigenlijk niets bedenken. We eten wat er op de markt te krijgen is en roeien met de riemen die we hebben. Het gaat ons goed af. Dingen duren soms wel wat lang. De boodschappen kunnen zo een halve dag in beslag nemen. Willen we diezelfde dag de was doen, dan hebben we een dagvullend programma. Maar ach, we hebben de tijd.

Momenten

Dan krijg ik dezelfde vraag. Ook ik weet zo snel niet iets van de etens-, drank- of non-food afdeling te bedenken wat ik echt mis. Gek genoeg mis ik eigenlijk ook niet specifiek mensen. We videobellen regelmatig met de mensen die echt dicht bij ons staan. En via onze blogs, vlogs en WhatsApp hebben we met de rest van onze vrienden en familie ook nog best regelmatig contact. Is er dan niets wat ik mis? Ja toch wel. Hoewel ons leven op pauze lijkt te staan, gaat het leven van de rest van de mensen door, waardoor we toch wat momenten missen. Allebei m’n schoonzusjes gaan verhuizen en het ik vind het jammer om daar niet bij te kunnen helpen. M’n vader is weer bezig om de Sailhorse waarin ik jarenlang samen met hem heb gezeild zeilklaar te maken, en ik ben er voor het eerst niet om dat met hem samen te doen…

Het Panamakanaal?

Maar we staan nog altijd voor de volle 100% achter de keuze die we gemaakt hebben. Zo af en toe begint het al als normaal te voelen, deze manier van leven. Voor anker liggen, omgeven door met tropisch regenwoud bedekte bergen. Met de bijboot een rijkelijk van palmbomen voorzien strand op varen om op de lokale markt wat groente en fruit te halen. Je t-shirt dat de vorige dag voor de tweede keer nat was van het zweet toch nog maar een derde dag aantrekken, omdat het eigenlijk nog best oké ruikt en we anders niet genoeg shirts hebben om de week door te komen… Je wordt flexibel van deze levensstijl. Urenlang wachten om uit te klaren op Tobago? Geen probleem, dan vertrekken we wat later. Lekkage in de bijboot? Och, dan lossen we dat op. Het wordt een beetje krap om dit jaar nog door het Panamakanaal te gaan? Nou, dan gaan we volgend jaar.

Onze motor

Toch hebben we nu een tegenslag die onze flexibiliteit op de proef stelt: een lijn in de schroef. Een vislijn om precies te zijn. En die heeft zich door de schroefaslager heen gewerkt en het rubber daarvan grondig aan gort getrokken. Het is de reden dat we een aantal avonden terug een gebruiksklare motor misten en zeilend terug moesten varen richting de werf op Martinique. Daar moeten we straks het water uit om het lager te vervangen. Over twee weken hebben ze tijd voor ons. Een tegenvaller, maar we weten het al snel te relativeren. Zo ingewikkeld is het niet. En is het nou echt vervelend om nog wat langer op Martinique rond te hangen totdat we het water uit kunnen? Nou, nee. Het is in deze baai prima vertoeven in blauw water, omgeven door palmbomen en mangroves. En, zo blijkt in de dagen na onze aankomst: de baai is rijkelijk voorzien van Nederlandse boten. We leggen wat contact hier en daar en al snel is een borrel op de kant geregeld. Dat belooft een gezellige tijd te worden! Maar we staan tegelijkertijd te popelen om door te gaan, dus zodra de schroefasproblematiek opgelost is, gaan we er direct vandoor!

Tekst en beeld: Niels en Rosan