“Zie je dat huisje daar?” collega-zeiler Isabelle wijst naar het strand. “Daar woont een kannibaal, maar die is op vakantie naar Tahiti.” Uhh. “Dat willen zeggen in de gevangenis”. Fieuw, ik zag me al bijna horizontaal met handen en voeten aan een stok boven een kookpot hangen. Ik had eigenlijk andere plannen tijdens onze vakantie.
Frans-Polynesië staat bekend om kannibalisme, dat tot in de 19e eeuw voorkwam. Dat er nog steeds mensen voor in de gevangenis gegooid worden, wist ik niet. Niels weet weer te vertellen dat Nuku Hiva ooit 80.000 inwoners had en er nu nog maar een paar duizend over zijn. Zouden die dan allemaal…? Hier moet ik onderzoek naar doen. “Hmm, weet je ook hoe, wat, wie?” Charlotte vertelt een smeuïg verhaal. Ik denk dat we dit verhaal met een korreltje zout moeten nemen; zodra we weer internet hebben zoeken we het op. Het is eerst tijd voor vakantieactiviteiten!
Paradijselijke attracties
Met de bijboot vol lege waterkannen varen we vanuit Daniëls Bay richting het strandje. Het is bijna hoogwater. Volgens de instructie van collega-zeilers moeten we dicht langs de rotsenformatie blijven; via een geultje varen we dan zo naar binnen. Een golf lift ons bootje op, waarna een tweede golf recht in de bijboot breekt. Vervolgens komen we in een stroomversnelling terecht. In mijn hoofd wordt de muziek van de Fata Morgana een tandje harder gezet tot dat we door de geul zijn gestuwd. Het orkest dempt en geeft ruimte aan vogelgekwetter en geitengemekker. We zien overal frisgroene fruitbomen langs het zoetwaterkreekje. We hebben het paradijs gevonden.
We parkeren de bijboot bij de eerste woning. Het huis heeft geen elektriciteit, maar wel een kraan met drinkwater vanuit de bergen. Het is weekend, dus de kinderen zijn thuis van school en helpen ons de kannen te vullen. Tussendoor rennen ze rond met zelfgeknutselde molentjes, bestaande uit een blad en een tak. Hoe simpel kan het zijn. Na vele merci´s voor het water en fruit varen we met een volle bijboot terug. “Het zou toch nog hoog water moeten worden?” zeg ik verbaasd en trek het bootje over de bijna droge zandplaat. “Als ik JA zeg, moet je direct in de boot springen,” antwoord Niels pragmatisch. “Anders komen we niet op tijd door de branding.” Dit keer breken de golven tegen de voorkant tot dat we drijfnat zijn. Van Fata Morgana naar Piraña. We hebben in ieder geval genoeg douchewater.
Verboden vruchten en – vogels
We plannen een hike richting de waterval. We willen toch wel eens zien waar we ons verse drinkwater aan te danken hebben. Maurice, de bewoner van het eerste huis, gidst ons een deel van de route. We lopen door het dorp van zo´n zes woningen. Allen bezaaid met fruitbomen en vergezeld met paarden, honden, katten en geiten. Vliegen zijn er ook, vanwege het overvloedige fruit. Omdat we een gids mee hebben durven we onderweg van de verboden vruchten te snoepen: sterappel, pistache, kokos, mango, pompelmoes, waterkers en nog een structuurloze vrucht dat van binnen naar roquefort stinkt. Volgens Maurice schijnt het goed voor het libido te zijn.
We struinen door verschillende kreekjes – dat belooft wat – totdat we een mooi uitzicht op de Vaipo waterval hebben. Het staat bekend als een paardenstaartachtige waterval met een enkele valhoogte van 1148 ft, wat de hoogste van heel Frans-Polynesië maakt. Deze bocht nog en dan zijn we er. Tadaa! Kurkdroog. Maurice wijst naar de top: “Pine trees.” Een tiental jaren geleden zijn er uitheemse dennenbomen geplant (voor een nog nader te ontwikkelen houtindustrie die waarschijnlijk nooit van de grond komt) en die slurpen zoveel vocht op dat er geen water meer valt. Het gaat zelfs ten kosten aan de biodiversiteit van andere bomen en vogels. De enige reden waarom er nog wel een paar vogelsoorten over zijn, is vanwege een jachtverbod. Na mensen, is het nu dus ook verboden om wilde vogels te eten.
Jachtmes
Eenmaal terug heeft Charlotte, de vrouw van Maurice, lunch gemaakt. Twee stoofpotten met wild geitenvlees – fingers crossed. Bananen op verschillende wijze – inclusief vliegen. En gefrituurde boomvrucht – de veiligste keuze! Maurice heeft de wilde geit zelf geschoten, zegt hij, en wijst naar de het vel dat aan een rek droogt. De huid gebruiken ze voor een muziekinstrument. We bedanken ze en betalen voor de lunch, het gidsen en de entree naar het dorp. De entree á 10 dollar per persoon wordt uiteindelijk onder de dorpsleden verdeeld. Bij vertrek krijgen we zovéél fruit mee dat het ten opzichte van de lokale marktprijs zich dubbel en dwars uitbetaalt.
Een paar dagen later lunchen we bij de buren – het is immers vakantie – die een simpele maar superlekkere maaltijd voorschotelen. Tonijnsteak, door jager Teiki gevangen en op houtsvuur gegrild, met een salade en vruchtensap uit eigen tuin. Wanneer we onze eerste hap willen nemen, komt Teiki naast ons zitten en laat Niels zijn mes zien. Hij vertelt serieus over zijn jacht: “Ik jaag met mes en twee honden.” En lacht dan in hoge toon: “Dus zijn we met drie honden.” Ik kan zijn verdere Franse vertelsel moeilijk volgen, dus probeer stiekem zijn tatoeages te lezen. Niels zou wel graag mee willen op zo´n geitenjacht, vertelt hij me later.
Vers van de pers
Terug in de hoofd-ankerbaai Tai-O-Hae (lees: internet-baai) gaan we meteen online speuren. De populatie is zo enorm gedaald vanaf het moment dat de eerste Europeanen het eiland bezochten en zodoende nieuwe ziektes meebrachten. Niels leest voor: “De man die ervan wordt verdacht een Duitse toerist te hebben vermoord en te hebben opgegeten, heeft zichzelf aangegeven bij de politie. De 31-jarige verdachte is gids op Nuku Hiva. Henri Haïti werd gezocht nadat de Duitse toerist Stefan Ramin was verdwenen. Samen met Haïti was hij op een traditionele geitenjacht gegaan. De gids was de enige die daarvan terugkeerde. Haïti zou de vriendin van de Duitser aan een boom hebben vastgebonden en geprobeerd aan te randen. Ze wist te vluchten en alarmeerde de politie. In een nasmeulend vuur vonden de agenten botten en tanden van de Duitser. Die was vermoord, in stukken gehakt en mogelijks deels opgegeten.” Het artikel is uit 2011, niet meer zo vers dus. Toch een smakelijk verhaal. “Wil je nu nog steeds mee jagen Niels?”
Show
Het is bijzonder druk in de internetbaai. Er zijn namelijk twee rally´s, eentje met Oysters en eentje met Outremer catamarans. Grote, luxe boten dus. Ook de Holland-America Line “Zuiderdam”, die we in het Panamakanaal tegenkwamen, is aangemeerd. Speciaal voor al deze VIP´s wordt er een ontvangstshow georganiseerd. Zo´n clichémoment waarvan je droomt dat je spontaan wordt verwelkomd met een bloemenkrans om je nek of op z´n minst eentje achter je oor. Anno 2022 gebeurt dit alleen als je er dik voor betaalt. Met mijn Nederlandse skills weet ik toch subtiel voor een dubbeltje op de eerste rang te komen en geniet lekker mee van de traditionele dans. Begeleid door tromgeroffel zingen de vrouwen op hoge toon en bewegen de “kannibalen” wild in hun rok van palmbladeren. De regen in de vallei maakt de setting extra dramatisch. Aan het eind heeft gelukkig iedereen het overleefd.
Eind juli 2020 zijn dertigers Greetje Tops en Niels Eikelboom uit Nederland vertrokken met Black Moon, hun Taling 33, voor een wereldreis. Iedere drie weken ontvangt de redactie van Zeilen hun flessenpost, met daarin alle avonturen en uitdagingen.
Klik hier voor alle andere avonturen van Black Moon, en klik hieronder voor hun sociale media:
Wil je meer vertrekkersverhalen lezen? Ontdek de avonturen van Column Anna, Sailors for Sustainability en Yndeleau.
Foto’s en tekst zijn van Greetje Tops en Niels Eikelboom van Sailing Black Moon
Een waar gebeurt verhaal van Stefan en Heike. Ik heb ze ontmoet voordat ze vertrokken. Zie de film uit 2015. BLAUWASSER