Niels en Rosan zijn in 2023 vertrokken voor een reis van vijf jaar met hun Sigma 38OOD. De twintigers zijn, zoals ze dat zelf zeggen, met tussenpensioen. Voor Zeilen doen ze verslag van hun droomreis. Daarnaast houden ze een vlog bij op hun YouTube-kanaal.
BAAAMMMM!! Met en gigantische knal die mijlenver te horen moet zijn geweest varen we op de rotsen. Oh nee! Denk ik bij mezelf. Ik had die jongens nog zo gezegd ruim uit de kust te blijven. Ik sprint vanuit m’n bed in een ruk door naar buiten. WRANG! Met luid gekraak breekt de kiel af en op vrijwel hetzelfde moment gaat de mast overboord. We liggen direct stil. Ik laat er geen gras over groeien, direct de schade inspecteren! Rustig stap ik overboord en kom terecht op de witgeschilderde betonvloer waar de boot op ligt. Vlak naast de boot is een soort zithoek ingericht met wat luie stoelen en een klein tafeltje. Ik plof in een van de stoelen neer en staar verdrietig naar de boot. Dit kon wel eens het einde van onze reis zijn…
Dromen
WHAAAH! Ik schrik wakker uit de vreemdste droom die ik tijdens deze hele reis gehad heb. Het zweet gutst van mijn voorhoofd, meer dan het al deed door de hitte deze nacht. Gelukkig was het maar een droom. Ik knijp onwillekeurig in mijn arm om te voelen of ik echt wakker ben. Auw! Ja, ik ben echt wakker. Hoewel het de laatste tijd ook als ik wakker ben, nog voelt alsof ik droom. Maar dan gelukkig wel een veel mooiere droom dan ik net had!
Tobago
Tobago. Wat is het daar mooi. In elk opzicht. Het water is mooi blauw, van dat prachtige azuurblauwe water zoals je je dat van een paradijselijke plek voorstelt. Met onder water een dusdanige collectie tropische vissen dat het voelt alsof je in een aquarium snorkelt. De berghellingen zijn mooi, bekleed met tientallen verschillende boomsoorten die met alle mogelijke tinten groen het oppervlak van het eiland inkleuren. De mensen zijn mooi, wat zijn ze hier enorm aardig zeg. De een nog vriendelijker dan de ander.
Om hulp hoef je hier niet te vragen. Die hulp wordt je aangeboden voordat je zelf door hebt dat je het nodig hebt en is telkens fijn en deskundig. En ik hoor je al denken, ja ja, dan houden ze daarna natuurlijk meteen hun hand op! Nou nee. Iemand die ons heel fijn hielp bij problemen met onze bijboot voelde zich al zeer bezwaard om een biertje van ons aan te nemen. Hij accepteerde dat na wat aandringen toch en hielp ons daarop prompt aan een lift naar de hoofdstad van Tobago, zodat we daar op zoek konden naar nieuwe accu’s voor de boot. Die waren tijdens de oversteek ineens hard achteruit gegaan. Het zat eraan te komen, gezien de leeftijd van de accu’s en het intensieve gebruik van de laatste tijd.
Kerst zonder stress
Die missie slaagde helaas niet, maar we werden wel direct meegenomen naar het vroegere verdedigingsfort van de hoofdstad om daar nog even rond te kijken. In plaats van dat er op de terugweg aan ons gevraagd werd om een bijdrage voor de brandstof, werden we uitgenodigd om kerst te komen vieren! En zo zaten we op eerste kerstdag ineens op de bank bij een lokaal gezin. Een heel bijzondere, maar vooral heel relaxte ervaring. Toen ik vertelde dat in Nederland veel mensen stress hebben voor de kerst werd ik ongelovig aangekeken. Stress? Voor kerst? Ze konden het zich niet voorstellen.
En door!
Inmiddels lijkt kerst alweer ver achter ons. Een aantal dagen na kerst zijn we vertrokken vanaf Tobago. Omdat het niet beviel? Omdat we alles gezien hadden? Nee zeker niet, we hadden er best nog een half jaar rond kunnen hangen, maar zo zitten we niet in elkaar. We moeten door! Als we de behoefte hadden gehad om op een plek te blijven hangen waren we wel in Nederland gebleven. Maar we hebben reisdrang, een soort onverklaarbare behoefte om eens in de zoveel tijd weer verder te gaan.
En zo komt het dat we inmiddels wat noordelijker zitten. Op Grenada om precies te zijn. Daar is het tijd voor wat klusjes. We installeren nieuwe accu’s die we op het beter bevoorraadde Grenada in overvloed kunnen krijgen. En na een aantal weken intensief gebruik van de bijboot worden er wat zwakke plekjes duidelijk, die we daarom wat verstevigen. Daarna kan de bijboot er weer tegen en is het eindelijk tijd om dat te doen waarvoor we onze bijboot meegenomen hebben, maar wat we er tot nu toe nog niet mee gedaan hebben: zeilen!
Mast erop, roer erachter, zwaard erin. Zeil omhoog en daar ga ik voor de eerste keer!
Het waait stevig, zo’n beetje 5 Bft in de vlagen, schat ik in. Ik vaar rustig weg. Over het water zie ik een vlaag aankomen. Het zeil klappert heel even en vangt dan de wind. Het bootje helt iets over onder de druk in het zeil maar mijn gewicht is voldoende om op de bodem zittende het kleine bootje goed rechtop te houden en ik schiet er vandoor! Fantastisch, wat een snelheid!
De onderwaterwereld
Omdat het bootje pas kort voor vertrek echt klaar was heb ik er nog niet eerder echt mee kunnen zeilen, maar het bevalt me nu zeer goed! De volgende dagen schiet ik elke middag een paar uur lang heen en weer over de ankerplaats, totdat we concluderen dat het tijd is om weer door te gaan. Iets noordelijker dan we nu zitten, zou langs de kust van Grenada een onderwater beeldenpark moeten zijn waar het fantastisch snorkelen is, en dus zetten we koers die kant op. De beelden daarvan kun je in onze vlog zien!
Tekst en beeld: Niels en Rosan
Tags: Vertrekkers Last modified: 21 februari 2024
