Rooie Rakker naar de Oostzee

Suzan Huppes woont samen met hondje Toon aan boord van de Rooie Rakker, een knalrode one-off van elf meter. Deze zomer zijn ze op avontuur naar de Oostzee. Als 28-jarige schipper valt ze daar een beetje buiten de boot! Een greep uit haar scheepsjournaal.

Dertig graden

Sinds juni wijst het kompas zo’n dertig graden aan, want we zijn op weg over de Oostzee! Vanaf Vlieland tot de Kalmarsund samen met mijn nicht Janneke en hondje Toon. Vanaf begin juli stappen er af en toe vrienden en familie op. Natuurlijk loopt de reis anders door Corona. Het plan was om via Polen en de Baltische Staten naar Sint Petersburg te varen en dan via Finland en Zweden weer terug. Maar eind juni was Litouwen nog potdicht en de besmettingen in Rusland stijgende. We draaiden de route om en begonnen in Zweden. We zeilen naar waar ze ons wél willen hebben en dat brengt ons best ver. Ik schrijf in het scheepsjournaal:

Om half acht ’s avonds staat de zon nog hoog aan de hemel. We genieten van de nachten die bijna geen nacht zijn – dat zal hier in de winter wel anders zijn. Gisteren liep ik voor het slapengaan met de hond de heuvel op. In het westen gaf de zee licht. Zilvergeel liep ze de zon achterna. Vanavond liggen we voor het eerst achter het hekanker. Het is leuk om te merken dat wat voor ons voelt als een grenzeloos avontuur voor vele pensionado’s routinewerk is. We bezien elkaar met enige jaloezie: ik benijd de routine waarmee zij door deze wateren navigeren en zij mij omdat ik niet gewacht heb tot mijn 65ste om het ruime sop te kiezen. Overigens oefenen Janneke en ik ook alvast voor oude dame. Beetje zeilen, beetje fietsen, beetje vogel spotten.

Half elf. Het is nog steeds licht genoeg om te kunnen schrijven. Muggen eten mijn voeten op. Morgen hopen we het anker uit te gooien bij het mysterieuze Bla Jungfrun. Het eiland steekt als een in mist gehulde schildpad uit het water. We zien het vanaf hier liggen en het lijkt ons zachtjes naar zich toe te trekken. De spanning stijgt als onze buren vertellen dat ze daar morgen op zoek gaan naar de schat van hun voorouders. Vierhonderd jaar geleden begroeven die daar haring en wijn. Helaas hebben ze nagelaten een goede schatkaart aan hun kinderen door te geven.

Gram hasj

Natuurlijk trekken we veel bekijks op het water. Van die jonkies op een dikke rooie boot met een nogal enthousiaste jonge hond. De verbazing groeit (zeker als er ook mannen aan boord zijn) wanneer duidelijk wordt dat ik de kapitein ben. De meeste mensen vinden het alleen maar leuk, maar het valt op dat we soms ook met enige achterdocht bekeken worden. Alsof ze bang zijn dat we plots een ghettoblaster en een gram hasj tevoorschijn halen. Ze moesten eens weten! Mijn matrozen maken de prachtigste gerechten en we luisteren naar het radioprogramma Vroege Vogels.

Welja, ik moet het ook niet groter maken dan het is. Zo vaak komen we hele lieve mensen tegen. Een oude dame op Öland die me glunderend vertel dat ze haar kleinzoon aan het rondleiden is over het eiland van haar jeugd. Petter die we ontmoeten in Laboe en ons een maand later opneemt in zijn varende vriendengroep bij Norrkoping. Andere jongeren die we tegemoet varen onder de regenboogvlag en ons bedreigen met lachsalvo’s en liedjes. Verlegen meisjes die ijsjes verkopen. En natuurlijk al die handjes die altijd maar weer omhoog gaan.

Vissenvoer

Het is nu 24 juli en we zijn gisteren aangekomen op Aland, een eilandengroep in Finland. De oversteek was winderig -krijgen de vissen in de Botnische Golf ook eens lekker te eten en ondanks de zeeziekte was het heerlijk om weer even op open zee te zijn. Rooie rotsen vormen hier samen een archipel waar we verwelkomd werden in een klein maar ontzettend gezellig haventje. We zijn ver van huis, want onze vlag werd in eerste instantie niet herkend. Na tien uur slapen bleek de sauna beschikbaar en hebben we ons twee uur lang totaal ontspannen. Finland doet goed haar best op de eerste indruk.

Tekst en foto’s: Suzan Huppes