Twee twintigers met tussenpensioen: hoe zes woorden ons leven veranderden

Niels en Rosan vertrekken in de zomer van 2023, na de Sneekweek om precies te zijn, voor een reis van vijf jaar met hun Sigma 38OOD. De twintigers gaan, zoals ze dat zelf zeggen, met tussenpensioen. Tijdens de Toerzeilers Vertrekkersdag hebben ze zich al kort voorgesteld. Voor Zeilen doen ze verslag van hun droomreis. Daarnaast houden ze een vlog bij op hun YouTube-kanaal.

De wereld rondzeilen, dat lijkt me wel wat. Ooit, als ik heel veel geld heb en misschien vroeg met pensioen kan gaan. Simpelweg met de passaatwinden meevaren en in een aantal jaar tijd elke graad waarin we deze aardbol verdeeld hebben aantikken. Het is een mooie droom, maar een droom die ik tot nu toe eigenlijk nooit echt uitgesproken heb. Het is ook gewoon niet iets wat echt snel ter sprake komt als je nog op de middelbare school zit, als je nog studeert, als je nog maar net een jaartje een ‘echte’ baan hebt. En toch heeft die droom gedurende alle stadia van mijn leven een steeds belangrijkere plek ingenomen binnen mijn toekomstplannen. Dat wil ik nog eens gaan doen, ooit…

Een grapje, of toch niet?

Het is december 2020. Ik ben inmiddels 25 jaar oud, heb 5 jaar geleden Rosan leren kennen en woon nu al weer 4 jaar met haar samen. Ze had nog nooit gezeild toen we elkaar ontmoetten, maar al vrij snel heb ik haar ervan kunnen overtuigen dat nat koud en ziek worden terwijl je constant heen en weer geslingerd wordt echt een fantastische bezigheid is. Dat maakt dat we het in de afgelopen jaren ook samen wel eens over die droom van mij hebben gehad, en dat ook bij haar die droom is gaan leven. Best gezellig, om zo samen te kunnen fantaseren over die droom.

Tot voor kort bleef dat ook puur bij fantaseren, maar daar is de afgelopen tijd verandering in gekomen. Het begon een half jaar terug met af en toe een grapje hier en daar, tijdens het avondeten of op feestjes en verjaardagen. Steeds vaker is het echter meer dan een grapje. Voor ons althans, want elke keer als we ‘voor de grap’ tegen iemand zeggen dat we binnenkort de wereld rond gaan zeilen, beseffen we een beetje meer dat we dat plan toch ook wel heel graag tot uitvoering willen brengen.

“Zullen we het anders gewoon doen?”

En zo komt het dat we op deze regenachtige decembermiddag op de bank zitten, fantaserend over het rondzeilen van de wereld, totdat het ineens klinkt: ‘Zullen we het anders gewoon doen?’ We beginnen een beetje te lachen bij het idee. Dat kan toch niet? Het is even stil. ‘Nee maar ff serieus, wat als we het gewoon gaan doen?’ Het lacherige ebt wat weg, de stemming wordt wat serieuzer. ‘Wil je dat?’ ‘Ja tuurlijk! Maar kan het?’ ‘Ik heb geen idee, op onze leeftijd? Ik zou het werkelijk niet weten, maar dan moeten we echt even wat dingen goed op een rijtje zetten.’ We lachen weer. ‘Oké, nou laten we dat maar gaan doen dan.’

Ik pak m’n laptop erbij en open Excel. ‘Eens even kijken. Waar staan we nu? Wat kunnen we de komende tijd verwachten? Wie zou ons kunnen helpen? Wanneer moeten we dan beginnen? Wanneer kunnen we dan echt?’. We zijn vervolgens zeker twee uur bezig met optellen, vermenigvuldigen, verder fantaseren en plannen. Het is even wat puzzelen, maar niet eerder hebben twee uur puzzelen een dusdanige impact op ons leven gehad als deze twee uur. Na die twee uur concluderen we namelijk, voorzichtig maar vastberaden: ‘ja, het zou moeten kunnen…’