Met een hond de Biskaje over

Wie een hond van 35 kilo meeneemt in een boot van tien meter kan ongelukjes verwachten. Een Rival 34 is een klassieke dame met een minimale breedte en een klein kontje. Ze staat bekend om haar goede zeegedrag, niet haar overdaad aan leefruimte.

De Hond heet Nelson, is groot, eet voer dat alleen in Nederland te verkrijgen is en wil het liefst drie keer per dag naar de kant. Wanneer we in een haven of voor anker liggen is dit geen probleem. Het leven met een hond brengt, net zoals thuis, iets extra’s. Hij neemt ons dagelijks mee door steden, kleine dorpjes en steile berghellingen. Het is onze hond die ons meeneemt naar plekken waar we anders te lui voor waren geweest.

Kunstgras

Het valt alleen moeilijk te rijmen met iets langere tochten en oversteken, welke onvermijdelijk zijn tijdens een reis door Europa. Als potentiële oplossing hiervoor, hebben we een uitrolbaar kunstgrasveld gekocht. We zijn inmiddels maanden verder en hebben het matje meerdere malen uitgerold. Zonder succes. Blijkbaar is hij in staat om zesendertig uur zijn plas in te houden. We kwamen, vorige week, aan dit exacte getal tijdens de oversteek van de golf van Biskaje. Het was een prachtige tocht met veel springende dolfijnen, vallende sterren en te weinig slaap.

Het plasje

Na vierentwintig uur werd Nelson onrustig. We hebben zijn grasveldje uitgerold, halsband omgedaan en zijn naar het voordek gelopen. Keer op keer zonder succes. Midden in de nacht besloten we hem maar naar binnen te brengen. Misschien dat hij daar zijn blaas kon vergeten en zijn rust kon vinden. Dit is gelukt, maar niet nadat hij de hele kajuit heeft onder geplast. Op zijn kussen en over de vloer met daaronder onze voorraad eten en drinken. Allesreiniger en een beetje ventilatie doet wonderen.

Alleen onder de sterren

Diezelfde nacht ben ik alleen buiten en kijk naar de sterrenhemel. Het is altijd in de eenzaamheid van de nacht waarbij ik het dichtst bij mezelf sta. Af en toe denk ik aan mijn ouders. Hoe blij en gelukkig ik met ze ben en laat een traantje voor ze vallen. Plots duikt er een dolfijn naast me op blaast een enorme teug lucht uit. Ik schrik er enorm van. Het is adembenemend om midden op zee dolfijnen tegen te komen. De zee zelf is veelal saai en monotoon. Maar de dieren brengen haar tot leven.

O nee, het ICP

290 mijl later zien we Spaans gebergte voor ons opdoemen. Het is gehuld in een laag mist. Nog eens tien mijl later varen we de haven van Ria de Viveiro binnen. Onvoorstelbaar hoe lekker het vooruitzicht van overvloedig, stromend warm water is. In de haven willen ze de volledige documentatie van het schip zien. We hebben een zeebrief, maar ik kies ervoor de havenmeester ons ICP te geven. Benieuwd of deze geaccepteerd wordt. Met een iets vragende blik bekijkt hij het papiertje, maar schrijft de gegevens over. Een dag later komen twee mannen van de douane op bezoek. Ook zij willen de documentatie van ons schip inzien. Deze keer besluit ik maar om de zeebrief te overhandigen.

Dertigers Tanya en Jorrit varen met hun hond Nelson door Europa, op een bescheiden budget. Het plan is om binnen een jaar arm gezeild te zijn, maar een rijkdom aan herinneringen mee terug te nemen.

Tekst en foto’s: Jorrit van Aken