Paniek op de ankerplaats

Annabelle en haar vader Herman zijn vertrokken om een rondje Carieb te zeilen met Garfield, een Compromis 36. Herman doet voor Zeilen iedere maand verslag van de reis.

“Stop! Stop!”

Het is bijna 1 uur in de nacht als ik gewekt word door luid geroep. Plotseling gaat ook het licht op ons achterdek aan door de bewegingsmelder op de radarbeugel en zie ik een mast door het luik van de achterkajuit. Omdat ik in diepe slaap ben, duurt het even voordat ik me realiseer waar ik ben en wat er aan de hand is. We liggen voor anker in de Rodney Bay op St. Lucia en blijkbaar zijn wij door een krabbend anker te dicht bij een andere boot gekomen. Dat is wel raar, want het waait helemaal niet… Dan hoor ik plotseling een ratelend geluid door de hele boot gaan. Jeetje, wat is er aan de hand? Ik sta snel op en zie zowel een boot vlak voor als achter ons. Het stop-geroep gaat maar door. Met moeite kunnen we schade op het achterschip afwenden. Als ik naar het voordek ga, zie ik dat er een vreemd anker aan de bovenkant van onze spruit hangt. Dan pas zie ik dat aan het anker een 45-voets aluminium boot vastzit, die vol gas wegvaart en ons meesleept. Blijkbaar is zijn anker via onze ketting omhoog geschoven. Snel haalt Annabelle een scherp mes en kan ik onze spruit kappen en onze boot daarmee bevrijden.

Nog meer schade

Het schip met slepend anker vaart onverstoord vol gas door. Een naam of nationaliteit kan ik in de duisternis niet lezen. Snel stappen we in de bijboot om zijn identiteit te achterhalen. Als we naast hem varen, reageert hij niet op aanroepen en ook niet op het schijnsel van onze zaklantaarn vol in zijn gezicht. Dan gaat het drama verder. Vol gas en met slepend anker blijft hij achter twee ankers van andere schepen in de baai hangen. Deze boten worden zo op sleeptouw genomen en knallen hard tegen elkaar. De dwaas vaart echter door en vaart rondjes om beide schepen heen. Zijn anker zit immers verstrengeld om beide andere ankers en normaal doorvaren gaat dus niet. Keer op keer knallen de beide boten tegen elkaar. In de duisternis hoor ik hoe scepters als luciferstokjes afbreken, zie in het kajuitlicht hoe de boegspriet van een van de schepen dwars door de kajuitramen van de andere boot gaat.

Paniek, geschreeuw en machteloosheid. Maar geen reactie bij de dwaas; hij vaart met rokende uitlaat gewoon volgas door in rondjes om de andere twee boten. Via de VHF hoor ik hoe de coast guard wordt opgeroepen, die gelukkig na twintig minuten vol gas en met zwaailicht opdaagt. Het is inmiddels half twee in de nacht en de schade wordt steeds groter, omdat de dwaas van geen ophouden weet. Eindelijk weet de coast guard hem te overmeesteren en is de rampartij voorbij. De paniek gaat langzaam over in verbijstering over het hele gebeuren en de eerste schade kan worden opgenomen. Het is vier uur als we naar bed gaan en de slaap komt maar met moeite na zoveel adrenaline.

De volgende dag

Bij daglicht blijkt, dat van beide schepen alle scepters beschadigd zijn; uit het dek gerukt of krom. Hetzelfde geldt voor de preek- en hekstoel en ook de stootranden. Welke schade er onder water is ontstaan, laat zich op dit moment alleen maar raden. Na zeker twintig rondjes moeten de kettingen als spaghetti door elkaar lopen en is het maar af wachten welke schade er aan onderwaterschip, roer en aandrijving is ontstaan. Onze Garfield heeft gelukkig alleen maar wat krassen op het onderwaterschip en kan gewoon verder varen. De beide andere schepen zijn zwaar beschadigd en voor hen is het dus voorlopig einde verhaal.

Achteraf blijkt dat de dwaze schipper vermoedelijk op de vlucht is voor zijn schuldeisers in Duitsland en niet veel te verliezen heeft. In ieder geval is hij gearresteerd en is zijn schip in beslag genomen.