Eind juli 2020 zijn dertigers Greetje Tops en Niels Eikelboom uit Nederland vertrokken met Black Moon, hun Taling 33, voor een wereldreis. Iedere drie weken ontvangt de redactie van Zeilen hun flessenpost, met daarin alle avonturen en uitdagingen.
“Vanaf hier zijn het eigenlijk maar stukjes van vier tot zeven dagen,” zegt Niels bijna achteloos. “Stukjes,” herhaal ik. Dat waren precies de oversteken in ons eerste jaar. Vier dagen naar Spanje, zeven dagen naar Kaapverdië. Toen spraken we niet over stukjes. Dat waren flinke mijlpalen. Blijkbaar zijn we dusdanig gegroeid en comfortabel op zee geworden dat we het vanaf nu over stukjes hebben. De bestemmingen daarentegen, die beschouwen we zeker wel als mijlpalen. Wat dacht je van Cook, Tonga, Fiji, Nieuw Caledonië, Australië? Deze en nog een aantal onbekendere eilanden zijn allemaal stipjes die één voor één op de horizon zullen verschijnen. Australië is dan de eindbestemming voor dit jaar en tevens de start van ons vervolgplan…
Terug op Tahiti
Zes weken lang hebben we geen gereedschap gebruikt – op een machete voor kokosnoten, een bijl voor brandhout en een hengel om vis te vangen na. Sinds lange tijd voelde het als vakantie. Dat wil niet zeggen dat er geen bootklussen te doen waren, er is altijd een lijst. Vooral nu we ons voorbereiden op ruim 2.000 zeemijlen dit jaar. Tahiti is een van de weinige eilanden op Frans-Polynesië met faciliteiten en winkels om deze lijst af te kunnen werken.
Wonend vanachter anker is het verblijf hier vrij dramatisch. De beste ankerplek (lees: de minst risicovolle) is bij “Airport Anchorage”. Niet omdat de vliegtuigen zo laag vliegen – wat ze wel doen, want we liggen pal voor de landingsbaan – maar het gezwier en getrek aan het anker, vooral vanwege de onstuimige wind die over het ankerveld blaast en de stroming die ons naar de ondieptes stuurt. Het is 24/7 oppassen geblazen. Dan nog de lange en vaak wilde ritten met de bijboot om in de stad te komen maken het erg vermoeiend en tijdrovend. Zeker gezien het lokale werkethos minimaal en de uitgaven maximaal te noemen zijn.
Klussenlijst
Tahiti is natuurlijk meer dan alleen de hoofdstad Papeete, het is dus oneerlijk om het zo negatief af te schilderen met enkel onze ervaring. We komen hier namelijk niet voor de monumentale watervallen, de traditionele dansfestivals en de wereldberoemde surfwedstrijden. Sinds lange tijd – én voor lange tijd voor het laatst – zijn we in een soort van beschaafde wereld waar bijna alles te verkrijgen en te regelen is. Als je geluk hebt. En veel geld. En wat geduld. En niet te hebberig wordt. Hier kunnen we Black Moon shipshape maken.
Een kleine greep uit de lijst: alle zeilen en verstagingen controleren (terwijl je zowat levend verbrandt), een routeplanning (wat een behoorlijke uitdaging is om ook de twee ARC vloten te omzeilen), visums en inklaarprocedures voorbereiden (we zijn heel erg verwend geraakt hier het afgelopen jaar), satelliettelefoon activeren (met de komst van Starlink lijkt onze Iridium Go uit het stenen tijdperk te komen), vloeken op het AIS-apparaat dat ineens niet meer werkt (andere boten kunnen onze boot niet meer op hun plotter zien. Helpdesk: of we het eventjes terug naar de fabriek kunnen sturen…), het onderwaterschip schrobben (er zit bijna geen antifouling meer op), provianderen voor minimaal twaalf weken (denk aan de logistiek!). Voorpret!
Microsamenleving
De “dinghy dock” is de parkeerplaats voor bijboten. Als je dan zo de Marina in komt tuffen, tevreden dat je bijboot je veilig naar de wal heeft gebracht, op zoek naar een geschikt en veilig plekje, het dan zorgvuldig aanlegt, op slot doet, vervolgens op de kade klautert en nog eens omkijkt of je niets vergeten bent en of je je bootje wel zonder toezicht achter kan laten, dan kijk je nog eens goed naar de buurbijboten. Bij welk moederschip zouden ze horen? Wat zouden het voor eigenaren zijn? Wat voor nationaliteit? Reizigers of blijvers? De “dinghy dock” is een soort microsamenleving. Je kunt er veel vanaf lezen.
Aluminium bijboten behoren vaak bij blijvers die hier werken – ze zijn duur, onverwoestbaar en vooral minder geschikt om mee op sleeptouw te nemen. Er zijn hele luxe boten met zelfs een stuurconsole – deze behoren dan tot evenzo luxe jachten met uiteraard een volwaardige stuurhut ergens torenhoog, vaak zijn het deelnemers van de ARC of een andere rally. Dan zijn er bijbootjes zoals die van ons – de middenklasse wereldreizigers die een precies passend maatje hebben en er zuinig op zijn.
Tot slot zijn er nog de clochards – de zwerfbootjes waarvan je denkt dat ze achtergelaten zijn. De tubes zijn lek, waardoor de drijvers half leeg zijn. Er staat water tot aan de enkels (zee- of regenwater is om het even). De motor start niet meer of ontbreekt inmiddels. Een drijvende halve peddel maakt het plaatje compleet. “Franse vlag, stalen knikspant. Wedden?” We hebben het vaak in de praktijk gezien, zowel op Martinique als hier. De Franse clochard hangt over de voorste leeglopende drijver, zwoegend met een enkele peddel richting z’n stalen knikspant. Niels en ik kijken elkaar dan altijd even aan en denken hetzelfde: zover mogen we het nóóit laten komen!
Crew gezocht
Een paar maanden eerder op Tahiti bezochten we de Marina voor een mogelijke klus. Via via kwamen we met een Hongaar in contact die onlangs een boot kocht en vanuit hier dus vertrekt met Fiji als stip op de horizon. Hij heeft wel zeilervaring maar nog nooit meerdaagse tochten gedaan. Dus zoekt hij ervaren crew. “Het zou wat voor ons kunnen zijn,” denken we hardop. “Ja, het zou een mooie eerste klus kunnen zijn,” dromen we verder. We bekijken de boot (keurige Moody 42), ontmoeten de schipper (beetje vreemd), bespreken het honorarium (niet verkeerd) en nemen het reisplan door (3-6 weken, ai). Vertwijfeld lopen we de steiger af.
“Het feit dat we enthousiast raken om zoiets te doen, is een goed teken,” begint Niels en vervolgt: “maar de eerste klus moet ook een positieve ervaring zijn.” Ik knik. Wij twijfelen om drie redenen. Ten eerste: we moeten Black Moon achterlaten en dat betekent een hoop voorbereidingswerk, extra kosten en een relatief hoog risico. Ten tweede: opstappen is ook niet geheel risicoloos. Hoe betrouwbaar is deze schipper? Blijft hij kalm tijdens de oversteek en houdt hij woord bij aankomst of moeten we uiteindelijk de vliegtickets terug zelf betalen? Ten derde: we moeten ons eigen reisplan omgooien en we geven letterlijk tijdelijk het roer uit handen.
Masterplan
We besluiten de klus af te slaan. Wel maken we een plan voor de langere termijn. We zijn namelijk wel enthousiast geworden om dit werkveld te verkennen, maar willen het dan wel professioneel aanpakken. Eerste stap in dit Masterplan: diploma’s halen! In Australië willen we een wereldwijd erkende RYA Yachtmaster Offshore volgen. Met dit certificaat kunnen we uiteenlopend werk doen; van crew op een superjacht tot deliveries van privézeiljachten. Schijnbaar zijn koppels zoals wij geliefd in dit wereldje. We hebben namelijk al de nodige ervaring, vormen een goed team, hebben hetzelfde reisplan, delen samen een cabin, etc.
Stip op de horizon
Hopelijk hebben we tegen het einde van het jaar onze certificaten al op zak en kunnen we in principe aan onze nieuwe carrière beginnen. Helaas komen we niet meer in aanmerking voor een werkvergunning in Australië (lees: te oud), anders konden we daar meteen van wal steken. Dat betekent dus verder zeilen, de Indische Oceaan over en dan waarschijnlijk via het Suezkanaal terug naar Europa waar stap twee volgt. Tussenin liggen er nog heel veel stipjes op de horizon.
Eind juli 2020 zijn dertigers Greetje Tops en Niels Eikelboom uit Nederland vertrokken met Black Moon, hun Taling 33, voor een wereldreis. Iedere drie weken ontvangt de redactie van Zeilen hun flessenpost, met daarin alle avonturen en uitdagingen.
Klik hier voor alle andere avonturen van Black Moon, en klik hieronder voor hun sociale media-kanalen:
Wil je meer vertrekkersverhalen lezen? Ontdek de avonturen van Column Anna, Sailors for Sustainability en Yndeleau.
Foto’s en tekst zijn van Greetje Tops en Niels Eikelboom van Sailing Black Moon.
Tags: Black Moon Last modified: 24 mei 2023
Lijkt alsof wij ons eigen verhaal lezen. Wilden wel eerst overal wonen (wonen dus nu in Den Helder) en/of werken tijdens de reis. Manlief is nu kapitein bij de kustwacht! Heeft wel de nodige studie en cursusuren en geld gekost. Het leven kan zeer apart verlopen dus. Geniet in eerste instantie van je zeilreis want daar was het wel mee begonnen, toch?