Al kibbelend over het budget staan we voor de zoveelste keer op de bus naar Panama City te wachten. Nu we besloten hebben wat onze volgende bestemming gaat worden, hebben we weer een klussen- en wensenlijst waar nooit een einde aan lijkt te komen. Dit gaat namelijk onze grootste oversteek ooit worden, 4.000 nautische mijlen, oftewel zo´n 32-40 dagen op de Stille Oceaan.
Waar we heen gaan, is heel weinig. En wat ze wel hebben, is heel duur. Dus we moeten niet alleen goed provianderen voor de oversteek, maar ook voor ons verblijf daar. En nog eens kritisch naar reservespullen kijken, want je zult net zien dat de toiletpomp kapotgaat of dat onze good-old-tablet het volledig begeeft na 10.000 mijlen 24/7 navigeren in de buitenlucht. De geldkraan staat dus nog even flink open… Gelukkig komt er inmiddels ook drinkwater uit!
Waterkraan
“On which side of Panama or you now?” mailt Marine Warehouse. Het pakketje met de reparatieonderdelen voor de watermaker is bijna binnen. We kunnen het gelukkig ook aan de Pacific zijde ophalen. Dit keer verliep de operatie alsnog met een drupje bloed en het nodige zweet, maar gelukkig geen tranen. Of nou ja, van blijdschap dan misschien. Want er is inmiddels water op de maan! Aangezien we tussen de stad en het Panamakanaal liggen, is het zeewater erg troebel. Dus voor de grote test gaan we nog even naar de pareleilandjes Las Perlas om de watermaker te testen. De Katadyn 40E produceert zo´n vijf liter per uur en met genoeg zonuren op de panelen kunnen we rond het middaguur water maken. Zo´n tien tot vijftien liter per dag is voldoende voor ons dagelijks verbruik.
In de ban van onze watermaker hebben we eigenlijk weinig oog voor de pareleilandjes. Wat we ervan zien valt ook een beetje tegen. Zo parelwit zijn ze niet. Misschien zijn we door ons bezoek aan de San Blas-eilanden te veel verwend. De stroming van twee knopen en getijdenverschil van vijf meter maakt het water ook hier troebel en het ankeren zeer risicovol, dus liggen we een weekje aan een boei en gaan dan terug richting Panama City. Dan hebben we meteen de zeilen en het tuig getest. Voor de zoveelste keer nemen we de bus naar Albrook Mall, een enorm winkelcentrum met meer dan 500 winkels. We kopen een nieuwe tablet en gaan naar de tandarts. Gewoon een controle en een opfrisbeurtje, dachten we…
Mondwater
“Zullen we dan maximaal 100 dollar afspreken?” We staan voor een willekeurige tandartsenpraktijk, waar wederom niemand Engels spreekt. En wij nog altijd onvoldoende Spaans. Via google translate spreken we 35 dollar per persoon af en nemen we allebei in een apart behandelkamertje plaats. Ik open mijn mond en binnen vijf seconden hoor ik al een verontrustende “mhh” boven mij. Na het vooraf besproken poetswerk toont ze op haar tablet dat ik vijf gaatjes heb die ´opnieuw´ gevuld moeten worden á 350 dollar. Ik maak duidelijk dat ik daarover na zal denken, maar nu niet meteen wil. Of ik dan wel een whitening wil á 250 dollar? Net als mijn man… Zelfverzekerd dat ze zich vergist loop ik met de onverwachte offerte in mijn hand langs het kamertje waar Niels vast alweer uit is. Dan zie ik blauw licht en een omhoogstekende duim. Mijn mond valt open. Ik vraag de tandarts of hij volmondig ja tegen deze behandeling heeft gezegd.
Ik kijk Niels aan. “Weet je hoeveel dit kost?” Zijn mond lijkt een hedendaags kunstwerk; lippen vormen een vierkant raamwerkje en omlijsten twee rijen parelwitte tanden, met blauwe toetsen tussen tand en vlees. “Huhu vij-e-twi-ig…”. Dan volgt de paniek en wil hij zelfstandig de behandeling acuut afbreken, kijkt in de spiegel, ziet het kunstwerk, en beseft dat dat niet zal gaan. Ik leg uit dat dit een miscommunicatie moet zijn. Dat ze dit vooraf hadden moeten vragen, en niet tijdens de behandeling met een mond vol attributen, waardoor een gesprek onmogelijk is… Dan presenteer ik Niels mijn offerte, waarop hij treffend zegt: “Maar je hebt nog nooit gaatjes gehad, dus hoezo moeten die kiezen ´opnieuw´ gevuld worden?”. Met een rekening van 95 dollar laten we de tandarts met een mond vol tanden achter. We lachen onze tanden bloot dat we elkaar gered hebben!
Water bij de wijn
De week erop volgt de grote proviandering. De eilandengroep van zo´n 118 eilanden waar we misschien wel een jaar gaan verblijven is rijk aan natuur, maar arm in wat betreft luxeproducten. Wijn, bier, maar ook melk gaan voor minimaal het dubbele over de toonbank. Om ruimte te besparen stappen we over op melkpoeder. Dan kunnen we van één kilo poeder, aangelengd met maanwater, drie liter melk maken. Maanmelk klinkt wat minder smakelijk – en dat is het ook – maar dan houden we meer ruimte over voor bier en wijn. De keuze uit de collectie kartonnen pakken wijn is niet zo groot, dus we testen er twee. De zogeheten A/B test. “Deze is de volgende dag echt niet meer te drinken,” zeg ik en draai ons visje op de BBQ nog eens om. Niels reikt me een nieuw wijnglas aan. Iets beter. De volgende dag worden we allebei met hoofdpijn wakker. Niels grijnst: “Nou, ik denk dat we allebei gezakt zijn voor de AA test haha”.
De laatste dagen voor vertrek staan in het teken van deadlines. Terwijl ons nieuwste artikel over Suriname in Zeilen verschijnt, stuur ik twee nieuwe artikelen naar de redactie. Het is een erg leuke manier om de scheepskas te spekken. Verder daalt de spaarrekening vooral. Na bijna twee jaar reizen moeten we wel eens vooruit gaan denken hoe we onderweg wat bij kunnen verdienen. Vooralsnog gaat het meeste budget naar bootonderhoud, gevolgd door verblijf- en reiskosten zoals marina´s, vergunningen en brandstof, dan boodschappen, zorgverzekeringen, uitstapjes en pas helemaal aan het eind kleding of iets luxe voor ons zelf. Ons gemiddelde maandbudget is tot nu toe 1.500 euro geweest en dat willen we vanaf ons nieuwe verblijf reduceren.
Maancyclus
Het budget heeft dus ook invloed op de keuze voor ons volgende verblijf. Zodoende besluiten we om zowel Costa Rica als de Galapagos over te slaan en direct over te steken naar Frans-Polynesië. Deze eilandengroep is Frans en met onze EU-paspoorten mogen wij daar twee jaar verblijven, zonder de boot in te hoeven voeren. Uiteraard hebben we wel vooraf officieel toestemming gevraagd en gekregen om in Nuku Hiva te landen. We dienen als aankomstdatum 19 maart in en krijgen gelukkig een maand speling; dat wil zeggen twee weken eerder of twee weken later aankomen is ook toegestaan. Anders moet de aanvraag opnieuw. Ruim een maand zeilen is moeilijk plannen, want we zullen van alles wat krijgen. Veel wind, geen wind, wind tegen, wind mee. De eerste week – om de Galapagos heen – is de lastigste en daar kunnen we dan ook het weervenster voor uitkiezen. Zaterdag 12 februari vertrekken we en dan zijn we een hele maancyclus onderweg. Een voordeel van zo´n lange reis: het wordt een goedkope maand.
Eind juli 2020 zijn dertigers Greetje Tops en Niels Eikelboom uit Nederland vertrokken met Black Moon, hun Taling 33, voor een wereldreis. Iedere drie weken ontvangt de redactie van Zeilen hun flessenpost, met daarin alle avonturen en uitdagingen.
Klik hier voor alle andere avonturen van Black Moon, en klik hieronder voor hun sociale media:
Wil je meer vertrekkersverhalen lezen? Ontdek de avonturen van Column Anna, Sailors for Sustainability en Yndeleau.
Foto’s en tekst zijn van Greetje Tops en Niels Eikelboom van Sailing Black Moon
